Երևանում կամ Հայաստանում ծավալվող իրադարձությունների համատեքստում հարցերը, որ առնչվում են թե՛ փողոցում, թե՛ իշխանության մեջ տեղի ունեցող երևացող ու չերևացող բազմաթիվ ասպեկտների, անկասկած շատ են: Դրանց թվում թերևս առանցքայիններից մեկն այն է, թե ինչ է կատարվում ներկայումս իշխանության մեջ: Մասնավորապես՝ ինչպե՞ս են տեղի ունեցողը ընկալում տարբեր ֆինանսատնտեսական խմբերը, որոնք ձևավորում են իշխանությունն իր տարբեր թևերով: Այլ կերպ ասած՝ փողոցում ծավալվող շարժումն ինչպես է ընկալում կամ ընդունում, դրա հանդեպ ինչպիսի վերաբերմունք և զգացողություն ունի օլիգարխիան:
Առայժմ այդ մասով, կարծես թե, եղել է մեկ դրսևորում, երբ մի քանի օր առաջ եղավ տեղեկություն Մհեր Սեդրակյանի կամ Թոխմախի Մհերի, այսպես ասած, «զորքի» մոբիլիզացիայի մասին, որ տեղի էր ունեցել նրան պատկանող գազալցակայանում: Դրանից հետո եղան կասկածներ ու մտավախություններ, որ դա արվում է, այսպես ասած, ներքաղաքացիական բախումներ հրահրելու համար, սադրիչ խմբեր ձևավորելու և այդպիսով փողոցում ծավալվող շարժումը վարկաբեկելու, խոցելի դարձնելու, այսպես ասած՝ ուժի կիրառման լեգիտիմ իրավունք ստանալու համար: Հետագայում եղան նաև մի քանի նշանային դեպքեր, որոնք սակայն, բարեբախտաբար, չեն ունեցել շղթայական շարունակություն:
Միևնույն ժամանակ, Թոխմախի Մհերը, այսպես ասած, «շնորհազրկված» օլիգարխի կարգավիճակում է, որը հեռացված է իշխանության առաջնային շարքերից: Ի՞նչ վիճակ է առաջին շարքերում, այստեղ կա՞ մոբիլիզացիա, թե՞ այդ «սևագործ» աշխատանքը թողնված է, այսպես ասած, «պատժվածներին»: Մհերի մոբիլիզացիան վարակի՞չ, թե՞ եզակի օրինակ է օլիգարխիայի համար: Ի՞նչ են մտածում Սամվել Ալեքսանյանը, Սամվել Կարապետյանը, Կարեն Կարապետյանը, Գագիկ Բեգլարյանը, Գագիկ Խաչատրյանը, Ռուբեն Հայրապետյանը, այլք, որոնք կազմում են իշխանության, այսպես ասած, «պոլիտբյուրոն»՝ ինչպես Գագիկ Բեգլարյանն էր ասել, այն մարմինը, որը լուծում է բոլոր հարցերը և կատարում բոլոր նշանակումները: Արդյո՞ք նրանք հրաժարվել էին մոբիլիզացիայից, որ այդ պարտականությունը դրվել էր, օրինակ, «շնորհազրկված» օլիգարխի վրա:
Այդ տեսանկյունից, իրավիճակը հետաքրքիր է ՊՊԾ գնդի գրավման դրամատիկ օրերի իրադրության հետ համեմատությամբ: Իհարկե, բացարձակապես համեմատելի չեն այդ օրերին տեղի ունեցողն ու այսօր ծավալված շարժումը, ի բարեբախտություն բոլորիս, բայց հիշարժան է, որ այդ օրերին իշխանությունը բացարձակապես լուռ էր, ընդ որում՝ հրահանգված լուռ, երբ ամեն բառ կարող էր աշխատել հենց իշխանության դեմ: Այսօր, իհարկե, չկա քար լռությունը, սակայն տվյալ պարագայում խնդիրը միայն հրապարակային կամ առերևույթ պահվածքը չէ, այլ նաև ներքին տրամադրությունները՝ հաշվի առնելով նաև ներիշխանական բաժանարար գծերի և ոչ միատարության հանգամանքը: Ի վերջո, այստեղ լրջագույն խնդրի առկայությունը խոստովանել է նաև ինքը Սերժ Սարգսյանը՝ ասելով, որ լինելու է կառավարության և խորհրդարանական մեծամասնության միջև հակասությունը բացառող վարչապետ:
Այսինքն՝ կա հակասություն, որը պետք է չեզոքացնել, ըստ այդմ՝ առկա է նաև հարց, թե այդ հակասությունն ինչպե՞ս է արտահայտվելու փողոցում տեղի ունեցողի հանդեպ՝ հաղթահարվելո՞ւ է դրա շնորհիվ նաև, թե՞ ավելի խորանալու՝ դրա պատճառով:
