Փողոցում մարում է հերթական շարժո՞ւմը, թե՞ մեկնարկում է նոր քաղաքական գործընթաց, որն էլ կլինի հերթական շարժման առանցքային տարբերությունը նախորդներից, որոնք գործնականում չվերածվեցին ավելի կայուն և հեռանկարային քաղաքական նախագծերի, գաղափարախոսության, ծրագրերի, հայեցակարգերի: Այդ հարցը բաց է, թեև դատելով փողոցում ծավալվող իրողություններից՝ հենց դա է դառնում, այսպես ասած, առարկայականներից, արդիականներից մեկը այն գործընթացի առնչությամբ, որ սկսել է Նիկոլ Փաշինյանը:
Ակնհայտ է, որ նախաձեռնության, այսպես ասած, տարերային, փողոցային, հրապարակային մասը սպառված է: Իհարկե, տեսականում երբեք պետք չէ բացառել որևէ գործոնի շնորհիվ որևէ բեկում, և այդ իմաստով դժվար է ասել՝ ունի՞ Փաշինյանը պահած որևէ խաղաքարտ՝ փողոցային, հրապարակային փուլին նոր շունչ հաղորդելու համար, կամ որքանով երկար կլինի այդ շունչը և արդյո՞ք միջնաժամկետում չի բերի հակառակ էֆեկտի: Առավել ևս, որ իրավիճակը կախված է, իհարկե, ոչ միայն Փաշինյանի, այլ նաև իշխանության քայլերից: Ընդ որում՝ իշխանությունն առայժմ կարծես թե բավական պասիվ է և զբաղված է իր, այսպես ասած, ձևավորման գործընթացով:
Այդ իմաստով հետաքրքիր է նաև, թե իշխանության ձևավորման գործընթացի վրա ինչքանո՞վ է ազդեցություն թողնում այն, ինչ կատարվում է փողոցում, այն իշխանությունը, որ հաստատել է Նիկոլ Փաշինյանն առնվազն որոշակի սահմաններում և տրամաբանությամբ:
Նախօրեին նշանակվել են երեք փոխվարչապետները՝ առաջին փոխվարչապետ Կարեն Կարապետյան, փոխվարչապետներ Վաչե Գաբրիելյան, որը մինչ այդ էլ ուներ տվյալ կարգավիճակը, և նախագահ Սերժ Սարգսյանի աշխատակազմի ղեկավար, ավելի շուտ նախկին նախագահ Սարգսյանի աշխատակազմի նախկին ղեկավար Արմեն Գևորգյանը: Իրենց պաշտոններում են մնացել արտաքին գործերի և պաշտպանության նախարարները՝ Էդվարդ Նալբանդյանն ու Վիգեն Սարգսյանը:
Մեծ հաշվով, մամուլն այս նշանակումների կամ վերանշանակումների մասին գրում էր դեռ ամիսներ առաջ, և այդ իմաստով կոնկրետ նշանակումների հարցում դժվար է նշմարել փողոցում տեղի ունեցողի ազդեցություն: Առավել ևս, որ հայտարարվել է բավական բաց տեքստով՝ կոնֆիգուրացիան պահպանվելու է, ինչը նշանակում է, որ չեն լինելու այնպիսի փոփոխություններ, որոնք կենթադրեն քաղաքական դասավորության և հարաբերակցության փոփոխություն: Իսկ երեք փոխվարչապետներն ու արտաքին գործերի ու պաշտպանության նախարարները այն պաշտոններն են, որոնք կազմում են կոնֆիգուրացիան:
Մյուս կողմից՝ նշանակումները ինքնին ենթադրում են նաև պայմանավորվածություններ, և այդ տեսանկյունից դժվար է ասել, թե ինչքանով են դրսի իրողությունները ազդել այդ ներքին պայմանավորվածությունների վրա, ինչ պայմաններ է թելադրել Սերժ Սարգսյանը, կամ ինչ պայմաններ են նրան թելադրվել, ինչ պայմաններ են կողմերը մերժել՝ եթե նախկինում դա չէին կարող անել և այլն: Իր հերթին, իհարկե, նույն ազդեցության հարցն առկա է փողոցի մասով՝ ինչքանով է փողոցում տեղի ունեցողի վրա ազդում իշխանության ձևավորման փուլը և ոչ միայն դրա հանդեպ իշխանության առերևույթ քայլերի մասով, այլ նաև հնարավոր կուլիսային գործողությունների:
Այսինքն՝ խոսքը հնարավոր փոխազդեցության մասին է, ինչն, ի դեպ, ամենևին դավադրության տեսության շարքից չէ, այլ քաղաքականության համար միանգամայն օրգանական երևույթների, որոնց հնարավոր տարբերակները պարզապես անհրաժեշտ է դիտարկել, իրադարձությունների հետագա ընթացքի հավանականության մասին պատկերացումների, հետագա ընթացքի գնահատման և ընկալման առավել ճշգրիտ աստիճան ապահովելու տեսանկյունից:
