Ինչքան Ազատության հրապարակում մարդկանց թիվը պակասում է` այնքան «հեղափոխական» գործընթաց նախաձեռնած գործիչների հռետորաբանությունն ավելի ագրեսիվ է դառնում: Նույնիսկ այս առումով Հայաստանն ունիկալ երկիր չէ, որովհետև պոպուլիզմի աճ հիմա նկատվում է անգամ արևմտյան կայացած ժողովրդավարությունն երում:
Եթե «Ելք»-ը փողոց դուրս չգա, բնականաբար, դրանով անուղղակիորեն աջակցում է Սերժ Սարգսյանին` սա «Ժառանգություն» կուսակցության նախագահ Արմեն Մարտիրոսյանի կարծիքն է` թեև անհասկանալի է, թե խորհրդարանական վերջին ընտրություններում ակնհայտորեն ձախողված դաշինքի առաջին եռյակում ընդգրկված գործիչը բարոյական կամ քաղաքական լեգիտիմության որ չափանիշներով է թեստավորում ընդդիմության գործունեությունը: Սեֆիլյանի կողմնակիցներին միավորող Ճակատի մեկ այլ գործիչ` Պետրոս Մակեյանը կարծում է, թե հնարավոր է իշխանափոխություն, եթե յոթ օր թողեք ինտերնետը, գանք հրապարակ:
Խոսքն այն «խորհրդավոր» յոթնօրյակի մասին է, երբ Սերժ Սարգսյանը ապրիլի 9-ից հետո դե յուրե իշխանության մեջ չի լինելու: Իհարկե, ընդդիմադիր որևէ գործիչ իրեն նեղություն չի տալիս բացատրելու, թե «խորհրդավոր» յոթ օրերին ինչպես է կանխվելու Սարգսյանի դե յուրե վերադարձը իշխանություն, մանավանդ, որ այդ «միջանցքն» ավելի շատ տեսականորեն ստեղծված է ոչ թե ընդդիմության, այլ` համակարգային տարբեր սեգմենտների հնարավոր «դավադրությունների» համար: Ուշագրավ է, որ Սերժ Սարգսյանի հեռացումը պահանջող տարբեր տրամաչափի ընդդիմադիրները չեն ձևակերպում խորհրդարանական արտահերթ ընտրությունների պահանջ: Այս համատեքստում Սերժ Սարգսյանի վարչապետության կանխմանն ուղղված գործողությունները նույնիսկ զրկվում են քաղաքական լեգիտիմությունից, որովհետև եթե երկրում չի փոխվում ապրիլի 2-ով հաստատված ստատուս-քվոն, ապա ՀՀԿ առաջնորդի վարչապետությունը նույնիսկ քաղաքական օրինաչափություն է:
Իշխանությունն, իր հերթին, «բռնել» է ընդդիմության «թույլ տեղը» և անդադար վկայակոչում է խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքները` Սերժ Սարգսյանի հեռացումը պահանջողներին մղելով լուսանցք: Ի դեպ, եթե տեսականորեն իշխանությունն որոշի ինչ-որ պատճառաբանությամբ այս պահին անցկացնել խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններ, ապա համոզված ենք` այս պահին ընդդիմությունը խորհրդարանի ավելի բարենպաստ պատկեր չի ստանա, նույնիսկ հնարավոր է` ԱԺ-ն զրկվի ընդդիմության սահմանափակ ներկայությունից:
Գործնականում չկան հիմքեր` ենթադրելու, որ ընդդիմությանը հաջողվելու է չեղարկել իշխանության և հասարակության ապրիլի 2-ի կոնսենսուսի հիմքերը. հասարակությունն, ինչպես մեկ տարի առաջ, այսօր էլ չի տեսնում այն այլընտրանքին, որն ի վիճակի է իշխանության հայտ ներկայացնել: Իսկ ռեալ այլընտրանքի բացակայությունը հասարակության մեծ մասին զրկում է ընտրության հնարավորությունից` «10000»-ոց գործարքի դրդելով իշխանության հետ: Ընդդիմությունն անդադար պնդում է, որ Սերժ Սարգսյանի ապագա վարչապետությունը «10000-ոց» կոնսենսուսի հետևանք է: Գուցե դա իրականություն է, սակայն դրանից խորհրդարանի և Սերժ Սարգսյանի լեգիտիմությունը կասկածի տակ չեն հայտնվում, քանի դեռ օրակարգում չկա ընդդիմադիր որևէ ծրագիր, որը տաս հազարից ավելին արժի:
Գուցե տխուր է խոստովանելը, սակայն ընդդիմադիր ռեսուրսի տոտալ մսխման այսօրվա գործընթացը հանգեցնելու է նրան, որ հիպոթետիկ նոր ընտրությունների պարագայում մեծանալու է ոչ թե իշխանափոխության շանսը, այլ` դեվալվացվելու է ընտրողի քվեն` ավելի էժան ու մատչելի դառնալով քրեաօլիգարխիայի համար:
