Երևանում ծավալվող քաղաքացիական անհնազանդության գործողությունները ուղեկցվում են լիովին արդարացի մտահոգությամբ՝ առ այն, որ իրադարձությունները չզարգանան բախումնային սցենարով, և չլինի ուժային հանգուցալուծում, որը կհարվածի առաջին հերթին հանրությանն ու պետությանը, հետո նոր միայն կհանգուցալուծի իրավիճակը այս կամ այն կերպ, կամ կողմ: Երևանում ուժային որևէ նոր բախում ժամանակը ուղղակի կշրջի հետ՝ բոլոր առումներով, և թերևս բոլոր սցենարների դեպքում: Սակայն ստեղծված իրավիճակում խնդիրը միայն իշխանության և քաղաքացիների միջև բախման վտանգը կամ ռիսկը չեզոքացնելը չէ, դրանից զերծ մնալը չէ: Բանն այն է, որ Երևանում ծավալվող ակցիաները թերևս առաջին անգամ ունեն մեկ այլ ռիսկ կամ վտանգ՝ բախումը քաղաքացի-քաղաքացի այսպես ասած ձևաչափով, երբ անհնազանդության մասնակից քաղաքացիները կարող են բախվել անհնազանդությունից անհարմարության մեջ հայտնված քաղաքացիների հետ:
Այս խնդրի մասին կարծես թե չի խոսվում, մինչդեռ, բանն այն է նաև, որ այն կարող է լինել, այսպես ասած, մանիպուլյատիվ հնարքի հետևանք, որ կկիրառվի այս կամ այն սադրիչ խմբերով, և որոնց գոյությունը չեն հերքում նաև իրենք՝ անհնազանդության կազմակերպիչները: Բանն այն է, որ կա ակնհայտ խնդիր՝ կա դժգոհություն այն քաղաքացիների շրջանում, որոնք անհարմարություն են կրում անհնազանդության ակցիաների հետևանքով: Իհարկե այստեղ շահերի այս բախումն անխուսափելի էր, սակայն միևնույն ժամանակ դա մի խնդիր է, որի մասին մտածելը և որի գեներացիա թույլ չտալը, առաջին հերթին, հենց անհնազանդության ակցիայի նախաձեռնողների համար է անհրաժեշտ: Ի վերջո, սա Հայաստանի համար նոր իրավիճակ է, հաշվի առնելով ոչ միայն դրա այսպես ասած ֆիզիկական դրսևորումը, այլ նաև հոգեբանական, մենթալային, քաղաքական և իրավական գիտակցության առումով:
Ըստ այդմ, դա պահանջում է զուգահեռ աշխատանք իրավիճակը ներքաղաքացիական բախման չվերածելու համար: Իսկ այստեղ խնդիրը միայն այն չէ, որ պետք չէ անհարմարություն պատճառել այլ քաղաքացիների: Ի վերջո ամենամեծ խնդիրը այն է, որ պետք չէ «միանալը» դիտարկել գնահատման չափանիշ և այդպիսով ավելացնել ներքաղաքացիական այսպես ասած անհանդուրժողության աստիճանը, հակառակը անելու փոխարեն: Սա խնդիր է, որին ուշադրության չարժանացնելը բումերանգի նման կարող է հարվածել շարժմանը:
Միևնույն ժամանակ, ներքաղաքացիական լարում առաջացնելու որևէ սադրանք կառուցելը կլինի իշխանության անխոհեմության ծայրաստիճան դրսևորում, ուղղակի պետականությանը թիկունքից հասցվող հարված, որի խորությանը կնախանձի անգամ արտաքին հակառակորդը: Հայաստանը չունի բախումնային ռեսուրս այլևս: Խոսքը կիրառելիք ուժի մասին չէ:
Իշխանությունը գուցե ունի ուժի ռեսուրս, իրավապահներից մինչև քրեական տարրեր, որոնց մասին տեղեկությունները տարածվում էին այս օրերին, մասնավորապես՝ այս կամ այն օդիոզ թաղային հեղինակության հղումներով: Հայաստանը չունի ռեսուրս՝ որպես պետություն դիմանալ որևէ «ձևաչափի» բախման:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի