Խորհրդային օկուպացիայի օրվա հետ կապված՝ Վրաստանի նախագահականի և պետական կառույցների դրոշները փետրվարի 25-ին խոնարհվել են: Ըստ Վրաստանի խորհրդարանի 2010 թվականի մարտի 21-ի որոշման՝ փետրվարի 25-ը հայտարարված է երկրում խորհրդային օկուպացիայի օր. 1921-ի Փետրվարի 25-ին ռուսական Կարմիր բանակը գրավել է Թբիլիսին և տապալել ազգային կառավարությունը: Վրաստանի իշխանության մեսիջը հստակ է. դրա հիմքում ոչ այնքան պատմության, որքան` գործնական քաղաքականության, արժեքային կողմնորոշման բաղադրիչն է: Վրաստանում ինքնիշխանությունը գնահատվում է պետական մակարդակով, դրա ամրապնդումը, սոցիալիզացիան պետական քաղաքականության առանցքային ուղղություն է:
Թբիլիսիում հասկանում են, որ Ռուսաստանում կայսերականության վերածննդի համատեքստում թափանցիկ ու պայմանական է դառնում պատմության և այսօրվա քաղաքականության սահմանը: Ռուսական այսօրվա ծավալապաշտության քաղաքական և գաղափարական հիմքերը տանում են մինչև խորհրդային օկուպացիայի ակունքները: Եթե համարժեք գնահատական չտրվի պատմությանը, ապա այսօր գործնականում անհնար կլինի չեզոքացնել ռուսական ագրեսիան: Վրացական իշխանության այս վարքագծի համատեքստում նույնիսկ նվաստացուցիչ է հիշել անցած շաբաթ Հայաստանի պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանի մասնակցությունը Կարմիր բանակի մեծարմանը նվիրված Վլադիմիր Պուտինի միջոցառմանը:
Հայաստանի իշխանությունները ոչ միայն փաստացի լեգիտիմացնում են Հայաստանի սովետական օկուպացիան, այլ նաև` ռուս-թուրքական և ռուս-ադրբեջանական գործարքները, ինչի հետևանքով Հայաստանից օտարվել է նաև Արցախը:
Հայաստանի իշխանությունները, իհարկե, տուրք կտան դեմագոգիային` իրենց քայլը մոտիվացնելով այն հանգամանքով, թե ընդամենը տուրք է տրվել սովետական ընդհանուր պատմության տարեդարձի արժևորմանը: Եթե նույնիսկ հիմք ընդունենք այս փաստարկը, ապա դա բացահայտում է Հայաստանի գործող իշխանության արժեհամակարգը, ինքնիշխանությունը սակարկելու պատրաստակամությունը, եթե դա պետք է` Մոսկվային, Կրեմլին քծնելու համար:
Պաշտոնական Երևանի արժանապատվության նման կորուստը պարարտ հող է ստեղծում պատմության կրկնության համար. 2016-ի ապրիլյան պատերազմը ռուս-ադրբեջանական հակահայկական դավադրության հետևանք էր: Պետական մտածողության ակնհայտ դեֆիցիտը մեր իշխանությանը թույլ չի տալիս ազատվել, այսպես կոչված, սովետիզմի վիրուսից: Պատահական չէ, որ Հայաստանի անվան հետ մինչև այսօր ասոցացվում է հետսովետական հանրապետության քաղաքական կարգավիճակը: Դա է Հայաստանի համաշխարհային ընկալումը, որը չափազանց վտանգավոր է, որովհետև, ըստ էության, նույնիսկ միջազգայնորեն լեգիտիմացվում է Հայաստանի նոր, հնարավոր ռուսական օկուպացիայի հնարավորությունը, հեռանկարը:
Վրացիները նույնիսկ վիրավորվում են, երբ իրենց կպցնում են հետսովետականի պիտակ, որովհետև վաղուց ինքնաճանաչվել են` որպես եվրոպական ձգտումներ և տեսլական ունեցող ժողովուրդ: