«Այսօր մենք ունենք չքավոր, կռացած, հայրենիքից հույսն ու հավատը կտրած հասարակություն»,-«Հայկական վերածննդից» ՕԵԿ վերանվանված կուսակցության այսօրվա համագումարում հայտարարել է Արթուր Բաղդասարյանը: Ընդամենը մի քանի տարի առաջ իշխանության պատուհաններից Հայաստանը Բաղդասարյանի աչքերին լուսավոր մի երկիր էր թվում: Բաղդասարյանի աչքերը բացվել են` իշխանությունից, խորհրդարանից դուրս մղվելու հետևանքով և այսօրվա «կռացած» համագումարի համատեքստում նրա գնահատականները դարձել են ընդդիմադիր. ՕԵԿ նախագահը վերջապես հասկացել է, որ Հայաստանում մրցակցությունը փողի և շատ փողի միջև է, ոչ թե` գաղափարախոսությունների: Փող, գուցե շատ փող ունի նաև Արթուր Բաղդասարյանը, բայց նույնիսկ դա 2017-ի խորհրդարանական ընտրություններում չփրկեց նրան:
Սոցիալ-պոպուլիզմը` զուգորդված իշխանատենչությամբ, լյումպենին սիրաշահելու մարտավարությամբ, անսպառ լիմիտ չունի, մանավանդ, որ լյումպենի համար ավելի խարիզմատիկ, փողատեր, ընկալելի «արքա» կա` Գագիկ Ծառուկյանի դեմքով, ով, ի դեպ, հասարակության հետ հարաբերություններում շատ ավելի անկեղծ է և երբեք հանդես չի գալիս պսևդոգաղափարական դիրքերից:
Արթուր Բաղդասարյանն իրավացի է` ընտրություններն ու քաղաքականությունը Հայաստանում վերածվել են աճուրդի, սակայն նա «մոռանում» է խոստովանել, որ այս իրավիճակի գլխավոր դերակատարներից մեկն է, կոմֆորմիզմի սիմվոլը, ով գաղափարական քողածածկույթով քաղաքական բորսայի էր վերածել կոալիցիա-ընդդիմություն միջակայքը` նպաստելով Հայաստանում քաղաքականություն կոչվածի տոտալ վարկաբեկմանը:
Նույնիսկ 2008-ին Սերժ Սարգսյանին մատուցած մեծ ծառայությունը չկարողացավ փրկել Արթուր Բաղդասարյանին: Խորհրդարանական ընտրություններից առաջ նա նույնիսկ փոխեց կուսակցության անունը, բաց չկարողացավ ազատվել անցյալի բեռից, ճակատագրի, ի վերջո` ռացիոնալ քաղաքականության հարվածից: Բաղդասարյանի շրջապատում սյսօր որոշել են ազատվել «բեխեր» ՀՎԿ անունից` դարձյալ ապավինելով «խերոտ» ՕԵԿ-ին: ՕԵԿ-ը վերադառնում է, բայց «կռացած» ու անգործունակ` առանց շարքերի, դաշնակիցների, նույնիսկ` քննադատների: