Մասնագիտական լուրջ ուսումնասիրության թեմա է, թե ինչու նման անհաջող ընտրարշավ անցկացրեց Սերժ Սարգսյանը 2008-ի նախագահական ընտրություններում: Արդյո՞ք անհուսալի ցածր էր Սերժ Սարգսյանի վարկանիշը, թե՞ շատ ուժեղ էր նրա մրցակիցը: Կամ գուցե ճիշտ է այն վարկածը, որ նախագահական կամպանիան տեղի էր ունենում Ռոբերտ Քոչարյանի սցենարով, որը Տեր-Պետրոսյան-Սարգսյան հակադրության վրա «տաքացնում» էր իր ձեռքերը:
Սերժ Սարգսյանի թիմի խոշոր սխալներից մեկը, այսպես կոչված, աջակցության հանրահավաքի անցկացումն էր, ինչի համար փետրվարի 26-ին հարկադրաբար Երևան բերվեցին տասնյակ հազարավոր քաղաքացիներ: Սերժ Սարգսյանը հանդես եկավ ելույթով, որտեղ կոնկրետ առաջարկ հասցեագրեց իր մրցակիցներին: «Ես այս բարձր ամբիոնից դիմում եմ նախկին թեկնածուներին և նրանց սատարած քաղաքական ուժերին: Եկե՛ք, համագործակցենք, ընդհուպ մինչև կոալիցիոն կառավարության ձևավորում»,- Հանրապետության հրապարակում հայտարարեց Սերժ Սարգսյանը: Անկե՞ղծ էր Սերժ Սարգսյանը: Եթե այո, ապա կարելի է ենթադրել, որ իշխանության ճամբարում նա չէր վերահսկում իրավիճակը, որովհետև նույն օրը գործող նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանն ընդդիմության ներկայացուցիչներին ոչ թե երկխոսության էր հրավիրում, այլ ուղարկում էր բանտեր. փետրվարի 26-ին հայտնի դարձավ, որ ԱԱԾ-ում ընդդիմության գործիչների դեմ քրգործ է հարուցվել ՔՕ 300-րդ հոդվածի` իշխանության յուրացման, հատկանիշներով:
Հատկանշական է, որ Սերժ Սարգսյանի տոլերանտությանը չհավատացին նույնիսկ նրան լսող տասնյակ հազարավոր մարդիկ, ովքեր Սարգսյանի ելույթից անմիջապես հետո հոծ ու տպավորիչ երթով շարժվեցին Ազատության հրապարակ` միանալով Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հանրահավաքին: Այստեղ էլ առաջանում են այլ հարցեր: Եթե Լևոն Տեր-Պետրոսյանը մերժեց կոալիցիա կազմելու Սերժ Սարգսյանի առաջարկը, ինչո՞ւ փետրվարի 26-ին չգնաց իշխանափոխության կամ հեղափոխության. բոլորի կարծիքով` այդ օրն Ազատության հրապարակում այնքան շատ մարդ է եղել, որ իշխանություններն իրապես կորցրել են իրավիճակի նկատմամբ վերահսկողությունը: Հեռու ենք դավադրական այն պրիմիտիվ և էժանագին մտայնությունից, թե ստվերային պայմանավորվածություն է եղել առաջին նախագահի և իշխանությունների միջև:
Ըստ ամենայնի` Տեր-Պետրոսյանը ունեցել է պրագմատիկ հաշվարկ, որ Ռոբերտ Քոչարյանը ցանկացած դեպքում կրակելու հրաման է տալու, ըստ այդմ` խուսափել է սցենարից, որը կարող էր մեծ արյունահեղության պատճառ դառնալ` հընթացս անցանկալի զարգացումներ հարուցելով հայ-ադրբեջանական շփման գծում: Միանգամայն հնարավոր է հակառակ վարկածը` գուցե Տեր-Պետրոսյանին դավաճանել է քաղաքական հոտառությունը, և նա մտածել է, որ իշխանությունն ինքնաբերաբար փլուզվում է, և գործընթացն արագացնելու հատուկ անհրաժեշտություն չկա: Իսկ գուցե Տեր-Պետրոսյանին վճռական գործողություններից հետ է պահել ռուսական գործոնը. օրինակ` առաջին նախագահը կարող էր տեղեկացված լինել, որ Մոսկվայում հեղափոխությունը չի խրախուսվում: Պատմությունը դաժան է և «եթե»-ներ չի հանդուրժում:
Փետրվարի 26-ին Տեր-Պետրոսյանը չօգտագործեց իր շանսը` ճանապարհ հարթելով իշխանության արյունոտ հարձակման համար: