Հեղինակային քաղաքականությունը և իրավական պետության սահմանափակումը թափ հավաքող խնդիր է գերմանական ընկերությունների համար: Այսպիսին են ուսումնասիրության արդյունքները, որոնք հայտնվել են Die Welt-ի տրամադրության տակ:
«Օտարերկրյա ընկերությունների ներդրումներն այն հումուսն են, որի վրա վերջին տարիներին հրաշալիորեն բարձրացել է շատ զարգացող երկրների տնտեսությունը: Դա տեսանելի է Թուրքիայի և առավելևս Չինաստանի օրինակով: Դրանցից զգալիորեն շահել են Ռուսաստանը, Բրազիլիան և Հնդկաստանը: Նոր աշխատատեղեր են ստեղծվել, երկիր են եկել նոու-հաուներ, բարձրացել է մարդկանց կենսամակարդակը»,- գրում է հրապարակման հեղինակ Ֆրանկ Շտոկերը:
Սակայն այդ երկրներից որոշներն այսօր, երևում է, իրենք են խաչ քաշում այդ արդյունքների վրա, և ամենաառաջինը դրանք Թուրքիան և Ռուսաստանն են: Այս մասին վկայում են Ընտանեկան բիզնեսի հիմնադրամի պատվերով Եվրոպական տնտեսական հետազոտությունների կենտրոնի (ZEW) կատարած ուսումնասիրության արդյունքները:
«Թուրքիան և Ռուսաստանը պետք է նկատի ունենան, որ կարող են իրենց գրավչությունը կորցնել ընտանեկան ընկերությունների համար՝ այդ երկրներում իրավական պետականության վերաբերյալ աճող մտավախությունների հետ կապված»,- ասում է հիմնադրամի նախագահ Ռայներ Քիրհդյորֆերը:
«Ուսումնասիրության հիմքում,- գրում է պարբերականը,- դրվել է ներդրումների պայմանների լայն ուսումանսիրությունն այնպիսի 7 խոշոր զարգացող երկրներում, որոնք են՝ Չինաստանը, Հնդկաստանը, Բրազիլիան, Ռուսաստանը, Հարավաֆրիկյան Հանրապետությունը, Թուրքիան և Մեքսիկան: Վերուծվել են հարկային համակարգը, աշխատանքային ծախսերը, արտադրողականությունը, ենթակառուցվածքը, կարգավորման մեխանիզմները, ֆինանսավորման պայմանները և տարբեր ինստիտուտների գործունեությունը… Վերլուծության արդյունքները մեկտեղվել են այսպես կոչված՝ միասնական ինդեքսով»:
Ուսումնասիրության արդյունքում պարզվել է, որ շատ երկրներ վերջին տարիներին մի շարք արդյունավետ քայլեր են ձեռնարկել օտարերկրացի ներդրողների ներգրավման ուղղությամբ, այդ թվում՝ Ռուսաստանը և Թուրքիան: Ուսումնասիրության համաձայն՝ այս երկրներն առաջատար են հարկային համակարգի գրավչության հարցում:
«Ռուսաստանը և Թուրքիան գրավում են նաև տնտեսական ոլորտում կարգավորման հարաբերականորեն լիբերալ մեխանիզմներով, ոչ թանկարժեք և որակավորված աշխատուժով, նաև լավ ենթակառուցվածքով, սրանք բոլորը ոլորտներ են, որոնցում ինչպես Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը, այնպես էլ՝ Վլադիմիր Պուտինն առաջընթաց են ունեցել իրենց կառավարման առաջին տարիներին՝ ուղղելով իրենց նախորդների սխալները»,- ասվում է հոդվածում:
«Ինչ վերաբերում է այս երկու երկրների գրավչությանը ներկայումս ներդրումների տեսանկյունից՝ Ռուսաստանը և Թուրքիան առայժմ գլխավորում են ցուցակը՝ շեշտով «առայժմ» բառի վրա»,- նշում է հեղինակը:
«Երկու նախագահների քաղաքականությունը,- նշում է լրագրողը,- վերջին տարիներին տանում է նրան, որ նրանք կարող են կորցնել այդ ժառանգությունը»:
Թուրքիայի դեպքում խոսքն առաջին հերթին թուրքական իշխանությունների և դատարանների վարքի մասին է 2016 թ. ամռանը պետական հեղաշրջման փորձից, նաև կառավարման նախագահական համակարգի ներդրումից հետո, որը նախատեսվում է 2019 թ.:
Ռուսաստանի հետ կապված մտավախություններն ավելի հստակ են՝ կասկած են առաջացնում «այնպիսի ոլորտներ, ինչպիսիք են՝ սեփականության իրավունքը, կոռուպցիայի վերահսկողությունը և իրավական համակարգի անկախությունը»:
«Պետական ինստիտուտների թուլությունը գնալով ավելի ուժեղ է իր մասին հայտարարում պետական կառավարման համակարգում վերջին տարիներին թափ հավաքող ինքնակալության ֆոնին»,- ասվում է ուսումնասիրության մեջ:
Ըստ ուսումնասիրության հեղինակների՝ այդ միտումներից շահել կարող են Չինաստանը և Հնդկաստանը: «Ասիական պետություններն առաջարկում են քաղաքական կայունություն և պատրաստ են… թերությունները հաղթահարել կրթության և ենթակառուցվածքի մեջ ներդրումների միջոցով»,- ասում է ZEW-ի փորձագետ Ֆրիդրիխ Հայնեմանը:
Հոդվածում ասվում է, որ ինչպես Չինաստանը, այնպես էլ՝ Հնդկաստանը, ցուցաբերում են հաջակցություն տնտեսության բարեփոխումերի անհրաժեշտության ըմբռնում:
Եզրափակելով ուսումնասիրության արդյունքները՝ հեղինակը գրում է, որ փորձագետները նշում են ամենից առաջ այնպիսի խնդիրներ, ինչպիսիք են՝ «կոռուպցիայի կամայականությունը ՀԱՀ-ում և Հարավային Ամերիկայում, հեռացումը ԵՄ-ից և աճող կասկածները՝ կապված Թուրքիայում իրավական համակարգի հուսալիության հետ, իշխանության ինքնակալ ոճը և արտաքին քաղաքական առճակատման կուրսը Ռուսաստանի դեպքում»:
