Երկխոսության ինքնին խնդիրը Հայաստանում հրատապ է միշտ, անգամ երբ չկա փողոց-իշխանություն կամ հրապարակ-իշխանություն սուր դիմակայություն: Հրատապ է երկխոսության առարկա ձևակերպելու, բովանդակություն մշակելու, հենք ապահովելու խնդիրը, որովհետև կա ոչ ստանդարտ իրավիճակ՝ Հայաստանում չկա ընտրական մեխանիզմ, որը թույլ է տալիս իշխանափոխություն, որը տալիս է դրա իրապես ազատ հնարավորություն: Ի վերջո՝ ամեն ինչ սկսվում է հենց այդտեղից, ու ըստ այդմ՝ երկխոսությունը ֆորմալ առումով քաղաքակիրթ և բարեհունչ հասկացություն լինելով հանդերձ, չի դառնում քաղաքական գործիք կամ մեխանիզմ, որովհետև ստանդարտի մեջ է ոչ ստանդարտ իրավիճակում:
Պահանջվում է կա՛մ իրավիճակի ստանդարտացում, ինչը չափազանց բարդ է և գրեթե անհնար գործնականում, համենայնդեպս կարճ կամ միջնաժամկետ հեռանկարում, կա՛մ պահանջվում է ստանդարտ երկխոսություն հասկացության ոչ ստանդարտ բովանդակության ապահովում, ոչ ստանդարտ բովանդակությամբ կոնկրետացում և առարկայացում: Հակառակ դեպքում Հայաստանը պարբերաբար կանգնելու է այսպիսի իրավիճակների առաջ, և եթե անգամ դրանք հաղթահարվեն երկխոսությամբ, այդ երկխոսությունն իր մեջ չի պարունակելու որևէ հեռանկարային լուծում և լինելու է ընդամենը «ցավազրկող» առանց դեղագրի: Հայաստանում մեկնարկած թեժ զարգացումների և հնարավոր հանգուցալուծումների շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է միջազգային փորձագետ Հովհաննես Իգիթյանի հետ։
