Ով կպատկերացնե՞ր, որ հին թվացող շեփորից արձակած հնչյունները կարող են միավորել մարդկանց, նրանց մեջ արթնացնել հույզեր: Ղարաբաղյան շարժման հանրահավաքները չէին մեկնարկում առանց Աշոտ Միրզոյանի շեփորի հնչյունների: Նրան բոլորը հենց այդպես էլ անվանում էին`«Շեփոր Աշոտ»:
Աշոտ Միրզոյանը համազգային շարժմանը մասնակցել է մեր հարյուր հազարավոր հայրենակիցների նման` ինքնաբուխ: Աշոտը կայքերին տված հարցազրույցներում պատմել է, թե ինչպես 1988թ-ի փետրվարի 21-ի հանրահավաքում առաջին անգամ հնչեց պատմական շեփորը: Այդ օրը մարդիկ սպասման մեջ էին, որովհետև Մոսկվայից եկել էին բարձրաստիճան կուսակցական գործիչներ ու ժողովրդին թվում էր` նրանք շատ կարևոր ասելիք ունեն: Դեռևս մարդիկ հավատում, սպասում էին Մոսկվայի խոսքին: «Զգում էի, որ մարդկանց համբերությունը սպառվում է, իրավիճակը թեժանում էր: Կանգնած էի Օպերայի բակի ցայտաղբյուրի մոտ, առաջ շարժվելն անհնար էր: Ճակատագիր էր, թե պատահականություն, բայց շեփորն այդ օրն ինձ հետ էր: Կողքիս կանգնած երեխան նկատեց այն և խնդրեց, որ տամ իրեն: Տվեցի և նա փորձեց մի քանի հնչյուն արձակել: Դա նրա մոտ հաջող չստացվեց, ինչն առաջացրեց հավաքվածների դժգոհությունը: Իսկ ես գիտեի այդ շեփորի զորությունը, նրա հետ երկար ճանապարհ էինք անցել: Նկատելով ժողովրդի լարվածության աստիճանը և ցանկանալով ցրել այդ մթնոլորտը՝ վերցրի շեփորը երեխայի ձեռքից: Առաջին նոտան արձակեցի և կարծես զուգահեռ դրան մարդիկ, առանց որևէ կոչի, բռունցքները վեր բարձրացրին: Ես նվագում էի, իսկ ամբոխը, մեկ զանգված դառնալով, շարժվեց դեպի Բաղրամյան փողոց՝ Կենտկոմի շենքի մոտ»,-հուզմունքով հիշել է Աշոտը:
Շեփորը դարձավ մեր շարժման խորհրդանիշը, մեր միասնության խտացումը, հաղթանակների ազդարարը, վասն հայրենյաց նահատակներին անմահություն տանող մեղեդին: Շեփորը մեր հոգու կանչն էր, ձգտումների խտացումը:
Շարժումը մեկ այլ խորհրդանիշ էլ ուներ` Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ելույթները եզրափակող «Պայքար, պայքար մինչև վերջ» կարգախոսը, որը, կարծես, մարմնավորում էր շեփորի հնչյունների հավիտենականությունը` միախառնված մեր ժողովրդի նվիրական երազանքների հետ:
