Օրերս Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան Եմենի իր գործընկերների հետ համաձայնության էր եկել, որպեսզի նոյեմբերի 17-ին մեր հավաքականը ընկերական նախապատրաստական հանդիպում անցկացնի Եմենի ընտրանու հետ, սակայն ՀՖՖ-ն` Ռուբեն Հայրապետյանի գլխավորությամբ, մի քանի օր անց է «գլխի ընկել», որ սխալ որոշում է կայացրել եւ փոխել է իր որոշումը:
Ամբողջ հարցը, սակայն, այն է, որ այդ փոփոխության մասին ոչ թե ՀՖՖ-ն է հայտարարել, այլ «դեմ են տվել» մեր հավաքականի գլխավոր մարզիչ Վարդան Մինասյանին: Ընդհանրապես, հավաքականի գլխավոր մարզիչը պատասխանատու է միայն մեր տղաների խաղի որակի եւ արդյունքների համար: Նա պարտավոր չէ ֆեդերացիայի կատարած սխալների համար արդարանալ մարզասերների առջեւ ու հայտարարել, որ իբր «մեր տղաների հոգնածությունը տեղի է տալիս», ինչը պարզապես անհնար է, քանի որ մեր հավաքականի ֆուտբոլիստները, ի տարբերություն եվրոպական ուժեղ հավաքականների ֆուտբոլիստների, մեկ տարվա ընթացքում 50-60 հանդիպումներ չեն անցկացնում: Մենք ընդամենը ունենք 28 տուրանոց բավականին կարճ առաջնություն, 4-5 խաղ էլ Հայաստանի գավաթի խաղարկությունում, 4-6 անգամ էլ` ազգային եւ երիտասարդական հավաքականներն են հանդիպումների մասնակցում: Եվրագավաթների մասին նույնիսկ խոսք չկա. այնտեղ հայկական ակումբները, «պետական ստանդարտների» համաձայն, մասնակցում են ընդամենը 2-ական հանդիպումների: Այսինքն, ընդհանուր հաշվով, մեր հավաքականի ֆուտբոլիստները մեկ մրցաշրջանում անցկացնում են միջինը 30 հանդիպում, իսկ այդ դեպքում մեր տղաները այդքան էլ ծանրաբեռնված չպետք է լինեն: Ուղղակի ամբողջ խնդիրն այն է, որ ՀՖՖ նախագահ Ռուբեն Հայրապետյանը, Վարդան Մինասյանի ետեւում պախկվելով, ցանկացել է մաքուր դուրս գալ այս պատմությունից: Մինչդեռ համոզված ենք, որ բազմաթիվ մարզասերների կհետաքրքրի այն հարցը, որ ասենք` երբ ՀՖՖ-ն համաձայնության էր գալիս Եմենի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի հետ, արդյո՞ք Վարդան Մինասյանի հետ խորհրդակցում էր, հետո նոր որոշումներ կայացնում: Նման դեպքերում նորմալ եվրոպական երկրների ֆեդերացիաները այլ կերպ են վարվում եւ ոչ թե ազգային հավաքականի գլխավոր մարզչին ստիպում են, որպեսզի նա անհասկանալի հայտարարությունների հեղինակ դառնա:
Կկարողանա՞, արդյոք, Ռուբեն Հայրապետյանը պատասխանել այն հարցին` թե ի՞նչ էր մտածում, երբ այդպիսի անթույլատրելի սխալ որոշում էր կայացնում: Ամենացավալին այս պարագայում այն է, որ մեր ֆուտբոլի ֆեդերացիան համարձակություն չունի պատասխանատու լինել իր սխալների համար: ՀՖՖ համարձակությունը բավարարում է միայն իր արած-չարածները մեր հավաքականի գլխավոր մարզչի վրա բարդելուն, ով իրականում այդ հարցում որեւէ մեղք չունի: Հավաքականի գլխավոր մարզիչը պետք է անկախ լինի եւ կատարի միայն իրեն վերապահված գործառույթները, իսկ եթե Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիան չի կարողանում իր պարտականությունները նորմալ կատարել, ապա պետք է բարի լինի գոնե չխոչընդոտել մեր հավաքականին եւ վերջապես հանգիստ թողնի Վարդան Մինասյանին: Միանշանակ է, որ մեր ֆեդերացիան վերջնականապես ցուցադրեց իր անզորությունը: Եվ դա այն դեպքում, երբ ժամանակին ֆեդերացիայի նախագահ Ռուբեն Հայրապետյանը հայտարարում էր, թե ինքը «վաղուց ոչ մի բանից չի վախենում»: Մինչդեռ չվախենալը, ինչպես հայտնի է, գործով են ապացուցում, ոչ թե դատարկ խոսքերով:
