Այսօր Սերժ Սարգսյանը ավանդական ընդունելություն էր կազմակերպել լրատվամիջոցների ղեկավարների և լրագրողների համար: Այդ ընդունելության ժամանակ նա ելույթ է ունեցել և խոսել լրատվամիջոցների մասին: Այդ ելույթում Սերժ Սարգսյանը խոսել է անաչառության, ազնվության, իրականությունը ներկայացնելու անհրաժեշտության մասին: Պարզ է, որ այլ բան չէր էլ ասվելու: Խնդիրն էլ հենց այն է, թե ասվելուց զատ ինչ է արվում: Եվ այս առումով նախագահական նստավայրում կազմակերպվող ամանորյա ընդունելություններն ինքնին հակասության մեջ են հնչող խոսքերի հետ, քանի որ դրանց չեն հրավիրվում այն լրատվամիջոցները, որոնք տարվա ընթացքում գործել են ոչ թե նախագահականի հորդորով կամ վերահսկողությամբ, այլ իրականության թելադրանքով: Սակայն բանը միայն ընդունելությունները չեն: Նախագահականում նույնիսկ լուսաբանման ենթակա միջոցառումների ընթացքում գործում է լրատվամիջոցների սև ցուցակ, որում հայտնվում են այն լրատվամիջոցներն ու լրագրողները, որոնք չեն ենթարկվում Բաղրամյան 26-ից թելադրվող լրատվության կանոններին: Այլ կերպ ասած՝ Սերժ Սարգսյանը հավաքել է այսպես կոչված «ազատ և պատասխանատու» լրատվամիջոցներին և նրանց առաջ խոսել անաչառության, անկողմնակալության, իրականության լուսաբանման անհրաժեշտության մասին: Եվ այս ամենը Ա1+-ին հերթական անգամ եթեր չտալու, ԱԼՄ-ին ու ԳԱԼԱ-ին եթերից զրկելու, «Հայկական Ժամանակի» գլխավոր խմբագիր Նիկոլ Փաշինյանին բանտում պահելու, ընդդիմադիր բազմաթիվ լրագրողների դեմ կիրառված բռնությունների չբացահայտվածության ֆոնին: Զարմանալի էլ, չէ, իհարկե, որ իշխանության գործողություններում նկատվում է խոսքի և գործի այսօրինակ տարբերություն: Հասարակությունը վաղուց է վարժվել դրան, և այդ առումով ամեն ինչ օրինաչափ է ու տրամաբանական: Մտահոգիչն այստեղ մեկ այլ բան է` լրագրողական համերաշխության խնդիրը: Ինչ գրում են լրատվամիջոցները, ինչի մասին գրում են, ինչի մասին լռում են, ինչը ինչպես են ներկայացնում՝ դա մեծ հաշվով իրենց խնդիրն է, և ամեն մի լրատվամիջոց ինքն է որոշում իր խմբագրական քաղաքականությունը, իր խղճի, մասնագիտական որակների և պարզապես հնարավորությունների սահմաններում: Սակայն երբ դաշտում բացակայում են հիմնարար և ելակետային որոշակի դրույթներ, որոնք կապահովեն կորպորատիվ էթիկայի և պատասխանատվության գոնե որոշակի սահմաններ, որից այն կողմ կգործի այն օրենքը, որը նույնիսկ ջունգլիներում է աշխատում` «մենք քեզ հետ նույն արյունն ունենք», դա արդեն խոսում է իրավիճակի ողբերգականության մասին: Լրատվամիջոցներ են զրկվում աշխատելու հնարավորությունից, լրագրողներ են անպատիժ ծեծվում, և վերջապես լրագրող-խմբագիր է գտնվում բանտում` այդպես էլ չապացուցված, հանիրավի մեղադրանքով: Եվ երբ դրանից հետո չկա այդ ամենը ծնող իշխանության հանդեպ լրագրողական կորպորատիվ վարքի միասնական դրսևորում, այլ փոխարենը կան քծնանքի վարպետության տարբեր աստիճանի ցուցադրություններ, կարող ենք, ըստ էության, եզրակացնել, որ քաղաքացիական հասարակության ձևավորման կարևորագույն նախադրյալներից մեկը հանդիսացող լրատվական դաշտը այսօր խորապես վարակված է Հայաստանը պատած համակարգային արատներով, որոնց վրա էլ հիանալիորեն խաղում է իշխանությունը` լինի տոն, թե առօրյա:
Լուսանկարը` PanarmenianPhoto-ի
