ՀՀԿ խոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը կուսակցության գործկոմի նիստից հետո հայտարարել է, որ նախագահի պաշտոնի համար ՀՀԿ-ն կառաջադրի լուրջ ճանապարհ անցած, լուրջ հետք և կենսագրություն ունեցող քաղաքական գործչի, որն ունի նաև բարձր հեղինակություն: Խոսքը Հայաստանի նախագահի մասին է, որը պետք է ընտրվի մարտին, Ազգային Ժողովում, ըստ նոր Սահմանադրության և խորհրդարանական կառավարման մոդելի: Այդ մոդելի պայմաններում նախագահն այլևս Առաջին դեմք չէ, բայց այդուհանդերձ իշխանության որոշակի կրող է և ըստ այդմ առնվազն հակակշռող, առավել ևս խորհրդարանական մեծամասնության աջակցությունն ունենալու դեպքում:
Ավելին, հատկանշական է մի բան՝ նախագահի ընտրությունը խորհրդարանում տեղի է ունենում փաստորեն շատ ավելի մեծ ձայներով, քան վարչապետինը: Այսինքն, խորհրդարանի շատ ավելի մեծ թվով կոնսենսուս է ձևավորվում նախագահի շուրջ, ոչ թե վարչապետի: Իսկ դա այնուհանդերձ հետաքրքիր հանգամանք է, եթե հաշվի առնենք այն, ինչի մասին մենք խոսել ենք դեռևս խորհրդարանի ձևավորումից առաջ, նախընտրական դասավորության կոնտեքստում, նաև խորհրդարանի ընտրությունից հետո, և ինչն էլ մի քանի անգամ արդեն դրսևորվել է տարբեր աղմկոտ ներխորհրդարանական իրավիճակներում:
Խոսքը այսպես կոչված տարածական կամ ստվերային, կամ դե յուրե և դե ֆակտո տարբեր մասշտաբներ ունեցող մեծամասնությունների գոյության մասին է, երբ իրական մեծամասնության սահմանն ու մասշտաբը այնքան էլ պարզ չէ: Այդ իրավիճակում, խորհրդարանի մեծամասնություն ասվածը դառնում է անկանխատեսելի և ըստ էության կարող է ստացվել իրավիճակ, երբ վարչապետը խորհրդարանում չունի մեծամասնություն դրա իրական իմաստով: Ահա այս պայմաններում էլ ուշագրավ է դառնում, թե ով է լինելու, ՀՀԿ-ն ում է առաջադրելու նախագահի պաշտոնում: Ո՞վ է այն լուրջ ճանապարհ անցած, լուրջ հետք թողած, լուրջ կենսագրություն ունեցող անձը, որտե՞ղ է այն անցել այդ ճանապարհն ու թողել այդ հետքը, որտե՞ղ է նա վայելում մեծ հեղինակություն: Սրանք իհարկե այսպես ասած անորոշության վրա յուղ լցնող հերթական հարցերն են, որոնք ինչ խոսք հաստատ պատասխան կգտնեն մինչև մարտ, որովհետև այս դեպքում ժամկետը մարտն է, ոչ թե ապրիլը:
Տվյալ դեպքում իհարկե ուշագրավն այն է, որ Հայաստանի այսպես ասած քաղաքական կյանքում խիստ հարաբերական է առկա մշակույթի և այսպես ասած ավանդույթների պայմաններում խոսել լուրջ ճանապարհի, կենսագրության և հետքի մասին, ու միաժամանակ բարձր հեղինակության: «Լուրջը» հայաստանյան համակարգի պայմաններում փոքր ինչ այլ չափանիշներ է ենթադրում, քան հանրային և պետական շահով թելադրվող չափանիշները, իսկ բարձր հեղինակությունն էլ ըստ այդմ ստանում է իր յուրահատկությունն ու առանձնաատկությունը:
Այլ հարց է, որ ՀՀԿ-ն նախագահի թեկնածու է փնտրում կամ ընտրում ոչ քաղաքական միջավայրից: Դա տեսականում և գործնականում ոչ միայն բացառելի չէ, այլ կարող է թելադրված լինել հենց առաձգական կամ տարածական մեծամասնության տրամաբանությամբ: Այստեղ կամ պետք է լինի այսպես ասած շատ ուժեղ և խարիզմատիկ նախագահ՝ այդ մեծամասնության հետ աշխատելու և վարչապետին հակակշռելու համար, կամ նախագահ, որը ընդհանրապես կլինի այսպես ասած քաղաքականապես անմրցունակ՝ այդ ստվերային մեծամասնությունը տնօրինելու հարցում ՀՀԿ նախագահին խանգարելու ունակ չլինելու համար: