Հունվարի 19-ի երթի դեմ զարմանալի ներդաշնակությամբ ու անհանդուրժողականությամբ խոսում են բոլորը` իշխանության ներկայացուցիչները, արտախորհրդարանական ընդդիմությունը, քաղաքացիական հասարակության և «ծռերի» երթերին մասնակցողները: Այս «ներդաշնակ անհանդուրժողականությունը» գուցե նույնիսկ հասկանալի լիներ, եթե ընդդիմախոսները կասկածի տակ դնեին «Ելքի» առաջարկած լուծման արդյունավետությունը: Սակայն նման սրտացավ քննադատության կարելի է հանդիպել եզակի, իսկ հիմնականում գործ ունենք «Ելքին» «սևացնելու» մոլուցքի հետ:
Օրինակ` հանրապետական Վահրամ Բաղդասարյանն ասում է` «Ելքը» վարակվել է իրանցիներից` առանց գիտակցելու, որ ներքաղաքական կոնյուկտուրայի թելադրանքով ասված նախադասությունը կարող է վիրավորվել մեր հարևաններին: «Ժառանգության» փոխնախագահ Արմեն Մարտիրոսյանը «Ելքի» երթը համարում է «ուրիշի հարսանիք», որտեղ «ծափ տալ» չի պատրաստվում: Սա նույնիսկ ցինիզմի դրսևորում է, երբ իրեն ընդդիմադիր համարող գործիչը ծաղրում է աղքատության ճիրաններում հայտնված մարդկանց` անկախ այն հանգամանքից, թե ով է նրանց փողոց դուրս բերողը: ՕՐՕ դաշինքի նրա գործընկերները թերևս ավելի «անկեղծ» են: Տիգրան Կարապետիչը «Ելքին» անվանել է «շինծու կազմակերպություն», որովհետև «իրական ընդդիմությունը բանտում փտում» է: Ակամայից Կարապետիչն իր կարծիքն էլ «շինծու» է դարձրել, որովհետ ոչ թե բանտից «քսիվ» է ուղարկել, այլ առոք-փառոք հարցազրույց է տվել: Ազատ Արշակյանը «Ելքին» համեմատել է Մոխրոտիկի հետ «որը հայտնվել է պարահանդեսում, որը շատ է դուր եկել «Ելք»-ին»»:
Թվարկումը կարող ենք շարունակել մտքի նոր «գոհարներով», սակայն նույնիսկ բերված մեջբերումները բավարար են, որպեսզի հասկանալի լինի, որ կատարյալ հիստերիա է հունվարի 19-ի երթի դեմ, անտագոնիստական մթնոլորտ, որը համատեղ ուժերով ապահովում են կիսակրիմինալ իշխանության և լուզեր ընդդիմության ներկայացուցիչները:
Իշխանության պարագան հասկանալի է, որովհետև նա գենետիկ վախ ունի ցանկացած չվերահսկվող գործընթացի նկատմամբ, որը կարող է մեծացնել հասարակության սուբյեկտությունը` դրանից բխող հետևանքներով: Սա հակոտնյա է ապրիլի 2-ի տրամաբանությանը, համակարգի ու լյումպենի կոնսենսուսին: Արտախորհրդարանական ընդդիմությունը բարոյապես ավելի սնանկ վիճակում է և սեփական ձախողման պատճառները խոստովանելու փոխարեն` լեգենդ է հյուսում «Ելքի» «ծախվածության» թեմայով:
«Բարոյախրատի» կերպարով հանդես եկող Արմեն Մարտիրոսյանը մոռացել է, որ ինքը վաղուց «ծափ է տալիս ուրիշի հարսանիքում», որն ավելի շատ նման է խրախճանքի, որովհետև «քավորները» Մարտի 1-ի արյան հետ թեկուզև անուղղակի առնչություն ունեցող մարդիկ են:
Հանքի «ծարավ» Վահրամ Բաղդասարյանի և «արտահաստիքային ծուռ» Արմեն Մարտիրոսյանի դիրքորոշումները «Ելքի» և նրա երթի նկատմամբ նույնն են, որովհետև անտագոնիստական իշխանությունը և «ծուռ» ընդդիմությունը կողմ են այսօրվա ստատուս-քվոյին և հանդես են գալիս ցանկացած ելքի դեմ` այս դեպքում առանց չակերտների:
«Ելքի» հունվարի 19-ի երթը` նույնիսկ ոչ այնքան ադեկվատ օրակարգով, ելք է, որը կարող է որոշակի ռացիոնալություն հաղորդել քաղաքական համակարգին` «արհեստական թթվածնից» զրկելով «մահակային» մտածողություն ունեցող օլիգոպոլ իշխանությանը և «բարիկադային» բարդույթով տառապող լուզեր ընդդիմությանը:
