Թուրքիայի վարչապետ Բենալի Յըլդըրըմը այցելելու է Նախիջևան, այնտեղ հանդիպելով Նախիջևանի մեջլիսի խոսնակի հետ: Թուրքիայի վարչապետի այցի հետաքրքրությունն այն է, որ Անկարան փաստորեն ադրբեջանական այդ ինքնավար տարածքի հանդեպ ցուցաբերում է ոչ միայն ռազմական հետաքրքրություն, այլ նաև թերևս տնտեսա-քաղաքական, հաշվի առնելով այն, որ վարչապետը Թուրքիայի իշխանության կառուցվածքում ներկայումս ավելի շատ թերևս այդ ֆունկցիոնալության տիրույթում է:
Հայաստանի դիտանկյունից Նախիջևանի հանդեպ թուրքական ցանկացած բնույթի հետաքրքրություն անշուշտ անհրաժեշտ է պահել ուշադրության ներքո, հաշվի առնելով այն, որ Նախիջևանը տեսականում Հայաստանի այսպես ասած երկրորդ ադրբեջանական «ճակատն» է: Մյուս կողմից, Նախիջևանը կարծես թե նաև հանդիսանում է այլ մի ճակատ, որը պակաս ուշագրավ չէ: Առաջին հայացքից թվում է, որ այդ անկլավում առկա է թուրք-ադրբեջանական ռազմավարական գործակցություն, հենակետ, մասնավորապես համազորային բանակի տեսքով: Մյուս կողմից սակայն, իրավիճակն այստեղ առաջին հայացքից է պարզ, իրականում Նախիջևանը թուրք-ադրբեջանական հարաբերությունների բարդությունների և նրբությունների մի կծիկ է, ներառյալ նաև իրանական խնդիրը, քանի որ Իրանը և Նախիջևանի վրա ունի շոշափելի ազդեցություն: Այդպիսով, այստեղ առկա է առնվազն երեք շահերի բախում՝ Իրան, Թուրքիան, և որքան էլ տարօրինակ թվա՝ Ադրբեջան: Բանն այն է, որ Ադրբեջանը թերևս դե ֆակտո կորցրել է Նախիջևանը և այստեղ հարցն այն է, թե ով է այն գտել՝ Իրանը, թե Թուրքիան:
Բուն խնդիրն այն է, որ Նախիջևանը տարածաշրջանային նոր դասավորությունում գործնականում «կույրաղիք» է, քանի որ այն բացարձակապես արդիական չէ կոմունիկացիոն առումով, թեև ԽՍՀՄ շրջանի կոմունիկացիոն հաղորդուղին էր, թերևս միակ Կովկասի հյուսիս-հարավ առանցքով: Ներկայումս , աշխարհաքաղաքական շահերի դասավորությունն այնպիսին է, որ Նախիջևանը բացարձակ զուրկ է իր այդ ֆունկցիոնալությունը վերականգնելու հեռանկարից, և անգամ պահանջարկից: Ըստ այդմ, այդ տարածքը կարող է լինել կամ ռազմական հենակետ, կամ պարզապես «տարածքային ձեռքբերում Իրանի կամ Թուրքիայի համար: Այդ հանգամանքը իր հերթին դառնում է տարածաշրջանային նոր մոտեցումների որոշակի գեներատոր, օրինակ մերձեցնելով Ռուսաստանին ու Արևմուտքին: Նախիջևանում Թուրքիայի կամ Իրանի գերակայությունը անկասկած անվտանգության մարտահրավեր է Ռուսաստանի և Արևմուտքի համար, ըստ այդմ այդ հանգամանքը կարող է դառնալ Հայաստանի անվտանգության հարցում նրանց որոշակի պայմանավորվածությունների խթան, Հայաստանը դիտարկելով որպես զսպող գործոն:
Ստեղծվում է որոշակի տարօրինակ վիճակ, սակայն Նախիջևանի հարցում Իրանի և Թուրքիայի հավակնությունն ու հնարավոր մրցակցությունը այդպիսով կարող է դառնալ տարածաշրջանի կայունություն խթանող գործոն, հաշվի առնելով հենց Հայաստանի հարցում արևմտա-ռուսական գործակցության գեներատիվ էֆեկտ ապահովելը:
