Խորհրդարանում այսօր շարունակվել է աղմուկը Քրեական դատավարության օրենսգրքի նախօրեին տեղի ունեցած և աղմուկ հանած օրինագծի քվեարկության առիթով: Խորհրդարանական «Ելք» և Ծառուկյան դաշինքների խմբակցությունները իշխող ՀՀԿ մեծամասնությանը մեղադրում են սահմանադրական կարգավիճակ ունեցող օրինագծիծը օրենքի խախտումող, կեղծիքով քվեարկելու համար: Զավեշտալին այն է, որ ՀՀԿ ներսում իսկ չկա ընդհանուր մոտեցում օրենքի կարգավիճակի վերաբերյալ:
Բանն այն է, որ արդարադատության ՀՀԿ-ական նախարար Դավիթ Հարությունյանը նախօրեին հայտարարել էր, որ դա սահմանադրական օրենք չէ և քվեարկելու համար չի պահանջում 63 կողմ, բավարար է քվեարկությանը մասնակիցների պարզ մեծամասնությունը: ԱԺ պետաիրավական հարցերի հանձնաժողովը, որի նախագահը արդարադատության նախկին նախարար Հրայր Թովմասյանն է, ունի այլ կարծիք ու եզրակացություն է տվել, որ նախագիծը սահմանադրական օրենքի նախագիծ է: Դավիթ Հարությունյան-Հրայր Թովմասյան այս դիմակայությունն էլ իշխանական մեծամասնության համար նորություն չէ, մեծամասնության մեջ կա տարբեր մակարդակի տարբեր դիմակայությունների բազմություն, սակայն տվյալ դեպքում խնդիրը այն է, որ այդ դիմակայությունը հանգեցրել է խորհրդարանական մի թամաշայի, որը շարունակվում է արդեն երկրորդ օրը: Ինչն է այստեղ ամենաուշագրավը:
Այն, ինչ տեղի է ունենում խորհրդարանում, խոշոր հաշվով պետության համար ոչ ողբերգություն է և ոչ էլ ճգնաժամ: Ի վերջո խորհրդարաններում այդօրինակ թամաշաներ տեղի են ունենում նույնիսկ զարգացած և կայացած քաղաքական համակարգերում, ի վերջո խորհրդարանը այդ իմաստով նաև բուռն բանավեճերի հարթակ է: Սակայն հարցն այն է, թե ինչն է վեճի առարկան: Իսկ առարկան այստեղ տարրական կեղծիքն է, ոչ թե որևէ գաղափար, միտք, հայեցակարգ, գաղափարախոսությունների բախում, պետության զարգացման, անվտանգության շուրջ թեժ բանավեճ, որը կարող է հասնել նույնիսկ թեկուզ անձնական որակումների և այլն: Իսկ բուն խնդիրն այն է, որ այս խորհրդարանը ընդամենը մի քանի ամիս անց դառնալու է պետության թիվ մեկ մանդատի կրողը, քանի որ Հայաստանը 2018 թվականի ապրիլից անցնում է խորհրդարանական կառավարման: Ըստ այդմ, զավեշտը, որ առկա է այժմ, 2018 թվականի ապրիլից արդեն սպառնում է դառնալ պարզապես պետականության համար լուրջ խնդրի, որովհետև այդ խորհրդարանն է լինելու պետական քաղաքականության կանխորոշողը:
Իհարկե հասկանալի է նաև, որ դե ֆակտո այդ քաղաքականությունը մշակվելու է այլ հասցեներում, Մելիք Ադամյանում կամ Հանրապետության հրապարակի Կառավարության շենքում, սակայն այդ հանգամանքը միայն էլ ավելի է ընդգծելու խնդիրը, որում հայտնվելու է հայկական պետականությունն առաջնային մանդատի կրող այսօրինակ խորհրդարան ունենալու պարագայում: Որովետև այդ դեպքում ստացվում է, որ Հայաստանն անցնում է ոչ թե խորհրդարանական, այլ ստվերային կամ «կարդինալական» կառավարման մոդելի, որտեղ խորհրդարանն ընդամենը այդ մոդելի «կամուֆլյաժն» է:
Լուսանկարը՝ Photolure-ի