Երեկ Հայաստանի խորհրդարանը փոփոխություններ կատարեց Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության մասին օրենքում: ՏՄՊՊՀ նախագահ Արտակ Շաբոյանը քվեարկությունից առաջ հայտարարեց, որ այս փոփոխություններն ուղղված են օրենքը սահմանադրական փոփոխություններին, ինչպես նաև ԵՄ-ի և ԵԱՏՄ-ի հետ կնքած համաձայնագրերին համապատասխանեցնելուն: Շաբոյանը վստահեցնում է, որ օրենքում ներառված են նոր հասկացություններ, ինչպես, օրինակ, գնի չհիմնավորված բարձրացումն է, կամ գնի չհիմնավորված իջեցումը: Կամ՝ օրենքում արգելվում է պաշտոնյաների կողմից հակամրցակցային օրենքների ընդունումը:
Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության մասին օրենքը ընդունվել է 2000թ. նոյեմբերի 6-ին: Այդ ընթացքում օրենքում 12 անգամ փոփոխություններ և լրացումներ են կատարվել: Երեկվա փոփոխությունը թվով 13-րդն էր: Յուրաքանչյուր անգամ, երբ խորհրդարանը քննարկել և քվեարկել է հերթական լրացումներն ու փոփոխությունները, նպատակը միշտ նույնն է եղել՝ ապահովել տնտեսական մրցակցության, թույլ չտալ հակամրցակցային միջավայրի ձևավորում, և մենաշնորհների առաջացում: Հիմա բոլորս մի պահ տեղափոխվենք 2000թ. և մեզ հարց տանք՝ այն ժամանա՞կ էր Հայաստանի տնտեսությունը ավելի ազատ, թե՞ այսօր: Ով մի փոքր շփվել է տնտեսության հետ կապ ունեցող մարդկանց հետ, կփաստի, որ տարեցտարի Հայաստանի տնտեսությունը ավելի է կենտրոնացվել ու գերկենտրոնացվել, յուրաքանչյուր տարի ավելի է դժվարացել ապրանքների ներմուծումն ու դրանց իրացումը:
Վառելիքի ներմուծման բիզնեսով նախկինում զբաղվող մեր զրուցակիցներից մեկը պատմում է, որ այդ շուկան մոնոպոլացվեց 2004-2005 թվականներին: Այն ժամանակ ևս շուկայում կային գերիշխող դիրք զբաղեցնող տնտեսվարողներ, ովքեր ներմուծում էին բենզինի և դիզվառելիքի առյուծի բաժինը: Բայց շուկայի մի չնչին մասը, գուցե մոտ 10 տոկոսը, թողնված էր մանր ներմուծողներին, գուցե ազատ մրցակցության շղարշ ստեղծելու համար: Մեզ, իհարկե, թույլ տրված չէր մեծ քանակությամբ բենզին բերել, բայց մեզ հասանելիք քվոտայի մեջ տեղավորվում էինք: 2005թ. մեզ հստակ հասկացրեցին, որ այլևս ոչ մի լիտր բենզին չի կարելի բերել, և շուկայում մնացին երեք ներմուծողները: 2013թ. շուկան ընդհանրապես կենտրոնացավ մեկ տեղում, և նախկին ներմուծողները վերածվեցին մանրածախ իրացնողների։
Իսկ ինչ արեց Տնտեսական մրցակցության պաշտպանության հանձնաժողովը, երբ շուկան մոնոպոլացվեց: Ընդհանրապես ոչ մի բան, որովհետև տնտեսության մոնոպոլացումը տեղի է ունենում բարձրագույն իշխանության ներկայացուցիչների հովանավորությամբ: Մի՞թե իշխանության համակարգում ավելի ցածր դիրք ունեցող ՏՄՊՊՀ նախագահը կամ առավել ևս այդ մարմնի շարքային աշխատակիցները կարող են ինչ-որ կերպ հակադրվել իրենց վերադասին: ՏՄՊՊՀ ներկայացուցիչները կարող են ասել, որ իրենք վերադաս չունեն, որ հանձնաժողովը անկախ է և դուրս է կառավարության վերահսկողությունից: Մենք գուցե հավատայինք հանձնաժողովի նախագահին, եթե նա գոնե մի դեպք հիշեցնի՝ երբ է հանձնաժողովը հանդես եկել իշխանության հովանավորյալ մոնոպոլիստների դեմ:
Հայաստանում ամենահեշտը ՏՄՊՊՀ նախագահ աշխատելն է, որովհետև այդ մարմնի ղեկավարը ընդհանրապես իրավունք չունի զբաղվելու շուկայի վերահսկողությամբ: Հայաստանում տնտեսության հիմնական ճյուղերը այն աստիճան քվոտավորված են, որ որևէ մեկի մտքով անգամ չի անցնի Հայաստան բենզին, շաքար կամ, ասենք, ալյուր ներմուծել: Արտակ Շաբոյանի ղեկավարած հիմնարկը զբաղված է ամենասովորական իմիտացիոյով, և դրա համար որևէ մեծ հմտություններ չեն պահանջվում: Բայց դրանից չպետք է մեծ ողբերգություն սարքել, որովհետև իմիտացիայով են զբաղվում Հայաստանի բոլոր պետական հաստատությունները և դրանց աշխատակիցները: Այդ թվում և խորհրդարանը, որը, երեկ, քվեարկությամբ ընդունեց օրենքի փոփոխությունները, թեև օրենքներն ու փոփոխություններն ընդունվում են բոլորովին այլ տեղ: