2016թ. Ապրիլյան պատերազմից հետո մեզանում խաղաղության և պատերազմի դիսկուրսը ենթարկվեց պատերազմի անհանդուրժող ժամանակաշրջանին բնորոշ միտումների։
Եթե նախքան Ապրիլյան պատերազմը Հայաստանն ու Ադրբեջանը դեռ երկխոսելու հնարավորություն ունեին՝ գոնե քաղաքացիական մակարդակում, 2016-ի պատերազմից հետո այդ հնարավորությունը ևս փոշիացավ։ Այն եզակի անհատները, որ նվազագույնը խոսում էին, շփվում էին Հայաստանի քաղհասարակության ներկայացուցիչների հետ՝ Բաքվում հռչակվեցին դավաճան, բանտարկվեցին, հետո արտաքսվեցին՝ որպես Հայաստանի լրտեսներ։ Խաղաղության գաղափարը տարեցտարի պատվեց մշուշով։ 2017 թվականին առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը նախընտրական ամբողջ արշավը կառուցեց հենց խաղաղության գաղափարի վրա, սակայն պարտվելով ընտրությունները և չստանալով հասարակական աջակցություն՝ և՛ այդ ուժը, և՛ ինչ-որ իմաստով խաղաղության գաղափարը հայտնվեցին լուսանցքից դուրս։ Իմ զրուցակիցը խաղաղության ջատագով և քարոզիչ է ոչ միայն խոսքով, այլև կոնկրետ գործով։ Նա 1992թ. պատերազմից հետո Բաքու մեկնած գուցե առաջին կամավորականն է։ «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի տնօրեն Աշոտ Բլեյանի հետ «Առաջին լրատվական»-ի տաղավարում քննարկելու ենք, թե որոնք են խաղաղության հասնելու անհրաժեշտ գործողությունները 2018 թվականին, և ինչ պետք է անեն այս ուղղությամբ քաղաքական ուժերն ու քաղաքացիական հանրույթը։