Թալիշեցի Նազունցների ընտանիքը Չարենցավան է տեղափոխվել 2016-ի ապրիլյան քառօրյա պատերազմից հետո։ Բազմազավակ այս ընտանիքը, սակայն, ոչ մի կերպ չի հարմարվում քաղաքային կյանքին։ «Մենք աշխատող մարդ ենք, սովոր ենք աշխատանքի, իսկ այստեղ աշխատանք չկա»,- մեզ հետ զրույցում պատմեց Արթուր Նազունցը։
Նա վերհիշեց պատերազմի օրերը, երբ մի կերպ, մի քանի ժամ երեխաներին նկուղում թաքցնելուց հետո կարողացել էր փախցնել Աբովյան քաղաք, որից հետո՝ արդեն Չարենցավան։ «Եթե վտանգ չլինի, ես նորից հետ կգնամ, ուղղակի ընտանիքի հարցն է։ Ընտանիքը շատ է վախեցել կատարվածից։ Բայց միևնույն ժամանակ 12-րդ դասարանում սովորող տղաս ամեն օր դասից հետո վազում է ավտոկայան, որ գնա Թալիշ։ Մեծ տղաս էլ, որ բանակում ծառայությունը մի տարի առաջ է վերջացրել, չի գալիս այստեղ, Թալիշում է։ Աղջիկներս էլ Ստեփանակերտում են սովորում, ուսանող են։ Ոչ մի կերպ չեն հարմարվում այստեղի կյանքին»,- պատմեց Նազունցը։
Արթուրը հաճախ է գնում Թալիշ։ Ասում է՝ գնում, կարոտներս առնում գալիս ենք, ուրիշ բան չի մնում։ Արթուրը պատմեց, որ պատերազմի ավարտից հետո, երբ հետ են գնացել Թալիշ, արդեն ոչ մի բան չի եղել տանը։ Տունն ամբողջությամբ թալանված է եղել։ «Թուրքը գյուղ չմտավ, բայց գյուղը թալանվեց»,- ասում է Արթուրը։
Արթուրի մայրը՝ տիկին Նորան, հույս չունի, որ երբևէ այս հակամարտությունը կավարտվի, և մարդիկ խաղաղ կապրեն իրենց տներում։
Առավել մանրամասն՝ տեսանյութում:
