Անկախացումից ի վեր Հայաստանի ներքին՝ հանրային կյանքի խնդիրների պակաս չի զգացվել։ Մեր պետության գոյության երրորդ տասնամյակի նախօրեին, համաշխարհային արդի մարտահրավերների հորձանուտում մենք բավական ինքնատիպ ներքին հասարակական-քաղաքական օրակարգով ենք շարժվում։ Հայաստանի խորհրդարանական կառավարման անցումը նախորդ տարի տեղի ունեցած ազգային ժողովի ընտրություններից հետո առանց խոչընդոտների կյանքի է կոչվում։
Արտախորհրդարանական զարգացումներ ըստ էության չկան, իսկ խորհրդարանը, ըստ տարբեր գնահատականների, գրեթե ամբողջությամբ վերահսկվում է գործող վարչակարգի կողմից։ Փորձագետների գնահատմամբ, գրեթե կասկածից վեր է, որ Հայաստանի նոր վարչապետը Հայաստանի երրորդ նախագահն է։ Նրա առաջադրած նախագահի թեկնածուն՝ Մեծ Բրիտանիայում Հայաստանի արտակարգ և լիազոր դեսպան Արմեն Սարգսյանը շարունակում է իր հանդիպումների շարքը Հայաստանում և սփյուռքում։
Նախագահի թեկնածուն արդեն հասցրել է նաև հարցազրույց տալ՝ կարևոր շեշտադրումներ անելով Հայաստանի քաղաքական էլիտայի հետ իր ունեցած հարաբերությունների մասին՝ նշելով, որ հակասություններ չի ունեցել և չունի նրանց վարած քաղաքական գծի հետ: Նշանակում է արդյոք, որ Հայաստանի ներքաղաքական ծանր իրավիճակը համարում է բացառապես օբյեկտիվ պայմանների հետևանք:
Բայց այս ամենից կարևոր և հիմնական հարցը մնում է օդում՝ այս բոլոր փոփոխությունները որքանո՞վ են ընդունակ Հայաստանը նախևառաջ հայաստանցիների համար դարձնել ավելի գրավիչ, մրցունակ, ապրելու համար հարմար։ Որքանո՞վ կարող է, իշխանության բնորոշմամբ, եվրոպական մոդելի խորհրդարանական կառավարումը մեր հասարակական, քաղաքացիական և հանրային կյանքում առհասարական որակական փոփոխությունների հիմք դառնալ։ Այս հարցերի շուրջ զրուցել ենք մշակութային մարդաբան Աղասի Թադևոսյանի հետ:
