Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը հայտարարել է, որ Թուրքիան պետք է ձեռնամուխ լինի ինքնակառավարվող տանկերի արտադրության: Էրդողանի այս հայտարարությունն իր ուղիղ կամ այսպես ասած ռազմական իմաստից բացի, իր մեջ պարունակում է բավականին խորքային քաղաքական իմաստ: Բանն այն է, որ ժամանակակից աշխարհը կամ նոր ձևավորվող աշխարհակարգը գործնականում հիմնված են լինելու թերևս մի քանի որոշիչ առանձնահատկությունների վրա, այդ թվում ռազմաարդյունաբերական ներուժի: Պետական իդենտիֆիկացիան նոր ձևավորվող կամ փոփոխվող աշխարհում իրականացվելու է մի քանի հիմնասյուների, այդ թվում ռազմաարդյունաբերական ներուժի միջոցով, այն համատեքստում, թե տվյալ պետությունն իրենից ինչ է ներկայացնում իր պաշտպանական և հարձակողական ինքնաբավության տեսանկյունից: Այդ հանգամանքը հասկանում են բոլորը, հատկապես նրանք, որոնք աշխույժ ներգրավվածություն ունեն կոնֆլիկտային գոտիներում և տարածաշրջաններում: Այդ տեսանկյունից, Հայաստանի համար ռազմաարդյունաբերական համալիրի ձևավորման և զարգացման խնդիրը ռազմավարական է ոչ միայն զուտ պաշտպանական կարիքները հոգալու, այլ հենց նոր աշխարհակարգում պետական իդենտիֆիկացիայի լայն խնդիրը սպասարկելու տեսանկյունից:
Ըստ այդմ, Հայաստանի զարգացման և արդիականացման գործում չափանիշը այլևս չեն կարող լինել մակրոտնտեսական վիճակագրության տոկոսային ցուցանիշները, որոնք օրերս հրապարակվել են և որոնք ներկայացվում են տեղեկատվական շռնդալից հոսքով ու տոնայնությամբ, թեև բացի գործնական դատարկությունից, չեն պարունակում ըստ էության ոչինչ: Ի վերջո դրանք, ինչպիսին էլ լինեն, այլևս քաղաքական իմաստով խիստ անհամարժեք են համաշխարհային զարգացումների դինամիկային: Իսկ Հայաստանի զարգացումը մենք ոչ միայն չենք կարող, այլ իրավունք չունենք դիտարկել այդ դինամիկայից դուրս, հակառակ դեպքում կբախվենք ուղղակի աղետի:
Ուզենք մենք, թե ոչ, ռազմաարդյունաբերությամբ է անցնում համաշխարհային մրցակցության ներկայիս հիմնարար սահմաններից մեկը և Հայաստանն այսօր առավել քան մոտ է այդ խնդիրը իր մաշկի վրա զգալուն, կապված ամերիկա-ռուսական հարաբերության հետ: Ըստ այդմ, Հայաստանի զարգացումների առանցքային չափանիշ կարող է և պետք է լինի ռազմաարդյունաբերական համալիրի զարգացումը և դրանով կարող ենք չափել, թե որքանով է արդյունավետ և համարժեք Հայաստանի ընթացքը համաշխարհային զարգացումների համեմատ: Ընդ որում, այստեղ է թե ընդհանուր տնտեսական բարեկեցության ու զագացման ինդիկատորը, թե անվտանգության, թե ընդհանրապես քաղաքակրթական, որովհետև դուր գա դա մեզ, թե ոչ, սակայն ռազմաարդյունաբերական համալիրը իր որակներով ու բնութագրերով ներկայումս հանդիսանում է պարզապես քաղաքակրթական այցեքարտ: Դա է լինելու նաև Հայաստանի այցեքարտը, համաշխարհային կյանքում, նոր աշխարհակարգում, անվտանգության գլոբալ խնդրի համատեքստում Հայաստանի տեղի և դերի կանխորոշիչը կամ հայտաթերթիկը:
Ընդ որում ամենևին պետք չէ տագնապել դրա այսպես ասած միլիտարիստական բնույթից: Դա ընդամենը խաղաղ ստեղծագործականության իրավունքի պաշտպանական կարողության բնույթն ու նկարագիրն է, ու նաև հենց դրանով է քաղաքակրթական այցեքարտ:
