Ազգային Ժողովում չորրորդ նախագահի ընտրությանը առաջինը ձգտել են մասնակցել իշխող մեծամասնության կազմում գտնվող այսպես ասած գեներալերն ու օլիգարխները: Դա իհարկե, հետաքրքիր հանգամանք է, նկատի ունենալով մամուլում տեղեկությունը, որ Արմեն Սարգսյանի ելույթի ժամանակ նախօրեին նրանք հեռացել էին դահլիճից:
Այսօր թերևս կարդաով այդ տեղեկությունը գեներալներն ու օլիգարխները շտապել են ընտրության, այսպես ասած «հերքելու» կամ «մեղքը քավելու» համար: Իրականում սակայն խնդիրը այդպիսի առերևույթ դրսևորումներով լուծելի չէ, քանի որ այստեղ խոսքն անշուշտ շահերի գլոբալ բախման մասին է: Համենայն դեպս, եթե չլինի այդ բախումը, ապա Արմեն Սարգսյանը ուղղակի չի կարող լինել նախագահ և կլինի ընդամենը իշխող համակարգի, այդ թվում նշյալ գեներալների և օլիգարխների վարձու աշխատողը: Այստեղ իրավիճակը թերևս չափազանց հստակ է:
Մյուս կողմից, խնդիրը անշուշտ միայն Արմեն Սարգսյանը չէ, այլ ավելի շուտ Սերժ Սարգսյանը: Եթե Սարգսյանը ի վերջո գնում է վարչապետի պաշտոնին, ինչի հավանականությունը բավականին մեծ է, ապա այստեղ Արմեն Սարգսյանն իր ձևակերպած «խոսքի ուժի» իշխանությամբ, ի լրումն ինչի անշուշտ նա փորձելու է ձևակերպել նաև արտաքին տնտեսա-քաղաքական կապերի ուժը, դառնում է Սերժ Սարգսյանի ուժեղ խաղաքարտը ներքին այսպես ասած օլիգարխիկ-ֆեոդալական սեգմենտի դեմ:
Այստեղ բանն անշուշտ այսպես ասած մտածողությունն ու արժեհամակարգը չէ: Ավելին, դրանով Սերժ Սարգսյանը գուցե ավելի մոտ է հենց այդ սեգմենտին, քան Արմեն Սարգսյանին: Բայց խնդիրն այն է, որ շահի տեսանկյունից Սերժ Սարգսյանը հեռանում է այդ սեգմենտից և նրա համար այն դառնում է խնդիր, քանի որ պետական կառավարման ընդհանուր արդյունավետության բարձրացումը պահանջում է քայլեր, որոնք անխուսափելի պետք է հարվածեն հենց այդ սեգմենտի շահերին: Սերժ Սարգսյանը չի կարող անել այդ քայլերը, առանց հակակշիռներ ձևավորելու և Արմեն Սարգսյանի թեկնածության ընտրությունն ըստ էության հենց այդ տրամաբանության շրջանակում է նաև: Եվ այս տեսանկյունից, Սարգսյանի ելույթի ժամանակ գեներալների և օլիգարխների կամա, թե ակամա դեմարշը եղել է ոչ թե Արմեն, այլ Սերժ Սարգսյանի դեմ ու գուցե գիշերը նրանք գիտակցել են դա, կամ նրանց ինչ որ կերպ հուշել են, ինչից հետո բոլորն առավոտյան շտապել են ընտրության կամ Սերժ Սարգսյանին հավատարմության երդում տալու:
Առանցքայինը սակայն այն է, որ ներկայումս ըստ էության երդումները ամենևին հարցի լուծում չեն, որովհետև Սերժ Սարգսյանն ինքն ի վերջո ներկայումս կանգնած է իր խնդիրները լուծելու հարցում հրապարակային արված հայտարարությունը կամ յուրօրինակ «երդում»-ը դրժելու անհրաժեշտության առաջ: Երդումներին այլևս Հայաստանի իշխող համակարգում չի հավատում ոչ ոք:
