Կառավարության նիստերի հեռարձակումը հանգեցնում է նրան, որ այդ նիստերը դառնում են ձևական և որևէ նախարար չի գնում որևէ թեմայով բանավեճի: Մոտավորապես այդպես է բացատրում նիստերը դռնփակ անելու օրենսդրական նախաձեռնությունն արդարադատության նախարար Դավիթ Հարությունյանը, ի պատասխան հանրության դժգոհության: Հարությունյանի բացատրությունը մեղմ ասած անտրամաբանական չէ: Դրանում համոզվելու համար բավարար է ընդամենը հետևել կառավարության նիստերին, որտեղ գործնականում որևէ լուրջ քննարկում և բովանդակային ոչինչ չի կատարվում: Մյուս կողմից սակայն հետաքրքիր է, որ իշխանությունը զգացել է բովանդակային, բանավեճային կառավարական նիստերի կարիք: Ամենահետաքրքիրն այստեղ թերևս հենց այդ հանգամանքն է:
Ինչ է ըստ էության բացատրության բովանդակությունը՝ նախարարները միմյանց ոչինչ չեն ասում, որովհետև քաշվում են տեսախցիկներից, հետևաբար դրանք պետք է անջատել, կողմնակի անձանց պետք է հանել, որ նախարարները միմյանց ազատորեն ասեն, ինչ մտածում են: Սա իսկապես հետաքրքիր է և հազիվ թե լինի զուտ ձևական բացատրություն, որովհետև վերջին հաշվով կառավարության նիստերը փակելու միջոցով հրապարակայնությանն ու թափանցիկությանը լուրջ վնաս հասցնելը 21-րդ տեղեկատվական դարում պարզապես ծիծաղելի է: Ըստ այդմ այստեղ ավելի շատ գործ ունենք հենց իշխանության ներսում հարաբերությունների պարզաբանման, քան իշխանություն-հասարակություն հարաբերության հետ: Դա չի նշանակում իհարկե, որ հանրությունը չպետք է պահանջի առավելագույն թափանցիկություն: Հանրությունն այդ օրինական պահանջներով մշտապես պետք է մամլիչի տակ պահի իշխանությանը, բոլոր հարցերում, հնարավորինս լայն դիապազոնով, առավել ևս Հայաստանի իշխանությանը, որը ձևավորվում է մեղմ ասած ընտրական մեխանիզմները խեղելով: Սակայն հետաքրքիր է հասկանալ նախաձեռնության բուն շարժառիթները, քանի որ դրանք տեղավորվում են թերևս վերադասավորումների և նոր իշխանության ձևավորման տրամաբանության մեջ: Ըստ այդմ, ակնհայտ է դառնում իշխանության ներսում փոխադարձ ծայրահեղ անվստահությունը, ինչի համար էլ ըստ էության փակվում է կառավարության նիստը, որը նախարարներին վերահսկելու հնարավորություն է:
Թվում է, որ նախարարներն այլևս դառնում են զգալիորեն անկաշկանդ, որևէ կողմնակի աչք չկա և կասեն միմյանց ինչ ուզում են: Սակայն հենց դրանով իսկ նրանք իրենք իրենց են կաշկանդում, հայաստանյան իրողությունում մի շատ տարածված հարցում՝ ներիշխանական հարաբերությունները մամուլ արտահոսեցնելու: Փակ նիստում քննարկված թեմաների վերաբերյալ արտահոսքի պատասխանատվությունը կկրեն թեմայի այսպես ասած «հերոսները»: Իհարկե դա ամենևին չի բացառում, որ թեմային չներգրավված մեկը կարող է կազմակերպել արտահոսքը, սակայն խնդիրն այն է, որ կհայտնվի նախարարներին ներհամակարգային պատասխանատվության կանչելու այսպես ասած լեգիտիմ իրավունք, որը կիրացվի արդեն ՀՀԿ գործկոմի շրջանակում: Սա է կարևորը՝ ապահովել պատասխանատվության ենթարկելու լեգիտիմ իրավունք ապահովող առավելագույն հիմքեր: Այլ կերպ ասած, դռնփակ նիստերը իրականում այլ բան չեն, քան ծուղակ կառավարության անդամների համար, որն իհարկե կգործի ըստ քաղաքական նպատակահարմարության: