Եթե Հայաստանի իշխանությունը որոշի, որ ես պետք է գնամ այնտեղ, կգնամ, եթե ոչ՝ չեմ գնա, բանտից ազատ արձակվելուց հետո հայտարարել է Սամվել Բաբայանն Արցախ գնալու մասին: Հարցին, թե կմասնակցի՞ Արցախի նախագահի 2020 թվականի ընտրությանը, Բաբայանը պատասխանել է, թե նախ պետք է «թողնել, որ Արցախը խաղաղ ապրի մինչև այդ, եթե կապրի», ասել է Բաբայանը՝ ըստ երևույթին նկատի ունենալով պատերազմի վտանգը: Նա հայտարարել է նաև, թե ամեն մարդու բան չէ և խաղ չէ պատասխանատվություն ստանձնել Արցախի բարդ իրադրության համար:
Հայաստանի իշխանությունը չմիջամտեց Արցախի ներքին կյանքում տեղի ունեցած վերջին զարգացումներին: Թե՛ վարչապետ Փաշինյանը, թե՛ նախագահ Արմեն Սարգսյանը հստակ ձեռնպահ մնացին միջամտությունից: Այդ իրավիճակում սադրանք կամ արկածախնդրություն կլիներ, եթե Սամվել Բաբայանը հայտարարեր, թե գնալու է Արցախ և հավակնելու է իշխանության: Ըստ այդմ՝ նա, փաստորեն, հղում անելով Հայաստանի իշխանությանը՝ բացատրեց, թե ինչու չի գնում:
Մյուս կողմից՝ Բաբայանն ակնարկեց նաև, որ շատ չեն մարդիկ, ում հնարավոր է վստահել Արցախի կառավարումը պատերազմական իրադրության և պատերազմի անընդհատ վտանգի պայմաններում՝ թերևս Հայաստանի իշխանությանը նաև ակնարկելով, որ եթե իրեն առաջարկեն, ինքը պատրաստ է: Երևանն, ըստ երևույթին, ձեռնպահ կմնա Բաբայանին այդպիսի առաջարկ անելուց: Համենայնդեպս, դա է հուշում Հայաստանում փոփոխությունների տրամաբանությունը, որը նաև յուրօրինակ շարունակություն ունի Արցախում: Այդ տրամաբանությունը ունի սերնդային փոփոխության ներքին շերտ, և ներկայիս պահը գործնականում պատմականորեն ամենահարմարն է այն իրականացնելու համար, որովհետև Հայաստանն ունի ահռելի և աննախադեպ լեգիտիմությամբ իշխանություն և դրա շուրջ ոգևորվածություն, ինչը սերնդային փոփոխության գործընթացի համար պաշտպանիչ յուրօրինակ շերտ է:
Այդ շերտը «փոխհատուցում» է ռիսկերը, որ կարող են առաջանալ թե՛ Հայաստանում, թե՛ Արցախում կառավարման ղեկին նոր սերնդի անցման դեպքում՝ հաշվի առնելով որոշակի փորձառության պակասը: Ու քանի կա լեգիտիմության ահռելի այդ շերտը, սերնդափոխությունը պետք է իրականացնել, որովհետև հեղափոխական մթնոլորտով պայմանավորված այդ լեգիտիմությունն ու ոգևորությունը անկասկած ինչ-որ պահի վերադառնալու են հարաբերականության տիրույթ, և պետք է հասցնել մինչ այդ ձևավորած լինել հայկական պետականությունների կառավարման սերնդային նոր միջավայրը, քանի կա այդ պաշտպանիչ շերտը: Այն հուսալիորեն ապահովում է ներկայիս մարտահրավերների զսպումը, և ներկայումս պետք է լուծել արդեն ռազմավարական հեռանկարի մարտահրավերների չեզոքացման հարցը: Իսկ այդ գործում առանցքային խնդիրը սերնդափոխությունն է:
Իհարկե, խոսքը չի կարող վերաբերել միայն տարիքային սերնդափոխությանը: Այդ երևույթը առաջին հերթին պետք է բնորոշվի որակի, մտածողության, աշխարհաճանաչողության և ընկալումների տարբերությամբ: Ի վերջո, «վաղվա պատերազմին» պատրաստ լինելու իրապես ադեկվատ բանաձևը, որ նախորդ իշխանությունից անխուսափելիորեն պետք է փոխ առնի նոր իշխանությունը՝ պատերազմը առավելագույնս զսպելու համար, իր կիրառումը պետք է ունենա հենց այդ խնդիրների լուծումը «վաղվա սերնդով» դիտարկելու պայմանով:
