Իհարկե, չարժե ընկնել իրադարձությունների զարգացումից առաջ, առավել ևս, որ դեռ չի էլ մեկնարկել Նիկոլ Փաշինյան-Կարեն Կարապետյան բանակցությունը, այսպես ասած, իշխանության փոխանցման ճանապարհային քարտեզի շուրջ, այդուհանդերձ թերևս ժամանակն է արձանագրել հեղափոխության առաջին փուլի, այսպես ասած, քաղաքական արդյունքները՝ հատկապես, որ օրակարգում է արտահերթ ընտրության հարցը: Իհարկե, ինքնին դեռ հարց է ոչ միայն դրա շուրջ համաձայնությունը, այլ նաև դրա պայմանները, անցկացման, կազմակերպման, վերահսկման մեխանիզմները և այլն, բայց առաջնորդվենք ճանապարհային քարտեզի ներկայացված ձևով ընդունման կանխավարկածով և դիտարկենք, թե, օրինակ, ինչպիսի հարաբերակցությամբ է մոտենում նախընտրական իրավիճակին քաղաքական դաշտը:
Այդ առումով հատկանշական է, որ «Իմ քայլը» շարժման հաղթանակի վերահասությանը զուգահեռ, երբ արդեն ակնառու էր դառնում, որ առնվազն Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը դառնում է անխուսափելի, շարժման հանդեպ տարբեր ձևաչափի լոյալության հայտեր սկսեցին ներկայացնել քաղաքական դաշտի ամենատարբեր ուժեր, որոնք հավակնում են լինել հիմնական կազմի կամ խաղացողների շրջանակի մաս: Այսինքն՝ այդ ուժերն արդեն պատրաստվում են ներգրավվել նախընտրական գործընթացին: Սակայն այստեղ իրավիճակը իհարկե բավականին կոնկրետ է՝ այն իմաստով, որ ընդդիմադիր դաշտում ներկայումս երևի թե Նիկոլ Փաշինյանին որոշակի մրցակցություն կարող է ցուցաբերել միայն Գագիկ Ծառուկյանը՝ իր դաշինքով կամ կուսակցությամբ:
Միևնույն ժամանակ, հետաքրքիր է այն, որ նրանց ընտրազանգվածները լինելու են տարբեր, առնվազն հիմնական շերտի մասով: Ավելին, այդ իմաստով Ծառուկյանը ծածկում է թերևս ավելի շատ մյուս ընդդիմադիր ուժերի ընտրազանգվածը, քան Նիկոլ Փաշինյանի կամ «Քաղաքացիական պայմանագրի»: Այդ իմաստով արտահերթ ընտրությունը քաղաքական վերակտիվացման շանս դիտարկող ուժերին երևի թե այլ բան չի մնա, քան ընտրել որևէ մեկին միանալու տարբերակը՝ կամ Ծառուկյանին, կամ Փաշինյանին: Թեև նրանցից շատերը գուցե նախընտրեն միանալ ՀՀԿ-ին, եթե, իհարկե, ՀՀԿ-ն մասնակցի արտահերթ ընտրության, որովհետև ազատ և լիովին վերահսկելի օրինական ընտրության դեպքում դժվար է պատկերացնել, թե ինչ գործոնի հաշվին է ՀՀԿ-ն մտնելու խորհրդարան:
Ի դեպ, հետաքրքիր է նաև, թե ինչ կլինի «Ելք»-ի ճակատագիրը: Այն ներկայումս գործնականում Նիկոլի ձեռքում է, և Փաշինյանն է թելադրելու, այսպես ասած, հետագա զարգացումները դաշինքում: «Քաղաքացիական պայմանագիրը», այսպես ասած, միայնակ, իր ուժերով գնացել է փողոց և հասել հաջողության, և ըստ այդմ՝ միանգամայն բնական է, որ արտահերթ ընտրության դեպքում արդեն, երբ, այսպես ասած, հեղափոխական գործընթացը տեղափոխվի ընտրական հուն, քաղաքական այդ ուժը ցուցաբերի արդեն այդտեղ էլ ըստ էության վաստակած առանձնության իրավունք: Համենայնդեպս, ներկայիս ոգևորության ալիքի վրա «Քաղաքացիական պայմանագիրն» ու Փաշինյանը ունեն այդպիսի հավակնության հիմնավոր իրավունք: Իհարկե, այստեղ հարց է՝ «Ելք»-ով գնալը՝ ՔՊ գերակայությամբ, ավելի կմեծացնի՞ շանսը, թե՞ ոչ, ընդամենը կնշանակի եղած շանսից բաժին հանել մյուս երկու գործընկերներին, որոնք թերահավատ էին հրապարակային գործընթացի հաջողության հարցում:
Մեկ այլ հարց է այն, թե ինչպիսին կլինի շարժման մյուս սեգմենտների վերաբերմունքը այդ ամենին և մասնակցության տարբերակը: Որովհետև բացի ՔՊ-ից, որն իհարկե առաջնորդում էր, շարժմանը դերակատար էր նաև «Մերժիր Սերժին» քաղաքացիական նախաձեռնությունը, որի անդամները, այսպես ասած, բազմակուսակցական կազմ էին, տարբեր քաղաքական ուժերի և հայացքների տեր երիտասարդներ: Ինչպիսի դիրքավորում կունենան նրանք արտահերթ ընտրության դեպքում:
Առայժմ, իհարկե, այդ դիտարկումները հիպոթետիկ են, քանի որ բուն շարժման խնդիրն առայժմ դեռևս մնում է ձեռք բերած հաջողության դե յուրե և դե ֆակտո արձանագրումը, այսինքն՝ արտահերթ ընտրության հեռանկարի անշրջելիությունը և, իհարկե, ընտրության դեպքում լիակատար հանրային վերահսկելիությունն ապահովելը:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի