Հայաստանը վերջնականապես անցում է կատարում կառավարման խորհրդարանական մոդելին: Սա պատմական իրադարձություն է, որը, սակայն, խամրում է մի քանի գործոնների ազդեցությամբ: Ավելորդ է ասել, որ նույնիսկ իշխանության ներսում կատարյալ շփոթ ու անտեղյակություն է, որովհետև, բացառությամբ թերևս մեկ-երկու մարդու, կատարյալ անտեղյակություն է, թե ապրիլից հետո ինչպես են ղեկավարելու իրենց համակարգը, երկիրը:
Սերժ Սարգսյանի անվերապահ լիդերության մասին պնդումները, որոնք հնչում են հանրապետականների շուրթերից, ստատուս քվոն պահպանելու հուսահատ ճիգ են: Եթե նույնիսկ Սերժ Սարգսյանը դառնա վարչապետ, ստատուս քվոն պահպանվել չի կարող, որովհետև իշխանությունը բազմակենտրոն է դառնում թե՛ ինստիտուցիոնալ առումով և թե՛ քաղաքական կոնյունկտուրայից ելնելով: Նոր վարչապետը, անկախ անձից, նախագահական գործող լիազորությունները չի ունենալու, որովհետև խորհրդարանական կառավարումը ենթադրում է կոլեգիալության բաղադրիչ: Եթե խորհրդարանական որակյալ մեծամասնության բացակայության հետևանքով այդ բաղադրիչը կիրառական նշանակություն չունենա, դա հանգեցնելու է համակարգային վակուումի, որի հետևանքը դառնալու է կառավարման որակի անկումը: Քաղաքական կոնյունկտուրան ևս կարևոր գործոն է՝ հատկապես, երբ պետական ինստիտուտները մինչև վերջ կայացած չեն, և բացակայում է քաղաքական մշակույթը:
Կարեն Կարապետյանը գուցե համաձայնի զիջել վարչապետի պաշտոնը, սակայն իշխանությունից հեռանալ չի պատրաստվում, ըստ այդմ՝ Սերժ Սարգսյան-Կարեն Կարապետյան կոնտրաստն ընդամենը տրանսֆորմացվելու է՝ ցավոք, դառնալով ավելի ոչ հրապարակային ու ավելի ինտրիգային և ապարատային: Հայաստանի գործող խորհրդարանը լավագույնս արտացոլում է ներհամակարգային խճանկարը և հենց այդ առումով փակում է իր ընդերքից արտահամակարգային այլընտրանքի ձևավորման հնարավորությունը:
«Ելքը» միայն խորհրդարանական ռեսուրսով չի կարող իրական այլընտրանքի հայտ ներկայացնել, անգամ ազդել ներհամակարգային որոշումների կամ դասավորության վրա: Դաշինքը չի գտել հասարակության կոնսոլիդացիայի արդյունավետ ճանապարհ: Գուցե պարադոքսալ հնչի, սակայն իշխանության ձգտող Կարեն Կարապետյանը և այլընտրանքի հավակնություն ունեցող «Ելքն» անում են նույն սխալները: Նրանց հաջողության բանալին հասարակության ռեսուրսն է, դրանից դուրս ցանկացած ճանապարհ տանում է փակուղի, որովհետև մյուս բոլոր հարթություններում Սերժ Սարգսյանն անգերազանցելի է: Սակայն Հայաստանի ամենամեծ խնդիրը նույնիսկ քաղաքական համակարգի ադեկվատության բացակայությունը չէ: Դա Հայաստանի համար նորություն չէ: Օրինակ՝ 2003-ի նախագահական ընտրություններում մենք գործ ունեինք, ըստ էության, կրիմինալ իշխանության և անմեղսունակ ընդդիմության հետ, սակայն պետությունն ու քաղաքականությունը սնուցվում էին հասարակության էներգետիկայով, սուբյեկտությամբ:
Այսօր օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ պատճառներով հասարակությունը սուբյեկտ, գործոն չէ և իր կառուցվածքով ու արժեքային համակարգով չի կարող ծածկել քաղաքական համակարգի խոտանը: «Վերևից ներքև» բարեփոխումները մնում են երկրի միակ շանսը: Եթե պետական և քաղաքական դասերը այդ գիտակցությունը չունեցան, տարիներ անց նախաձեռնության տերը դառնալու են «ներքևները»: Սակայն դա նման է լինելու ոչ թե արժեքների հեղափոխության, այլ իրավազուրկների ու սովածների խռովության, որը երկիրը դնելու է ոչ թե զարգացման ճանապարհին, այլ բարիկադների փակուղում:
