Թվում էր, որ 2016 թվականի ապրիլյան պատերազմից հետո և առավել ևս հուլիսյան դրամատիկ զարգացումներից հետո Հայաստանում քաշվում է մի հստակ և ուղիղ գիծ՝ հին և նոր Հայաստանների միջև, ու սկսվում է նորի կերտումը, որովհետև դրա կենսականության, անհրաժեշտության հապաղելու դեպքում ահռելի վտանգների անխուսափելիության հարցը թերևս պետք է, որ փակ լիներ մինչ այդ զգալիորեն փակ աչքով ու ականջով իշխանության համար:
Անցել է երկու տարի, ու Հայաստանում ներկայումս դարձյալ սահմանային վիճակ է:
Բարեբախտաբար, այդ վիճակը ստեղծվել է ոչ պատերազմով և ոչ էլ Պարեկապահակային ծառայության գնդի գրավումով, ու ստեղծվել է, այսպես ասած, առանց զոհերի, և հուսանք, որ այն այդպես էլ կավարտվի՝ առանց զոհերի: Բայց խնդիրն, անշուշտ, միայն զոհերից խուսափելը, առանց որևէ ողբերգական կամ ծանր կորստի հանգուցալուծումը չէ:
Ի վերջո, դա նվազագույն, անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար խնդիրն է: Որովհետև հանգուցալուծումը պահանջում է բովանդակային շոշափելի բաղադրություն, եզրահանգում, պահանջում է որակապես նոր իրավիճակ, ոչ թե միայն քարոզչական առումով: Այլապես այսօր հնարավոր կլինի խուսափել ողբերգական հանգուցալուծումից, բայց վաղը, մեկ ամիս, մեկ տարի անց երկիրը դարձյալ կարող է կանգնել սահմանային իրավիճակի առաջ, եթե լուծում չեն գտնում խորքային համակարգային խնդիրները, եթե իշխանությունը շարունակում է, այսպես ասած, շախմատ խաղալ, բարեփոխումներ իրականացնելու, խորքային և դինամիկ փոփոխություններ ապահովելու, նոր որակ, նոր դեմքեր, նոր գաղափարներ հրապարակ բերելու, բայց դրանցով հանդերձ նաև դրանց շուրջ հանրային երկխոսության և մասնակցության մեխանիզմներ ձևավորելու կամ հանրության բերած նոր գաղափարների շուրջ գործակցելու պատրաստակամության փոխարեն:
«Ձեռքերը վեր» առանց բռնության կարգախոսով ներկայիս շարժումը իշխանության համար ևս մեկ, իսկ գուցե վերջին հնարավորությունն է ուշքի գալ և քաղաքականությունը կառուցել հանրային էներգիայի, ազատ մտքի և ազատ խոսքի, բազմակարծության և տեսակետների բազմազանության վրա, դրանով զսպել մարգինալ ռադիկալ դրսևորումները և Հայաստանը դուրս բերել իսկապես նոր հարթություն, որակապես նոր հարթություն, համակարգային լուծումների հարթություն: Կամ Հայաստանը այս անգամ էլ կհայտնվի փոսում՝ այս հնարավորությունը չօգտագործելու դեպքում, այս անգամ դաս չքաղելու դեպքում: Բայց արդեն փոսում, որից դուրս գալը կամ կլինի անհնար, կամ կհանեն արդեն բոլորովին ուրիշները, ընդամենը որպես խաղաքարտ, ոչ թե պետություն: Թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է Ազգային անվտանգության ծառայության նախկին տնօրեն Դավիթ Շահնազարյանի հետ:
