1988-ի համազգային շարժումը բացառիկ դեր, առաքելություն ունի մեր ժողովրդի պատմության մեջ: Այն պսակվեց հաջողությամբ` ստեղծվեց Երրորդ հանրապետությունը, հայ ժողովուրդը պատմական հաղթանակ տարավ արցախյան պատերազմում` դնելով հայկական երկրորդ պետության հիմքերը:
Արդեն անկախության տարիներին ընդդիմադիր շատ գործիչներ իրենց պայքարը փորձել են նույնացնել 88-ի շարժման հետ, սակայն նույնիսկ ֆորմալ նմանություն չի եղել:
1996-ի նախագահական ընտրություններում ընդդիմության թեկնածու Վազգեն Մանուկյանը հասարակությանը համոզում էր, որ ինքն է 88-ի արժեքների իրական կրողը: Սակայն 1988-ի և 1996-ի միակ ընդհանրությունն այն էր, որ հարթակում լիդերությունը պատկանում էր Վազգեն Մանուկյանին: Արդյունքում` 1996-ը միայն խորացրեց 88-ի շարժման էլիտայի երկփեղկումը:
2003-ին Ստեփան Դեմիրճյանի ղեկավարած շարժումը նույնպես համաժողովրդական էր, սակայն չուներ ձևավորված հարթակ ու օրակարգ, ինչի հետևանքով պայքարն ավարտվեց ՀԺԿ առաջնորդի թեյախմությամբ:
88-ի շարժումը ռեստավրացնելու վերջին փորձն արեց դրա առաջնորդներից մեկը` Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, քսան տարի անց: Ազատության հրապարակում տիրում էր 88-ի ոգին, շարժումը նպատակային էր, սակայն Լևոն Տեր-Պետրոսյանը` համաշխարհային համատեքստին ներդաշնակ օրակարգ ձևակերպելու փոխարեն, արդարություն փնտրեց Մոսկվաներում և համակարգի տարբեր սեգմենտների հետ համագործակցության մեջ:
88-ը բացառիկ է, բայց միֆ չէ: Շարժումը հաջողեց, որովհետև այն վայելում էր հայ ժողովրդի բացարձակ վստահությունը, ուներ միջազգային համապարփակ աջակցություն` համաշխարհային համատեքստին ներդաշնակ իր օրակարգի շնորհիվ և, որ ամենակարևորն է` Ազատության հրապարակի հարթակում ձևավորվել էր այլընտրանքային իշխանություն:
Մեր պետությունն ու հասարակությունը կենսականորեն նոր 88-ի անհրաժեշտություն ունեն:
