Հայաստանը մեր փոխարեն ոչ ոք չի կառուցելու, պետք է ամեն օր չարչարվենք. Թևան Պողոսյան

Անցնող տարվա նոյեմբերի 24-ին ստորագրված Հայաստան-ԵՄ շրջանակային համաձայնագիրը, իհարկե, ունի տնտեսաքաղաքական բովանդակություն, սակայն իր նշանակությամբ այն անկասկած ավելին է՝ ընդհուպ ռազմաքաղաքական իմաստով: Իհարկե, դա մեծապես պայմանավորված է զարգացման հետագա ընթացքից, իրականացման տեմպից, ծավալից, կայունությունից: Սակայն այս ամենով հանդերձ, կասկածից վեր է թերևս, որ Հայաստան-ԵՄ շրջանակային համաձայնագիրն իր ազդեցությունը կունենա Հայաստան-ՆԱՏՕ հարաբերության վրա, և, միաժամանակ, Հայաստան-ՆԱՏՕ հարաբերությունն էլ անկասկած իր ազդեցությունն է թողել այդ համաձայնագրի գործընթացի և ստորագրման վրա: ՆԱՏՕ-ն ու Եվրամիությունը, չնայած անդամների գերակշռող մասի նույնությանը, այդուհանդերձ, նույնական կառույցներ չեն՝ ըստ տրամաբանության, սակայն մյուս կողմից՝ ՆԱՏՕ-ն գործնականում Եվրամիության նախագծի, այսպես ասած, անվտանգության շրջանակն է: Ու քանի որ ժամանակակից աշխարհում հատկապես հնարավոր չէ խնդիրները դիտարկել անվտանգության շրջանակից դուրս, անկասկած է, որ Հայաստան-ԵՄ շրջանակային համաձայնագիրն էլ հենց այդ սահմաններում տեղի ունեցած մի զարգացում է, ինչն անուղղակի իմաստով նոր փուլ կամ նոր մակարդակ է նաև Հայաստան-ՆԱՏՕ հարաբերության մասով: Եվ հաշվի առնելով այն, որ Հայաստան-ԵՄ համաձայնագիրը, խոշոր հաշվով, կոնսենսուսային աշխարհաքաղաքական իրողություն էր Ռուսաստանի ու Եվրամիության միջև, հնարավոր է արձանագրել, որ կոնսենսուսն առնչվում է առնվազն նաև Հայաստան-ՆԱՏՕ հարաբերության անուղղակի, դե ֆակտո նոր մակարդակին: Այս հարցերի պատասխանը կփորձենք ստանալ «Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոն»-ի գործադիր տնօրեն, ԱԺ նախկին պատգամավոր Թևան Պողոսյանի հետ զրույցում։