Մինչ Հայաստանում հասարակությունը փորձում է բացահայտել ՀՀԿ-ԲՀԿ հակադրության խորքերը, ԱՄՆ իրավապահները հերթական հայկական խոշոր հանցախումբն են բացահայտում Միացյալ Նահանգներում:
Եվ կրկին հանցախմբի թելերը բերում են Հայաստան, թե՛ այն իմաստով, որ հանցախմբի անդամները 1980-ականներին Հայաստանից ԱՄՆ գնացած անձինք են, թե՛ այն իմաստով, որ հանցախումբը կապ է պաշտպանել նաև Հայաստանի քրեական խմբավորումների հետ:
Իսկ ում համար է գաղտնիք, որ Հայաստանում չկան այնպիսի քրեական խմբավորումներ, որոնք այս կամ այն աստիճանի կապեր չունենան իշխանական շրջանակների հետ և չհովանավորվեն: Այլապես դժվար է պատկերացնել, որ թե՛ համապետական, թե՛ տեղական նշանակության ընտրություններում կարող էին առաջնային պլաններում հայտնվել տարատեսակ քրեական հեղինակություններ և նրանց ենթականեր, ընդ որում՝ իրենց ընտրակեղծարար գործունեության մեջ մնալով բացարձակապես անպատիժ:
Այլ կերպ ասած՝ երբ ԱՄՆ-ում բացահայտվում է խոշոր հայկական հանցախումբ և նշվում Հայաստանի հետ դրա որևէ կապի մասին, ապա դա արդեն իսկ ծանրակշիռ հիմք է՝ ենթադրելու, որ գործ ունենք նաև ուղղակի Հայաստան պետությանն ուղղված քրեական մեղադրանքի հետ, որ հնչեցնում է ԱՄՆ նման գերտերությունը:
Իսկ այն, որ վերջին տարվա ընթացքում սա, փաստորեն, երկրորդ այդպիսի մեղադրանքն է՝ ուղղված Հայաստանին, թեկուզ և ոչ ուղղակի, արդեն դառնում է իսկապես շատ մտահոգիչ: Իսկ առաջինը, հավանաբար շատերն են դեռ հիշում, Պզոյի հայտնի գործն էր: Մյուս կողմից, ամենևին զարմանալի չէ, որ Հայաստանի հասցեին ի հայտ են գալիս նման մեղադրանքներ, որոնց ուղղակի կամ անուղղակի լինելը տվյալ պարագայում արդեն էական էլ չէ:
Երեկ այդ մեղադրանքները չկային, այսօր կան: Այսօր դրանք անուղղակի են, վաղը կարող են դառնալ ուղղակի: Այդ միտումը, «զարգացման» այդ վեկտորը վերջին տասնամյակում Հայաստանի իշխանության վարած քաղաքականության, ընտրած կառավարման մոդելի և մեթոդոլոգիայի տրամաբանական հետևանքն է, երբ պետական կառավարման համակարգի ձևավորման առանցքում դրվում են ոչ թե հասարակական քվեները, օրենքը կամ Սահմանադրությունը, այլ քրեական կամ կիսաքերական հասկացություններն ու ավանդույթները:
Այդ մոդելը, տասնամյակ շարունակ քայքայելով պետական, հասարակական համակարգը ներսից, այն լիովին «բացել» է և դրել արդեն արտաքին հարվածների ներքո, որոնց տակ կարող են գուցե և լինել աշխարհաքաղաքական տարբեր շարժառիթներ ու ենթատեքստեր, ինչի մասին հիշատակումներով հաճախ փորձում է այդպիսի իրավիճակներում պաշտպանվել իշխանությունը:
Բայց խնդիրն այստեղ այն է, անկախ այդ շարժառիթների մասին ինքնապաշտպանական ճառերի օբյեկտիվ կամ սուբյեկտիվ լինելուց, որ իշխանությունը, իր մտածողության և կառավարման բովանդակության դրսևորմամբ, Հայաստանը խոցելի է դարձրել այդպիսի շարժառիթների համար և զրկել դիմադրունակության ռեսուրսից: Այդ կառավարումը, այդ մտածողությունն ու աշխարհընկալումը Հայաստանը աշխարհի առաջ «բացել» են արատներով, ոչ թե առաքինությամբ:
