Գերմանա-ռուսական ֆորումի գիտական տնօրեն, քաղաքագետ Ալեքսանդր Ռարը արևմտյան այն փորձագետներից է, ովքեր քաջածանոթ են, այսպես կոչված, հետխորհրդային քաղաքական մշակույթին: Եվ ահա, Ռարը վստահաբար պնդում է, որ Արևմուտքը չի արձագանքի այն հանգամանքին, եթե Սերժ Սարգսյանը երրորդ անգամ պաշտոնավարի որպես երկրի ղեկավար: Սա անուղղակի արձագանք է Հայաստանի ընդդիմության պնդումներին, թե Սարգսյանի վարչապետությունը սպառնում է իշխանության լեգիտիմությանը` երկրի հեղինակությունը կասկածի տակ դնելով Արևմուտքում:
Մեր ընդդիմության պնդումները, մեղմ ասած, համարժեք չեն կամ էլ` բովանդակազուրկ են` չափազանց ստանդարտ լինելու պատճառով: Նույնիսկ ֆորմալ առումով` Սերժ Սարգսյանը լուծել է լեգիտիմության խնդիրը, որովհետև իր իշխանությունը երկարաձգել է սահմանադրական խաղի կանոններով` միանգամայն լեգալ քաղաքական գործիքների միջոցով: Այս առումով Հայաստանն էապես տարբերվում է Ադրբեջանից, Բելառուսից, Կենտրոնական Ասիայի երկրներից, որովհետև սահմանադրական փոփոխությունները երկրի ղեկավարին ծառայեցվել են ոչ թե կոպիտ, «կացնային» եղանակով, այլ կառավարման փիլիսոփայության և ինստիտուցիոնալ հիմքերի փոփոխության ճանապարհով:
Ահավասիկ, եթե նույնիսկ Արևմուտքում գիտակցում են, որ նոր Սահմանադրության «բարիքներից» առաջինն օգտվելու է Սերժ Սարգսյանը, նա «բոնուս» է ստանալու` հեռանկարային կտրվածքով Հայաստանում ավելի դեմոկրատական մոդել ներդնելու համար:
Մյուս կողմից` արտաքին ընկալման հիմքում ոչ միայն արժեքային կողմնորոշումներն են, այլ` ռեալ պոլիտիկան: Հայաստանում Սերժ Սարգսյանը չունի համարժեք այլընտրանք, ըստ այդմ` արտաքին աշխարհն, ըստ էության, չունի ընտրության հնարավորություն` պոտենցիալ գործընկերների բացակայության հետևանքով: Այս առումով` Հայաստանի քաղաքական հեռանկարն ավելի մշուշոտ է նույնիսկ ավտորիտար Ռուսաստանի հետ համեմատության մեջ, որտեղ Նավալնիի ֆենոմենը զարգացման ռեսուրս ունի: Բացարձակապես պետք չէ անտեսել մեկ այլ կարևոր հանգամանք: Արևմուտքում Հայաստանի գնահատման հարցում գործում են նշաձողեր, որոնք չեն ենթադրում մեծ պահանջկոտություն:
Եթե Եվրոպան Վրաստանից պահանջում է ներդաշնակություն եվրոպական չափանիշների, արժեքների, օրենսդրության հետ, ապա Հայաստանն ունի հետխորհրդային, այսպես կոչված` ռուսական ազդեցությունը կրող երկրի ընկալում, և մեր պարագայում առաջընթաց է համարվում ճեղքումը Բելառուսից, Ադրբեջանից, Կենտրոնական Ասիայի երկրներից: Արևմուտքում գնահատելի է արդեն այն, որ Սերժ Սարգսյանն` իր քաղաքական վարքագծով, արժեհամակարգով, շատ ավելի ռացիոնալ գործընկեր է, քան` Ալիևը կամ Ռահմոնը: Այլ խնդիր է, որ մեր հասարակության համար վիրավորական պետք է լիներ մի «զամբյուղում» հայտնվելն` այսպիսի երկրների ընկերակցությամբ: Սակայն` դատելով հասարակության տրամադրություններից, մեր քաղաքական համակարգն ու ժողովուրդն ավելի բարձր նշաձողի չեն ձգում` գոնե առայժմ:
Եվ վերջապես` լիբերալ- դեմոկրատական արժեքները, դրանց վրա խարսխված աշխարհակարգը խորքային ճգնաժամի մեջ են. չեն գործում գնահատման միասնական, ունիվերսալ արժեքները: Եթե աշխարհը «մարսում» է, Չինաստանի օրինակով, իր իշխանությունը հավերժացնելու մասին երազող Թրամփին, ապա հաստատ անգամ ժամանակ չի ունենա` Սերժ Սարգսյանի խնդրին անդրադառնալու համար:
