«Եդինայա Ռոսիա»-ի նախընտրական համագումարից հետո հայկական քաղաքական և փորձագիտական դաշտն, ըստ երևույթին, ավելի է ալեկոծվել, քան բուն ռուսականը:
Ռուսները կարծես թե բավական հանգիստ են տանում Պուտինի վերադարձը, իսկ այլախոհ ռոք-երաժիշտի համբավ ունեցող Յուրի Շեվչուկը նույնիսկ խորհուրդ է տալիս հանգիստ վերաբերվել այդ ամենին և չհեռանալ երկրից, այլ ձգտել ներքին ավելի մեծ ազատության: Կարծես թե համեմատաբար հանգիստ է տանում նաև աշխարհը, որը առավելապես հեգնում և ծիծաղում է Մեդվեդև-Պուտին տանդեմի որոշման վրա: Իսկ Հայաստանում բավական բուռն քննարկումների նախերգանք է նկատվում, ինչը սակայն ոչ թե պայմանավորված է նրանով, որ հայերը սովորաբար ամեն ինչ ավելի ծանր են տանում, այլ որովհետև Հայաստանում «տանդեմի»` այսպես ասած մանրակերտի պես մի բան կա, որը կարող է ուղղակի կապված լինել «օրիգինալի» հետ: Այսինքն` Պուտինի և Մեդվեդևի փոխատեղումը Հայաստանում հասարակությունը կարող է անմիջականորեն զգալ հենց իր մաշկի վրա, ինչը կարտահայտվի Ռոբերտ Քոչարյանի վերադարձով կամ քաղաքական ակտիվությամբ: Հենց այդ հեռանկարն է, որ Հայաստանում բուռն արձագանքի առիթ է տվել և նույնիսկ պատճառ հանդիսացել:
Բանն այն է, որ եթե Ռուսաստանում ներքաղաքական թնջուկը հանգուցալուծվեց, և այժմ արդեն իրադարձությունները զուտ ֆորմալ զարգացման ընթացքի մեջ են, Հայաստանում այդ ինտրիգը նոր միայն սկսեց հասունանալ: Այն առավելապես գտնվելու է ներիշխանական դաշտում, քանի որ Ռոբերտ Քոչարյանը քաղաքական ակտիվության միայն այդ բազան կարող է ունենալ: Թե հատկապես որ սուբյեկտների վրա նա կհենվի, հնարավոր է միայն կռահել: Համենայնդեպս, առայժմ, այսպես ասած, նրանն են ընկալվում ԲՀԿ-ն և ՀՅԴ-ն, որը դե յուրե ընդդիմություն է, բայց դե ֆակտո իշխանական ուղեծրում գտնվող կուսակցություն է: Սակայն չպետք է համարել, որ ՀՀԿ-ն չի կարող լինել քոչարյանական ակտիվության բազա: Այդ կուսակցությունը բավական խայտաբղետ պատկեր ունի, և հնարավոր չէ այն ամբողջապես Սերժ Սարգսյանինը համարել: Ավելին` Սարգսյանը հենց խնդիր ուներ ներկայիս խորհրդարանական ընտրությունների շնորհիվ որոշակիորեն չեզոքացնել իշխանության մեջ ներկայիս ՀՀԿ դերակատարումը` գիտակցելով, որ կուսակցությունը իրեն ոչ այնքան հենարան է, որքան ական իր աթոռի տակ: Մի քանի անգամ ձեռքից ձեռք անցած կուսակցության վրա երկարաժամկետ հեռանկարներ կառուցելը քաղաքական միամտություն է, և 2007-2008 թվականները անցնելով ՀՀԿ հետ կամ վրայով` Սերժ Սարգսյանն, անշուշտ, հասկանում է, որ դրանով ավելի հեռուն գնալը արկածախնդրություն կլինի: Եվ հիմա կարծես թե հենց այդ պահն է, երբ ՀՀԿ-ն Սերժ Սարգսյանի համար կարող է փորձություն դառնալ:
Այդ կուսակցության մի զգալի մասը ներկայումս հավանաբար սկսել է կանխագուշակել, թե ինչքան են Քոչարյանի վերադարձի շանսերն ու ինչ կարգավիճակով, մինչև ուր նա կարող է վերադառնալ` մինչև նախագա՞հ, թե՞ մինչև վարչապետ: Ընդ որում` հատկանշական է մի հանգամանք` Հայաստանի անկախությունից ի վեր, անկախության հետ գրեթե տարեկից այդ կուսակցությունը, հիմնվելով գաղափարական հենքի վրա, այդուհանդերձ աշխատել է ապագաղափարական բավական լայն դիապազոնով, մշտապես կանգնելով իշխանության կողքին և ըստ էության գործարքի գնալով Հայաստանի, այսպես ասած, գրեթե բոլոր իշխանությունների և իշխանության կրող բոլոր անհատների հետ:
1995-ին կուսակցությունը հանուն իշխանության գործարքի գնաց Տեր-Պետրոսյանի հետ, 1998-ին հանուն իշխանության գործարքի գնաց Վազգեն Սարգսյանի հետ, 2000-ին հանուն իշխանության գործարքն էր Ռոբերտ Քոչարյանի հետ, ընդ որում` Սերժ Սարգսյանի հրապարակային պահանջով, 2006 թվականին հանուն իշխանության գործարք կնքվեց Սերժ Սարգսյանի հետ: Այնպես որ, ՀՀԿ փորձն ու ոճը բոլորի աչքի առաջ է, այդ թվում` Սերժ Սարգսյանի:
Հետևաբար, թեև թվում է, որ Սարգսյանն այժմ պետք է ջանք գործադրի ԲՀԿ-ին և ՀՅԴ-ին սանձելու կամ գայթակղելու համար, որ հանկարծ չտրվեն Քոչարյանի ծրագրերին, սակայն իրականում այդ խնդիրը կա նաև ՀՀԿ մասով, ընդ որում` ավելի, քան մյուս երկուսի պարագայում: Եթե ՀՅԴ-ն ու ԲՀԿ-ն կարող են դիմացից հարվածել կամ սպառնալ, ապա ՀՀԿ-ն միանգամայն ի զորու է հարվածել թիկունքից: Հավանականությունը մեծ է, որ Ռոբերտ Քոչարյանն ավելի շատ հենց այդ հանգամանքը խաղարկելով կփորձի Սերժ Սարգսյանին հաշվի նստեցնել իր ծրագրերի հետ, քան ՀՅԴ-ին կամ ԲՀԿ-ին բացահայտ նրա դեմ հանելով:
Ընդհանրապես, Քոչարյանի քաղաքական կենսագրությունը հուշում է, որ նրա, այսպես ասած, տարերքը ավելի շատ ստվերային աշխատանքն է, իսկ այդ գործում նա չի կարող միայն ԲՀԿ-ով և առավել ևս ՀՅԴ-ով իր քաղաքական ծրագրերը սպասարկել, և ՀՀԿ-ն նրա համար դառնում է գրեթե առանցքային հարց: Իսկ դա նշանակում է, որ ՀՀԿ-ն առանցքային հարց է դառնում նաև Սերժ Սարգսյանի համար, ինչը մինչև խորհրդարանի հերթական ընտրությունը կարող է նույնիսկ ճակատագրական հարց դառնալ: Համենայնդեպս, մեծ է հավանականությունը, որ կամ մինչև հերթական ընտրություն Սերժ Սարգսյանը հիմնավորապես կլուծի ՀՀԿ հարցը, կամ ՀՀԿ-ն Սերժ Սարգսյանի հարցը կլուծի: