Հայաստանի նոր իշխանության համար պայքարը թևակոխում է վճռական հանգրվան: Սերժ Սարգսյանը դեռևս չի բացահայտում իր ապրիլյան ծրագրերը, Կարեն Կարապետյանը մի քանի անգամ ակնարկել է, որ ապրիլից հետո մտադիր է պահպանել պաշտոնը: Ապրիլյան համատեքստը միանշանակ հետևությունների տեղիք չի տալիս, որովհետև վարչապետության հավակնորդների, ըստ էության, «փրայմերիզը» տեղի է ունենում կուլիսներում` պատված խորհրդավորության քողով: Ներհամակարգային պայքար, այնուամենայնիվ, գոյություն ունի, որովհետև պետական համակարգի տագնապալի անորոշությունը դրա վառ ապացույցն է: Վաղը Հայաստանի վարչապետության հիմնական թեկնածուներն իրենց «փրայմերիզը» տեղափոխում են Եվրոպա, որտեղ խնդիր ունեն արտաքին խաղացողներին ցույց տալ իրենց կենսունակությունը, համարժեքությունը միջազգային օրակարգին:
Իհարկե, ֆորմալ առումով Սերժ Սարգսյանին ու Կարեն Կարապետյանին Եվրոպա է տանում պետական օրակարգը, իրենց այսօրվա կարգավիճակը, սակայն Հայաստանում հիմա գործնականում ամեն ինչ ծառայեցվում է ապրիլյան համատեքստին: Կարեն Կարապետյանը իր վարչապետության շրջանում առաջին անգամ է մեկնում Եվրոպա և վաղվա այցն ինչ-որ իմաստով նրա եվրոպական բենեֆիսն է, մյուս կողմից` Դավոսի համաշխարհային տնտեսական հայտնի համաժողովը հարաբերականորեն կարելի է համարել եվրոպական օրակարգ: Այս հարթակը խիստ կարևոր է` միջազգային կոնտակներ հաստատելու, երկիրն ու սեփական կերպարը ներկայացնելու համար, մանավանդ, որ այս տարի Դավոս է ժամանելու նաև ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփը:
Մյուս կողմից` նման համաժողովներն արդյունավետ են լինում, եթե դրան պետությունը, նրա առաջին դեմքերը ներկայանում են «տնային առաջադրանքը» կատարած. Կարեն Կարապետյանը Դավոս է մեկնում «ծույլ աշակերտի» կարգավիճակով:Այս համատեքստում եվրոպական ուղղությունը Սերժ Սարգսյանի համար նույնիսկ հարազատ կարելի է համարել, որովհետ Սերժ Սարգսյանը պետական համակարգի, ըստ էության, միակ գործիչն է, որ գլուխ բերեց Հայաստան-Եվրամիություն շրջանակային համաձայնագիրը: Վաղը մեկնարկում է Սերժ Սարգսյանի աշխատանքային այցը Ֆրանսիա` Փարիզ և Ստրասբուրգ: Հայաստանի նախագահը երեք օրերի ընթացքում հանդիպումներ է ունենալու Ֆրանսիայի պետական ընտրանու, այդ թվում` նախագահ Էմանուել Մակրոնի հետ, ելույթ է ունենալու ԵԽԽՎ նստաշրջանում: Ֆրանսիան Հայաստանի համար առանցքային գործընկեր է, թերևս` ամենաառանցքայինը Եվրամիությունում, որովհետև 2013-ին, Հայաստանի եվրասիական շրջադարձից հետո, հենց Փարիզը նպաստեց Երևանի և Բրյուսելի միջև առաջացած ճգնաժամի հաղթահարմանը, նոր երկխոսության կայացմանը, ինչը հանգեցրեց Հայաստան-Եվրամիություն համաձայնագրի ստորագրմանը: Բացի այդ, այս տարին Հայաստանի արտաքին քաղաքականության համար պայմանականորեն ֆրանսիական է, որովհետև հոկտեմբերին Երևանում նախատեսված է Ֆրանկոֆոնիայի գագաթաժողովը, որին մասնակցելու է նաև Մակրոնը:Ենթադրելի է, որ այս հարցն առանցքային է լինելու Մակրոն-Սարգսյան հանդիպման օրակարգում: Կասկածից վեր է, որ նախագահները կքննարկեն նաև ԼՂ խնդիրը, մանավանդ, որ Մակրոնի նախագահության շրջանում Փարիզը վարում է ավելի ակտիվ արտաքին քաղաքականություն, ինչը ենթադրել է տալիս, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբում Ֆրանսիան մեծացնելու է իր դերակատարությունը:
Անկասկած` Մակրոնը և Սարգսյանը նախագահական կարգավիճակում հանդիպելու են առաջին և վերջին անգամ, սակայն այս հանդիպումը Սերժ Սարգսյանը համար կարող է լինել ոչ թե իշխանության գեղեցիկ ֆինալ, այլ նոր իշխանության քաղաքական հայտ ձևակերպելու ազդակ: Հայաստանի իշխանության տրանսֆորմացիայի փուլերում, որպես չգրված օրենք, տեղի են ունենում բարձր մակարդակի այցեր ոչ միայն Մոսկվա, այլ նաեւ Ֆրանսիա: Այս «կանոնը» գործում է առնվազն 1997-ից, երբ Ռոբերտ Քոչարյանը «թագադրության» նպատակով մեկնեց Փարիզ:
Սերժ Սարգսյանը Մոսկվայում ապահովել է լոյալությունը իր ծրագրերի նկատմամբ, «կոմպլեմենտարիզմի» սկզբունքը թելադրում է ստանալ նաև փարիզյան բարեհաճությունը: Սարգսյան-Կարապետյան եվրոպական «փրայմերիզը» կանխորոշված ելք ունի, որովհետև Սարգսյանը Փարիզ ու Դավոս է մեկնում որպես գործընկեր, Կարապետյանը Դավոսում ընդամենը նորեկ է, ով դեռ «մարդամեջ» դուրս գալու անհրաժեշտություն ունի: Մյուս կողմից` շատ հնարավոր է, որ Սերժ Սարգսյանի և Կարեն Կարապետյանի եվրոպական այցերն ոչ թե «փրայմերիզի», այլ հայաստանյան մեծ կոնսենսուսի հետևանք են, երբ Սերժ Սարգսյանը զբաղվում է գլոբալ քաղաքականությամբ, իսկ Կարեն Կարապետյանը սպասարկում է դրա տնտեսական բաղադրիչը: