Սերժ Սարգսյանը երեկ հերթական տոնական ընդունելությունն է կազմակերպել, այս անգամ Ազգային ժողովում, անկախության տոնի առիթով հավաքելով Գերագույն խորհրդի և Ազգային ժողովի նստաշրջանների պատգամավորներին: Նրանց թվում կարող էին լինել նաև ընդդիմության` Հայ ազգային կոնգրեսի ներկայացուցիչները` Կոնգրեսի առաջնորդ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գլխավորությամբ, ով անկախ Հայաստանի առաջին խորհրդարանի առաջին նախագահն է եղել: Բայց, ինչպես հայտնի է, Տեր-Պետրոսյանը մերժել է անկախության տոնակատարություններին մասնակցելու Սերժ Սարգսյանի հրավերը:
Սարգսյանն ԱԺ-ում կազմակերպված հանդիպմանը անդրադարձել է դատարկ աթոռներին և ասել, թե առնվազն պետք է ներողություն հայցել, որ դահլիճում կան դատարկ աթոռներ: Սակայն այստեղ միանշանակ չէ, թե հատկապես ո՞վ և ինչի՞ համար պետք է ներողություն խնդրի: Այսինքն` պետք է ներողություն խնդրեն նրանք, ովքեր չե՞ն եկել, թե՞ նրանք, ովքեր Հայաստանում իրավիճակը հասցրել են այնպիսի կետի, որ դահլիճներում և ընդհանրապես անկախության ու այլ պետական տոնակատարություններում առաջացել են, այսպես ասած, «դատարկ աթոռներ»:
Սա, ըստ էության, էական խնդիր է, որովհետև այստեղ խոսքը կոնկրետ պատասխանատվության մասին է, որ տարբեր ժամանակներում տարբեր մարդիկ ստանձնել են պետության և ժողովրդի առաջ, ու որի իրացման որակից ու արդյունքից կախված էլ ձևավորվել է Հայաստանի ներկա մթնոլորտը, հասունացել, հասել իր լարվածության գագաթնակետին: Այսինքն` հուսանք, որ հասել է գագաթնակետին, ոչ թե գագաթնակետը դեռ առջևում է:
Ո՞վ է պատասխանատու, ո՞վ պետք է ներողություն խնդրի «դատարկ աթոռների» մթնոլորտի համար: Որպես Հայաստանի գործող նախագահ` Սերժ Սարգսյանը պետք է թերևս իր վրա վերցնի այդ պատասխանատվության հարցը կոնկրետացնելու և երկրում քաղաքական պատասխանատվության հարցի շուրջ հրատապ բանավեճ կամ քննարկում ծավալելու համար, քանի որ գործ ունենք արդիական թեմայի հետ, հատկապես նախընտրական փուլի շեմին: Ինքն էլ լինելով մարդ, ով անկախության առաջին իսկ տարիներից նշանակալի գործառույթներ է ստանձնել պետության կյանքում, այսինքն` ստանձնել պատասխանատվություն, Սերժ Սարգսյանը թերևս պետք է համարձակություն վերցնի բացել քաղաքական պատասխանատվության, առնվազն քաղաքական պատասխանատվության խնդիրը Հայաստանում մինչ այժմ ձևավորված մթնոլորտի և միջավայրի համար, որ պարզ լինի, թե կոնկրետ ո՞վ և ինչի՞ համար պետք է ներողություն խնդրի հասարակությունից ու պետությունից, ո՞վ և ինչի՞ համար «դատարկեց» աթոռները և ամեն գնով կառչելով սեփական աթոռից` ձևավորեց «դատարկ աթոռների» ավանդույթը:
