Ներքաղաքական կյանքում նոր «հետաքրքրություն» է ի հայտ գալիս` ԲՀԿ համալրումը զանազան կուսակցություններով և գործիչներով:
Առաջինն Առաջադիմական կուսակցությունն էր, որը մտավ ԲՀԿ մեջ: Խոսակցություններ են շրջանառվում Սամվել Բաբայանի և նրա արդեն լուծարված «Դաշինք» կուսակցության անդամների մասին, որ նրանք էլ կարող են շուտով համալրել ԲՀԿ շարքերը: Հավակնորդների թվում է նաև Երիտասարդական կուսակցությունը: Այդ կուսակցությունն արդեն մի անգամ միավորվել է, իհարկե` ոչ ԲՀԿ-ին, այլ ՄԻԱԿ-ին, որը Սերժ Սարգսյանի փեսա Միքայել Մինասյանի նախագիծն է համարվում: Սակայն Երիտասարդական կուսակցությունը ՄԻԱԿ-ի հետ յոլա չգնաց, և հիմա խոսակցություններ կան, որ պատրաստվում է միանալ ԲՀԿ-ին:
Փորձագիտական շրջանակները արձանագրում են, որ «Բարգավաճ Հայաստանը» ներառում է, այսպես ասած, քոչարյանական ուղեծրի ուժերին: Առաջադիմական կուսակցությունը համարվում է այդպիսի ուժ: Սամվել Բաբայանի հանգամանքը ընդհանրապես ավելորդ մեկնաբանության կարիք կարծես թե չի զգում, դե իսկ Երիտասարդական կուսակցության պարագայում էլ այն, որ ՄԻԱԿ-ի հետ յոլա չգնաց, թերևս հիմք է տալիս ենթադրելու, որ սարգսյանական ուղեծիրը նրանց հոգեհարազատ չէ և ձգում է քոչարյանականը: Չէ՞ որ «Բարգավաճ Հայաստանն» էլ համարվում է Ռոբերտ Քոչարյանի նախագիծը: Իսկ իր ակտիվ գոյության մոտ չորս տարվա ընթացքում ԲՀԿ-ն այդպես էլ չփորձեց դուրս գալ այդ իմիջից և ձերբազատվել Ռոբերտ Քոչարյանի ստվերից: Այնպես որ, միանգամայն բնական է, որ այդ կուսակցության հետ տեղի ունեցող գործընթացները հանրությունը, հատկապես փորձագիտական և քաղաքական հանրությունը, անմիջապես պայմանավորում է Ռոբերտ Քոչարյանով, տեղավորում նրա հնարավոր մտադրությունների և հնարավոր ծրագրերի շրջանակի մեջ:
Բայց արդյո՞ք ճիշտ է այդ աներկբա մոտեցումը: Արդյո՞ք չկա տարբերակ, հնարավոր վարկած, որ Ռոբերտ Քոչարյանն իրականում այդ պրոցեսի վրա այդքան էլ մեծ ազդեցություն չունի, և պարզապես այն բոլոր ուժերը, որոնք այս կամ այն չափով համարվում են նրա ուղեծրի սուբյեկտներ, փորձում են ընդամենը լուծել իրենց, այսպես ասած, անձնական, անհատական անվտանգության կամ բարեկեցության հարցերը: Արդյո՞ք այդ տարբերակն այդքան աներևակայելի և անիրական է: Իսկ չէ՞ որ այդ ուժերը հայտնվել են բավական հետաքրքիր վիճակում: Սերժ Սարգսյանի ուղեծրում նրանց համար տեղ չկա,- այնտեղ նույնիսկ յուրայինների համար է տեղը և ռեսուրսը հազիվ բավականացնում,- իսկ Ռոբերտ Քոչարյանի ուղեծիր ասածն էլ խիստ հարաբերական է: Անցած երեք տարիների ընթացքում, ինչ Ռոբերտ Քոչարյանը հեռացել է իշխանությունից, նա որևէ հրապարակային լուրջ և ծրագրային քաղաքական մեսիջ չի հղել իր ուղեծրի ուժերին, այդ թվում` դրանցից ամենաազդեցիկը համարվող Դաշնակցությանն ու «Բարգավաճ Հայաստանին»: Հատուկենտ հարցազրույցները, Պուտինի, Շիրակի կամ Ահմադինեժադի հետ հատուկենտ հանդիպումները այդ իմաստով ծանրակշիռ մեսիջներ չեն, առավել ևս, որ իշխանությունն այդ ամենին հակադրում է օգնության գաղափարը` որ Քոչարյանը պարզապես օգնում է իրենց, ինչը եթե դուրս դնենք արարողակարգային ձևակերպման շրջանակից, ստացվում է ոչ թե օգնություն, այլ ծառայություն: Այսինքն` Քոչարյանի ամեն մի այդօրինակ մեսիջից հետո իշխանությունը փորձում էր ցույց տալ, որ դա ոչ թե նրա ինքնուրույնության և քաղաքական ակտիվության, այլ իշխանությանը մատուցած ծառայության նշան է: Իսկ Ռոբերտ Քոչարյանը որևէ կերպ չէր զարգացնում իր մեսիջները, չէր փորձում հակառակն ապացուցել, որ իսկապես ունի քաղաքական գոնե միջնաժամկետ ծրագրեր և նպատակներ: Ավելին, դրա փոխարեն, նա դատվում է ընդդիմադիր թերթերի հետ և նրանց ֆինանսական պահանջներ ներկայացնում, ինչը քաղաքական դաշտում ընկալվում է ոչ թե քոչարյանական ուժի, այլ թուլության նշան. փաստորեն, նա սկսել է վախենալ թերթերից:
Այդ պայմաններում քոչարյանական ուղեծրի ուժերը հայտնվում են բավական բարդ վիճակում և իրենք իրենց, բնականաբար, հարց կտան, թե որ մի բան լինի` «իրենց տերն ո՞վ է»: Իսկ Հայաստանում այդ մի բան լինելու ուրվականը կարծես թե ավելի ու ավելի է գլուխ բարձրացնում. թե՛ հանրային, թե՛ իշխանական տիրույթներում տեղի են ունենում բաներ, որոնք եթե անգամ իմիտացիա են, ապա նախկինում դրանք դժվար էր պատկերացնել նույնիսկ իմիտացիոն էությամբ: Տրամաբանական է, որ այդ պարագայում նրանք պետք է փորձեն տեսնել իրենց գլխի ճարն ու չմնալ միայն Քոչարյանի հույսին: Բնական է նաև, որ իրենց գլխի ճարը պետք է փորձեն տեսնել ոչ թե ասենք Դաշնակցության, որը քոչարյանական ուղեծրի մյուս հիմնական ուժն է համարվում, այլ ԲՀԿ մեջ: Այստեղ կա երկու հանգամանք:
Դաշնակցությունը նախ բավական կարծր է գաղափարախոսական առումով, և ամեն կուսակցություն չէ, որ կարող է ինքնալուծարվել և հայտարարել ՀՅԴ-ին միանալու մասին: Այստեղ կոնտրաստը, հետևաբար այդ միավորման անհեթեթությունը չափազանց մեծ կլինի: Իսկ ԲՀԿ-ն գաղափարախոսական առումով բավական առաձգական եզրեր ունի, ինչը հնարավորություն է տալիս նույնականանալ առանց մեծ զավեշտների: Բացի այդ, Դաշնակցությունն այսօր ինքն է կանգնած իր գլխի ճարը տեսնելու խնդրի առաջ: 2009 թվականի Երևանի ավագանու ընտրությանը ՀՅԴ-ին ուղղակի դուրս թողեցին մայրաքաղաքային խորհրդարանից: Իսկ այժմ էլ իշխանությունը վարում է մի քաղաքականություն, որտեղ փորձ է արվում, օրինակ, ՕԵԿ-ն առավել ծանրակշիռ ներկայացնել, քան ՀՅԴ-ն: Այնպես որ, Դաշնակցությունը հազիվ լուծի գալիք խորհրդարանում իր տեղի հարցը, ուր մնաց հոգա այլոց հարցերի մասին: Իսկ ԲՀԿ պարագայում իրավիճակն այլ է: Այդ կուսակցությունը բավական առանցքային դերակատարություն է ստանձնել ներկայիս ներքաղաքական դասավորությունում, և ներկայիս ընտրական փուլի խնդիրը ոչ այնքան լինել-չլինելը, թեև հեռանկարային իմաստով հենց դա է խնդիրը, այլ ինչ չափի լինելն է: Ահա այդ պարագայում լրացուցիչ միավորները ԲՀԿ-ն կարող է օգտագործել իր կշռի ծանրացման համար: Ընդ որում, այդ պարագայում կարող է դրական ազդեցություն թողնել նաև այն համոզումը, որ ԲՀԿ-ին ծանրացնում է Ռոբերտ Քոչարյանը: Այդ անունը «Բարգավաճ Հայաստանի» համար կարող է անուղղակի, քողարկված շանտաժի գործիք լինել ընդդեմ Սերժ Սարգսյանի, որին ԲՀԿ-ն առաջարկում է կամ պայմանավորվել իր հետ` իր համար էլ նպաստավոր պայմաններով, կամ կանգնել Ռոբերտ Քոչարյանի վերադարձի սպառնալիքի առաջ: Եթե նկատի ունենանք, որ այդ ամենում դեռ կա նաև ընդդիմության գործոնը, ապա կարող ենք արձանագրել, որ իրադարձությունների որոշակի զարգացման դեպքում դա իսկապես սպառնալիք կարող է լինել Սերժ Սարգսյանի համար: Բայց առկա թնջուկի ամբողջ հարցն էլ, թերևս, այն է, թե ԲՀԿ շուրջ ծավալվող ներկայիս գործընթացներում արդյո՞ք իսկապես խառն է Քոչարյանի մատը, թե՞ պարզապես նրա ուղեծրում գործող կամ գործած քաղաքական մանր ու մեծ ուժերը փորձում են, նրա անունը անուղղակիորեն խաղարկելով, լուծել իրենց խառը վիճակից բխող անհատական հարցերը: Թեև չի բացառվում նաև հակառակը, որ Ռոբերտ Քոչարյանը փորձի օգտվել այդ ուժերի անհանգստություններից և նրանց պարզ, ինչ-որ տեղ նույնիսկ բնազդային ինքնապահպանական քայլերը մատուցի որպես քաղաքական դաշտում իր լուրջ և անկասելի ազդեցության վկայություն: