Հայաստանի ներքաղաքական զարգացումների առաջիկա սպասումներն ու ուրվագծերը առանցքային են դարձնում քաղաքացիական հասարակության խնդիրը: Բանն այն է, որ ներկայիս ներքաղաքական բովանդակությունը վկայում է, որ առաջիկա գործընթացներում բավական մեծ է լիելու արտաքին ազդեցությունը, գուցե նույնիսկ միջամտությունը, իսկ Հայաստանի քաղաքական դաշտն էլ կարծես թե գտնվում է այդ տոտալ սպասման մեջ: Այդ պարագայում, Հայաստանի հասարակությունը, որպես գործոն, հայտնվում է քաղաքական լուսանցքից այն կողմ և իր խնդիրներով, իր օրակարգային հարցերով բևեռանում է մի կողմում: Մինչդեռ քաղաքականությունը հասարակական խնդիրների լուծման կարևորագույն գործառույթ է, և եթե հանրությունը գտնվում է մի կողմում, իսկ քաղաքականությունը՝ մեկ այլ, դա նշանակում է, որ երկրում տեղի է ունենում կատարյալ լճացում և ճահճացում, ինչը, բնականաբար, ձեռնտու է միայն այն մարդկանց, ովքեր այդ պայմաններում հարստություն և իշխանություն են կուտակում ու ամրապնդում:
Չի բացառվում, որ առավելապես արտաքին ազդեցությամբ պայմանավորված ներքաղաքական զարգացումները հանրության համար էլ բերեն որոշակի արդյունքներ, դրական փոփոխություններ: Սակայն այստեղ խնդիրն այն է, որ հանրությունը տվյալ դեպքում լինելու է շահառուի, ոչ թե շահակրի դերում: Այսինքն, նա ոչ թե ինքն է շահն առաջ մղելու, այլ պարզապես շահերի այլ համակարգը կարող է տեղ-տեղ համընկնել հանրային համակարգի հետ և այդքանով նպաստել հասարակության բարեկեցության տանող վերափոխումներին: Հայաստանը ներկայումս այնպիսի վիճակում է, որ այդ հեռանկարը չափազանց քիչ է հասարակական գոհություն առաջացնելու և բավարարվածության զգացում ձևավորելու համար: Այդ իսկ պատճառով, ներկայումս կա հասարակական գործոնի վերաձևակերպման և առաջխաղացման կարևոր խնդիր, որ Հայաստանի առաջիկա ներքաղաքական զարգացումներում հասարակությունը, Հայաստանի քաղաքացին լինի շահակիր, ոչ թե սպասի այս կամ այն կենտրոնի շահի հետ իր շահի համընկմանը:
Եթե քաղաքական դաշտը հասարակության շահի սպասարկումը անբավարար է իրականացնում կամ այն ստորադասում է սեփական քաղաքական շահին և այդ պրզիմայով դիտարկում հանրային շահը, ապա հասարակության շահերի պաշտպանի դերում է հայտնվում քաղաքացիական սեգմենտը, որը Հայաստանում իր առաջին քայլերն է անում: Սակայն ներկայումս այդ սեգմենտից պահանջվում է ոչ թե քայլել, այլ պարզապես սլանալ, որովհետև իրադարձությունները բավական արագ են զարգանում, և քայլելու պարագայում մեծ վտանգ կա, որ առաջին քայլերը կարող են վերջինն էլ դառնալ կամ այնքան հետ գցել քաղաքացիականությանը, որ հետո իրադարձություններին վերստին մոտենալու համար պահանջվի ևս քսան տարի: Հայաստանի և մասնավորապես նոր ձևավորվող քաղաքացիական Հայաստանի համար դա ճոխություն և անթույլատրելի շքեղություն կլինի, հետևաբար քայլերն արագացնելը օրվա հրամայական է դառնում ներքաղաքական ներկայիս տրամաբանության պայմաններում: Հրամայական է դառնում քաղաքացիական ակտիվության տարամետ թեմաների համատեղումն ու միասնական, գերակա օրակարգային շարքի ձևակերպումը: