Ընդդիմությունը դարձյալ բողոքում է, որ օրենքների ընդունման միջոցով իշխանությունները «խմբագրում» են նոր Սահմանադրությունը: Ընդդիմադիր պատգամավորները հակասահմանադրական են համարում խորհրդարան ներկայացված «Ներման մասին» օրենքի նախագիծը՝ պնդելով, թե իշխանությունը դրանով փորձում է նախագահից վերցնել ու ապագա վարչապետին տալ ներում շնորհելու իրավունքը։
Սահմանադրության 135-րդ հոդվածում հստակ գրված է. «դատապարտյալներին ներում շնորհելու հարցը օրենքով սահմանված դեպքերում և կարգով լուծում է նախագահը»։
Գործադիրի ներկայացրած օրենքի նախագծում ներման խնդրագրերի հարցը քննարկում, նախագծերը պատրաստում է կառավարությունը: «Վարչապետին հիմնական դերն են տվել օրենքով: Որ վարչապետը ստանում է ներման խնդրագրերը, քննարկում է և միանգամից նախագահին առաջարկում է ներել կամ չներել: Այսինքն` նախագահից այս լիազորությունը նույնպես օրենքներով վերցնում են, մեծ հաշվով»,- երեկ խորհրդարանում արդարացիորեն նշել է Էդմոն Մարուքյանը: Այսինքն՝ ներման իրավունքը միայն ձևականորեն, ֆորմալ է մնում նախագահի իրավասությունը. պետության գլուխն ընդամենը պետք է դակի այն որոշման նախագիծը, որը ներկայացվում է վարչապետի կողմից: Ստացվում է` դատապարտյալները «հարց լուծող» պետք է գտնեն վարչապետի շրջապատում, որովհետև ներման գործընթացում նույնպես` «առաջին ջութակի» դերը վերապահված է կառավարության ղեկավարին:
Հիմա գանք բուն խնդրին և արձանագրենք, որ ներման ինստիտուտը Հայաստանում բացարձակապես չունի հումանիտար բաղադրիչ` ինչպես ընդունված է քաղաքակիրթ աշխարհում: Ներման ինստիտուտը Հայաստանում ակտիվորեն օգտագործվում է որպես քաղաքական ճնշման գործիք, երբ խոսքը վերաբերում է ընդդիմադիր գործիչներին: Սակայն ներման ինստիտուտը առավելապես այն մեխանիզմն է, որը նպաստում է պետության և հանցագործ աշխարհի մերմանը, սերտաճմանը: Հայաստանի իշխանությունները միշտ «հումանիստ» են գտնվել կրիմինալի հանդեպ, որովհետև` հայտնվելով ազատության մեջ, հանցագործ աշխարհի ներկայացուցիչներն ակտիվորեն ներգրավվել են ընտրությունները կեղծելու գործընթացում, անվերապահորեն կատարել են իշխանության տարատեսակ զազրելի պատվերները:
Ներման ինստիտուտը այն կարևոր լծակն է, որի միջոցով իշխանությունները վերահսկում են քրեական աշխարհը: Նույնիսկ կարելի է պնդել, որ կրիմինալը հայաստանյան համակարգի կարևոր սեգմենտներից մեկն է, որի միջոցով իշխանությունը լուծում է քաղաքական, տնտեսական խնդիրներ` նաև լրացուցիչ ֆինանսական հոսքեր ապահովելով կոռուպցիոն բուրգի համար: Այս ամենի համատեքստում խիստ բնական է, որ նույնիսկ օրենսդրորեն վարչապետին է վերապահվում քրեական աշխարհը վերահսկելու գործառույթը:
Սա նաև ահազանգ է, որ Հայաստանում շարունակվելու է պետության և կրիմինալի սերտաճումը: