Կարեն Կարապետյանն ի՞նչ գիտի Արցախից ու պատերազմից` այսօր լրագրողների հետ զրույցում հայտարարել է Երկրապահ կամավորական միության ղեկավար, ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր Մանվել Գրիգորյանը, երբ լրագրողները վարչապետի պաշտոնում այլ թեկնածուի անուն են նշել։ Նա ասել է, որ Սերժ Սարգսյանն անփոխարինելի է իր գործով, իր գիտակցությամբ։ Արտաքուստ կարող է թվալ, թե գեներալը քծնել է Սերժ Սարգսյանին կամ տուրք է տվել այն թրենդին, որը գերիշխող է ՀՀԿ-ում:
Սակայն, երբ Մանվել Գրիգորյանի խոսքերը դիտարկում ենք ԼՂ խնդրի համատեքստում, դրանք միանգամայն ադեկվատ են և բխում են ռեալ պոլիտիկից: Խնդիրը միայն ու ոչ այնքան այն պարզունակ բացատրությունն է, որ, ի տարբերություն Սերժ Սարգսյանի, Կարեն Կարապետյանը պատերազմի տարիներին զբաղվել է բիզնեսով և իրապես չգիտի` ինչ են պատերազմն ու բանակը: Եթե Կարեն Կարապետյանն, ասենք, պատկերացում ունենար անվտանգության համակարգի, քաղաքականության մասին, այդ բացը հեշտությամբ կլրացվեր նրա թիմի կողմից:
Ամբողջ խնդիրն այն է, սակայն, որ տարիների ընթացքում Սերժ Սարգսյանը կայացրել է այնպիսի համակարգ, որի ներսում որևէ մեկը չի կարող հավակնել այլընտրանքի, նույնիսկ երկրորդը լինելու կարգավիճակին: Սակայն խնդիրն ավելի խորքային ու տարողունակ է, որովհետև, ըստ էության, ուղիղ կապ գոյություն ունի չկարգավորված հակամարտության և Հայաստանի իշխանության որակի, կառուցվածքի միջև: Չավարտված պատերազմը չի կարող առաջին պլան չմղել անվտանգության բաղադրիչը, ինչն, իր որոշակի փիլիսոփայությունն է հաղորդում իշխանության ձևավորմանը, բովանդակությանը: Այս իմաստով` Մանվել Գրիգորյանը օբյեկտիվ է, երբ ասում է, թե Սերժ Սարգսյանի վարչապետությունն այլընտրանք չունի:
Սակայն ՀՀԿ-ի պատգամավորների ասելիքը կիսատ է, թերի. քաղաքականության մեջ գոյություն ունի պատճառահետևանքային կապ: Եթե ԼՂ չլուծված հակամարտությունը պահանջարկված է համարում Սարգսյանի վարչապետությունը, ապա իշխանության նոր մանդատն, իր հերթին ենթադրում է հակամարտության կարգավորման քաղաքական պատասխանատվություն: Քանի Հայաստանի իշխանության ձևավորման հիմքում ընկած է չկարգավորված հակամարտության մոտիվացիան, այդ համակարգում օբյեկտիվորեն խախտված է լինելու բալանսը` ուժային սեգմենտի օգտին: Այդպիսի իշխանությունը չի կարող երկրի կայուն զարգացման երաշխավոր լինել:
Լևոն Տեր-Պետրոսյանը փորձեց իր նախագահությանը պատմականություն հաղորդել ոչ միայն հաղթական պատերազմով, այլ նաև` խաղաղության հաստատմամբ: Տեր-Պետրոսյանը պատեհ ժամանակ չէր ընտրել ոչ ներքաղաքական և ոչ էլ` արտաքին քաղաքականության տեսանկյունից: Առաջին նախագահի ձախողումը հանգեցրեց, ըստ էության, միլիտարիզացված ու կոռումպացված իշխանության ձևավորմանը:
Սերժ Սարգսյանի իշխանության երրորդ ժամկետը քաղաքական անգնահատելի առաքելություն կարող է ունենալ, եթե նա խիզախի ձեռնամուխ լինել ԼՂ խնդրի կարգավորմանը: Սարգսյանն, ըստ էության, համազգային շարժման վերջին ակնառու գործիչն է, ով ղեկավարում է իշխանությունը, գեներալ Մանվելի ասած` «վերջին բոլշևիկը»:
Այդ հանգամանքը քաղաքականապես լեգիտիմացնում է նրա կողմից ԼՂ խնդրի կարգավորումը, ինչն, իր հերթին, հնարավորություն կտա Հայաստանի հաջորդ իշխանության ձևավորումն ազատել ԼՂ խնդրի «ծանրությունից»:
