Նախօրեին Կատալոնիայում ընտրեցին տեղական իշխանություն՝ չորրորդ անգամ վերջին չորս տարում: Իսպանիայի տարածքային ամբողջականության կողմնակից «Քաղաքացի» շարժումը քվեների 25%-ով առաջատարն է, սակայն Կատալոնիայի խորհրդարանը, ձայների չնչին առավելությամբ, վերահսկելու են անկախականները՝ թեև երկու պատգամավորական տեղի կորստին:
Կատալոնիայի նախկին ղեկավար Կարլես Պուչդեմոնը հայտարարել է, թե Իսպանիայի պետությունը պարտվել է, հաղթել է անկախության շարժումը: Պուչդեմոնն իհարկե չափազանցրել է, որովհետև պարտվել է ոչ թե Իսպանիան, այլ նրա վարչապետ Մարիանո Ռախոյը, ով, ըստ էության, նախաձեռնեց արտահերթ այս ընտրությունները՝ երկրամասում ստատուս քվոն փոխելու նպատակով, բայց ձախողվեց: Անկախականները չեն պարտվել, սակայն խիստ հարաբերական է նաև նրանց հաղթանակը, որովհետև մայրաքաղաք Բարսելոնում հաղթել են Իսպանիայի միասնության կողմնակիցները, և առհասարակ՝ անկախության գաղափարը շարունակում է ոչ թե կոնսոլիդացնել, այլ մասնատել կատալոնական հասարակությանը:
Սակայն նույնիսկ Կատալոնիայի նախադեպը հուշում է, որ բռնություններով ու ռեպրեսիաներով հնարավոր չէ կասեցնել ժողովրդի անկախության ձգտումը: Եթե կատալոնացիներն անկախության են ձգտում Իսպանիայից, որտեղ երաշխավորված են նրանց բոլոր իրավունքները, ու ավելին՝ երաշխավորված է նրանց եվրոպական զարգացումը, ապա միանգամայն լեգիտիմացված է Արցախի անկախությունը, որի ժողովրդին դեսպոտիզմի խորհրդանիշ Ադրբեջանում սպառնում է ցեղասպանվելու վտանգ: Եթե Կատալոնիայի ընտրությունները լեգիտիմացնում են նոր հանրաքվեի անցկացումը, որովհետև խորհրդարանում չնչին առավելության են հասել անկախության կողմնակիցները, ապա Արցախի ամեն ընտրություն ավելի է մոտեցնում նրա միջազգային ճանաչման պատմական պահը, որովհետև ԼՂՀ-ում բացարձակ քաղաքական և հանրային կոնսոլիդացիա է անկախության գաղափարի շուրջ:
ԼՂ խնդիրը արմատապես տարբերվում է մյուս հակամարտություններից, և այս իմաստով Կատալոնիան նախադեպ չէ, սակայն նույնիսկ նրա վերջին ընտրություններն ավելի լեգիտիմացրին Արցախի անկախության ձգտումը, ԼՂՀ միջազգային ճանաչման հեռանկարը: