Այսօր ակամայից աշխուժություն են դրսևորել արտախորհրդարանական ուժերը: Քաղաքական ասելիքի և օրակարգի բացակայությունը նրանց ստիպում է հասարակության ուշադրության կենտրոնում մնալ, այսպես կոչված, արտաքին, ֆոնային փոփոխությունների հետևանքով: ՕԵԿ դարձած ՀՎԿ-ն, ըստ էության, մեկ մարդու հեղինակության, խարիզմայի վրա խարսխված կուսակցություն է և առաջնորդ փոխելու փոխարեն` վերադառնում է հին անվանը: «Ժառանգություն» կուսակցությունը փոխում է ղեկավարին. Րաֆֆի Հովհաննիսյանի փոխարեն կուսակցությունը կղեկավարի Արմեն Մարտիրոսյանը:
Երկու դեպքում էլ` փոփոխությունները իմիտացիոն են և որևէ առնչություն չունեն հռչակված հայտարարությունների հետ: Օրինակ` ի՞նչ է տալու ռոտացիան «Ժառանգություն» կուսակցությանը, եթե այն չունի քաղաքական օրակարգ և խարխափում է քաղաքական մարգինալիզմի սահմանագծին: Րաֆֆի Հովհաննիսյանը քաղաքականությունը նույնացրել է տուրիզմի կամ խոպանի հետ. նա մերթընդմերթ Հայաստան է գալիս, երբ նրա ամերիկյան օրակարգում հայտնվում է «պատուհան», հանդես է գալիս հայտարարություններով և իսկույն ևեթ անհետանում: Այսօր նա որոշել է հեռանալ ավելի տևական ժամանակով, ընդ որում` խնդիրը ոչ թե քաղաքական պատասխանատվությունն է, խորհրդարանական վերջին ընտրություններում կուսակցության ձախողման համար մեղքի գիտակցումը, այլ` «ռոտացիա» բարեհունչ բառը, որի տակ խնամքով թաքցվում են քաղաքական պարապությունը, անտաղանդությունը: Ի՞նչ է տալու ռոտացիան «Ժառանգություն» կուսակցությանը, եթե այն չունի քաղաքական օրակարգ կամ չի բարձրաձայնվում անգամ ձախողված մարտավարությունը վերանայելու անհրաժեշտության մասին:
Նման անբովանդակ ռոտացիաների հետևանքով 16 տարվա ընթացքում Րաֆֆի Հովհաննիսյանը կորցրել է փոքրաթիվ, բայց արդյունավետ աշխատող քաղաքական թիմ, սակայն, որ ավելի կարևոր է` մսխել է հանրային վստահության մեծ ռեսուրսը, սպանել է այլընտրանք դառնալու շանսը, երբ 2013-ին տասնյակ հազարավոր քաղաքացիներ Երևանի փողոցներում մնացել էին առանց առաջնորդի: Արտախորհրդարանական ուժերն` առանց այն էլ, օբյեկտիվորեն հայտնվում են քաղաքական լուսանցքում` ընտրությունների արդյունքներով, հասարակության սահմանափակ վստահությամբ պայմանավորված:
Դա վերաբերում է նաև ու գուցե` առաջին հերթին, «Ժառանգությանը», որի քաղաքական ռեստավրացիայի համար ոչ թե ռոտացիաներ են պետք, այլ` երկարաժամկետ քաղաքական ծրագրեր: Իհարկե, սա առաջին դեպքը չէ, երբ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը որոշ ժամանակով հեռանում է կուսակցության ղեկավարի պաշտոնից` վերադառնալու ակնկալիքով: Դատելով նախադեպերից` պատճառները քաղաքական կամ նույնիսկ կուսակցական չեն լինում. ըստ ամենայնի` Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հերթական անգամ որոշել է «օպտիմալացնել» ֆինանսական միջոցները` կրճատելով կուսակցական ծախսերի տողը: Կամ` «Ժառանգության» բրենդն այնքան է արժեզրկել, որ Հովհաննիսյանն այլևս չի կարողանում այդ բրենդով գումարներ հայթայթել սփյուռքահայ շրջանակներում: Ամեն դեպքում` Րաֆֆի Հովհաննիսյանի թողած «կտակը» աղքատիկ է` քայքայված կուսակցություն, զրոյական հեղինակություն, դատարկ գանձարան:
