1988 թ. սեպտեմբերին «Ղարաբաղ» կոմիտեն, նկատի ունենալով ձերբակալվելու հավանականությունը, պայքարն ընդհատակում շարունակելու համար, ստեղծեց մի զուգահեռ գաղտնի կոմիտե հետևյալ կազմով՝ Երջանիկ Աբգարյան, Դավիթ Շահնազարյան, Ավետիք Իշխանյան, Արշակ Սադոյան, Ալբերտ Բաղդասարյան, որոնց հաջորդ տարվա մարտին միացան նաև Վիտյա Այվազյանը, Սմբատ Հակոբյանը և Ստեփան Ղարագեբակյանը (Մարգարյան):
«Ղարաբաղ» կոմիտեի մտահոգություններն անտեղի չէին. արդեն երեք ամիս անց` դեկտեմբերի 7-ի երկրաշարժի առիթն օգտագործելով, ԽՍՀՄ ղեկավար Միխայիլ Գորբաչովը կարգադրեց «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամների ձերբակալությունը:
Հոգեվարքի մեջ գտնվող կայսրության վերնախավը գերագնահատել էր իր հնարավորությունները կամ ավելի շուտ` թերագնահատել էր Հայաստանում ծավալվող համազգային շարժման քաղաքական, կադրային պոտենցիալը: Այսպես կոչված` զուգահեռ կոմիտեն կամ «Ղարաբաղ» կոմիտե-2-ը ոչ միայն հետամուտ եղավ համազգային շարժման առաջնորդների ազատությանը, այլ նաև հետևողականորեն հետապնդեց շարժման օրակարգը:
Երկրաշարժը խոր վիշտ ու ցավ էր ձգել հայ ժողովրդի սրտում, սակայն ի շնորհիվ շարժման երկրորդ ալիքի առաջնորդների` հասարակությունը ոչ միայն կոնսոլիդացվեց, այլ նաև նոր թափ հաղորդեց պայքարին: Շուտով Մոսկվայում հասկացան, որ կոնկրետ առաջնորդների ձերբակալություններով հնարավոր չէ կասեցնել համազգային շարժման ընթացքը: Այնքան հզոր էր շարժման էներգետիկան ու հարուստ կադրային բազան, որ, ըստ անհրաժեշտության, կարող էր ձևավորվել մի քանի կոմիտե: Այս առթիվ գեղեցիկ ու պատկերավոր արտահայտվել է Լևոն Տեր-Պետրոսյանը` մոսկովյան բանտարկությունից Երևան վերադառնալուն պես, Մատենադարանի տարածքում հրավիրված բազմամարդ հանրահավաքում: Դիմելով հավաքված տասնյակ հազարավոր մարդկանց` Տեր-Պետրոսյանը նշեց, թե կոմիտեն ողջ հայ ժողովուրդն է:
1989-ի մայիսին` «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամների ազատության մեջ հայտնվելուց հետո, կոմիտե-2-ը, ըստ էության, չդադարեցրեց գործունեությունը, մանավանդ, որ շուտով տեղի ունեցավ Հայոց Համազգային Շարժման առաջին համագումարը, որի ընթացքում վարչության անդամ ընտրվեցին զուգահեռ կոմիտեի բոլոր անդամները` ըստ էության, ամբողջացնելով շարժման հարթակը: