Շանտաժի կամ Ադրբեջանի հույսին

Էխո Մոսկվի ռադիոկայանին տված հարցազրույցում Սերժ Սարգսյանը հայտարարել է, որ թեև Հայաստանում ու Ղարաբաղում չկա մեկը, որ կուզի տարածք վերադարձնել Ադրբեջանին, այդուհանդերձ հակամարտության կարգավորման անհրաժեշտությունը պահանջում է գնալ փոխզիջումների: Այդ հայտարարությունը բավական ուշագրավ է և բացահայտում է Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացում հայկական կողմի պաշտոնական դիրքորոշման ամբողջ անհեթեթությունն ու խոցելիությունը: Հարց է առաջանում, եթե Հայաստանում ու Ղարաբաղում բոլորը դեմ են տարածք հանձնելուն (իհարկե դա էլ իր հերթին չափազանցված պնդում է, քանի որ Սերժ Սարգսյանի պես մտածողները այդուհանդերձ շատ են), այդ ինչպես և ինչ մեխանիզմներով է Սերժ Սարգսյանը համոզելու այդ բոլորին, որ հանձնել այդուհանդերձ պետք է: Ըստ ամենայնի միայն շանտաժով, պատերազմի շանտաժով` «հանձնենք, թե չէ կհայտնվենք ասենք սերբերի օրին»: Թերևս այդ տրամաբանությամբ է առաջնորդվելու պաշտոնական Երևանը: Այսինքն` Հայաստանի իշխանությունը Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացում հույսը դնում է գերտերություններին այո ասելու, իսկ հետո էլ նրանց օգնությամբ իր իսկ ժողովրդին շանտաժելու միջոցով ինչ-որ լուծում պարտադրելու վրա: Համաձայնեք, որ սա իսկապես անհեթեթ և խոցելի, մի ամբողջ պետության համար խոցելի կեցվածք է: Կամ էլ, Հայաստանի իշխանությունը վստահ է, որ Ադրբեջանը երբեք չի համաձայնի Ղարաբաղի կարգավիճակի հարցի առաջնայնությանը, չի ընդունի ինքնորոշման սկզբունքի առկայությունը, ինչն էլ Հայաստանին կազատի տարածք վերադարձնելու անհրաժեշտությունից: Այդ կեցվածքը նույնպես անհեթեթ ու խոցելի է, քանի որ այն կառուցվում է ընդամենը Ադրբեջանի մերժողականության վրա: Այսինքն, Հայաստանը չի մտածում, թե ինքն ինչ է անելու, այլ մտածում է, որ Ադրբեջանն իքս քայլը չի անի: Այդ դիրքորոշումը պետության անվտանգության տեսանկյունից պակաս խոցելի չէ, քան սեփական քաղաքացիներին շանտաժով ինչ որ բան պարտադրելու հույսը: Այլ կերպ ասած, Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացում Հայաստանի իշխանությունը որևէ առումով չի վերահսկում ոչինչ, այն պարզ պատճառով, որ Հայաստանի իշխանություն, որպես այդպիսին, բանակցության ընթացքում չկա: Լինելը նշանակում է ունենալ հստակ դիրքորոշում, որի պարագայում հույսը սրա-նրա վրա չէ: Այդպիսի դիրքորոշում Հայաստանն ակնհայտորեն չունի, այլ ունի ընդամենը հույս, որ մյուսների դիրքորոշումներում չի լինի էական փոփոխություն և ամն ինչ կմնա այնպես, ինչպես կա, ինչի հերթական վկայությունը Սերժ Սարգսյանի հերթական հայտարարություններն են: