Վարչապետ Կարեն Կարապետյանի կառավարությունն ի սկզբանե մոնոլիտ չէր: Հիմա էլ այն բազմաշերտ է, որովհետև գործող կառավարության անդամների մի մասը պարոն Կարապետյանին ժառանգություն մնացին Հովիկ Աբրահամյանից, մի մասը՝ լինելով հին թիմում, միաժամանակ, ավելի շուտ նախագահ Սերժ Սարգսյանի և իր նեղ շրջապատի «մարդիկ» են: Այնպես որ, սրանք էլ նոր վարչապետի թիմակիցները չեն: Նրա թիմում, որ առավելապես «հին նորեր» են, ընդամենը մի քանիսն են, մի քանիսն էլ՝ ընդգրկված դրսից: Տրամաբանական է, որ պարոն Կարապետյանը, որպես տնտեսության ոլորտի մարդ, առաջին հերթին պետք է ձգտեր թիմակիցների «նեղ շրջանում» ունենալ տնտեսական ոլորտները կոորդինացնող նախարարներին, որովհետև արտաքին քաղաքականությունը կամ մշակույթը, որքան էլ որ խիստ կապված են տնտեսությանը, այդուհանդերձ, սրանցով չի պայմանավորվում տնտեսության զարգացումը, ընդհակառակը: Ինչևէ, տնտեսական զարգացման և ներդրումների նախարար Սուրեն Կարայանը, ֆինանսների նախարար Վարդան Արամյանը և գյուղատնտեսության նախարար Իգնատի Առաքելյանը, կարծես, վարչապետի թիմից են, և համատեղ գործունեության առաջին ամիսներին այն տպավորությունն էր, որ թև ու թիկունք էին վարչապետին, նրա քաղաքական կուրսը, ոլորտային ռազմավարությունները և ընդհանուր բարեփոխումների գաղափարախոսությունը ներկայացնելու, պաշտպանելու և քարոզելու առումով: Եվ եթե այդ ընթացքում մյուսների պարագայում ինչ-ինչ «սայթաքումներ» էլ լինում էին, ապա նշյալների ու ևս մեկ-երկուսի պարագայում դա պարզապես բացառվում էր: Վերջին փուլում սակայն, կարծես, ինչ-որ բան փոխվել է:
2016թ. վերջերին Կարեն Կարապետյանը, խուսափելով ուղիղ պատասխանից, հայտարարել էր, որ «հնարավոր չէ ասել, թե ի՞նչ կլիներ, եթե մենք ԵԱՏՄ-ի անդամ չլինեինք, քանի որ այդ անալիտիկան չկա»: Նա թերևս չէր ցանկացել նշել, որ այդ կառույցին անդամակցելը գործնականում գրեթե ոչինչ չի տվել մեր երկրին: Չնայած վարչապետի չցանկանալուն, ֆինանսների նախարար Վարդան Արամյանը ամիսների ուշացումով «անալիտիկան արել էր» և, ի հեճուկս վարչապետի, հայտարարել, որ ՀՀ-ն ԵԱՏՄ-ի անդամակցությունից ստացել է ընդամենը 2.2%-ոց լրացուցիչ տնտեսական էֆեկտ, որից 1․4%-ը գազի սակագնից: Կարելի էր դա մոռացության մատնել, եթե վերջին օրերին, մեկ շաբաթվա ընթացքում երկու ավելի լուրջ «անալիտիկ» հայտարարություններ չհնչեին տնտեսական բլոկը ներկայացնող, վարչապետի առավել վստահելի մյուս նախարարների կողմից:
Գյուղատնտեսության նախարար Իգնատի Առաքելյանը, օրերս լրագրողի հարցին՝ «ինչ խորհուրդ տալ, ինչ սովորեցնել գյուղացի-ֆերմերին, որ իրավիճակը շտկվի», բառացիորեն պատասխանել էր. «Գյուղատնտեսությամբ զբաղվող ֆերմերները շատ լավ գիտեն, թե ինչի ժամանակ ինչ անեն իրենց հողի համար: Նրանք աշխատում են և այդ բոլոր փուլերն անցել են: Մենք ինչ-որ մի բան անենք, որ իրենց իրազեկենք, դրա կարիքը չենք տեսնում: Դրա համար շատ ժամանակ գյուղատնտեսության նախարարությունը հանդես չի գալիս իրազեկմամբ կամ ասելով, որ սա արեք, կամ՝ այս կամ այն գործողությունը: Հավաստիացնում եմ ձեզ, որ գյուղացիները գիտեն, թե իրենք ինչ պետք է անեն»: Սա կարծես միտումնավոր տրված պատասխան է վարչապետին, ով անցած տարվա այս օրերին նախընտրական ամբողջ քարոզչությունը կառուցել էր գյուղատնտեսության հետևյալ թեզի վրա. «Մեր գյուղատնտեսության մեջ ամբողջ տեսությունը հիմնվել է նրա վրա, թե գյուղացին լավ գյուղատնտես է: Դրանից ելնելով էլ նրան սերմ, դիզվառելիք, պարարտանյութ ենք տվել և ասել՝ դու գիտես ինչ անել, բայց դա այդպես չէ: Հենց այդ պնդմանը կասկածում ես, ստացվում է՝ այդ ողջ տեսությունը խոցելի է. ժամանակակից ֆերմեր, կոոպերատիվ, տեխնոլոգիա չունենք: Գյուղացին, իրեն գիտնական կարծելով, իրականում չի պատկերացնում, թե ինչ է իր ուզածը, որն է ճիշտը: Դրա համար մենք պետք է մեր գյուղացուն ուղղորդենք»։
Այս դեպքում էլ, ամիսներ անց նախարարը բառ առ բառ հակադարձում է վարչապետին, ով այն կարծիքին է, որ գյուղացին չգիտի՝ ինչ պետք է անել, դրա համար էլ մենք պետք է ուղղորդենք նրան, մինչդեռ, նախարարը. «Հավաստիացնում եմ ձեզ, որ գյուղացիները գիտեն, թե իրենք ինչ պետք է անեն»: Սա արդեն լրջորեն մտորելու տեղիք է տալիս: Իհարկե, կարելի էր համարել, որ գյուղացու իմացության, հետևաբար և նրան կրթելու առումով վարչապետի և նախարարի միջև մոտեցումների սկզբունքային տարբերություններ կան, որ «պայմանականորեն կարող ենք համարել ընդունելի», բայց այն, ինչ օրերս հնչել է տնտեսական զարգացման և ներդրումների նախարար Սուրեն Կարայանի կողմից, տեղիք է տալիս մտածելու, որ, այնուամենայնիվ, նոր զարգացումներ են ընթանում:
Մինչ ՀՀ վարչապետը ամենուր հայտարարում է, որ 2017թ.-ին տարբեր ծրագրերով ներդրումների ծավալը կազմել է 856 մլն ԱՄՆ դոլար, ամփոփելով 2017թ.-ի իրենց գործունեությունը, տնտեսական զարգացման և ներդրումների նախարարը հայտարարում է որ «նախնական տվյալներով՝ սպասվում է, որ ներդրումների ծավալը կկազմի 150-200 մլն ԱՄՆ դոլար, պլյուս ևս 190 մլրդ դրամ տարածքային զարգացման նախարարության ծրագրերով»: Ասվածից հետևում է, որ ներդրումների ընդհանուր ծավալը կազմել է ոչ թե 856, այլ 530-580 մլն դոլար: Հաջորդաբար՝ մեկ, երկու երեք պատահականություն կամ սայթաքում չի լինում, հատկապես, երբ դերակատարները փորձառու գործիչներ են: Հետևաբար, այն ինչ տեղի է ունենում, ապրիլյան սինդրոմ է, որը հավանաբար առաջիկայում ավելի սուր ու արտահայտված դրսևորումներ կունենա: Պարզապես պետք է ինֆորմացիայի տիրապետել՝ հասկանալու համար, թե որ մեկի պարագայում ինչ նկրտումներ են դրսևորվում: