Միացյալ Նահանգների նախագահ Դոնալդ Թրամփը հրապարակել է ԱՄՆ ազգային անվտանգության նոր ռազմավարությունը, որը գործնականում ոչ միայն Նահանգների, այսպես ասած, անվտանգության ուղեցույցն է, այլ դատելով աշխարհում գերտերության դերակատարումից և ազդեցությունից, համաշխարհային նվազագույնը՝ քառամյա զարգացման ուղեցույցը: Այդ առումով ռազմավարության մեջ ուշագրավ է այն, որ ԱՄՆ հիմնական մարտահրավերների շարքում դիտվում են ռևիզիոնիստական երկրները՝ Ռուսաստանն ու Չինաստանը, ռազմավարության հեղինակների բնորոշմամբ, որոնք սպառնում են ԱՄՆ շահերին և ցանկանում ձևավորել ամերիկյան արժեքներին հակասող աշխարհակարգ:
Այդ բնորոշումը ռազմավարության մեջ Հայաստանի համար թերևս ամենաառանցքային ուշադրության արժանի հանգամանքներից է, իհարկե դրական և բացասական ասպեկտներով: Նախ՝ թերևս բացասականի մասին: Բանն այն է, որ Հայաստանն անդամակցում է մի կառույցի, վերպետական միավորի, որը դե ֆակտո հանդիսանում է հենց Ռուսաստանի, այսպես ասած, ռևիզիոնիստական նկրտումների դրսևորում, ամերիկյան արժեքներին հակասող աշխարհակարգի մի մասին՝ Եվրասիական միություն, որտեղ դե ֆակտո մերժված են ժողովրդավարական, քաղաքացիական լիարժեք ազատությունները, անկախ և ազատ ընտրական ինստիտուտի գոյությունը, խոսքի ազատությունը և այլն: Իհարկե այդ առումով Հայաստանը Եվրասիական միությունում անհամեմատելի առավելություն ունի մյուս անդամների նկատմամբ, միաժամանակ նաև քաղաքական միտումներում դրսևորել է պրոգրես՝ ԵՄ-ի հետ շրջանակային համաձայնագրի ստորագրումով, սակայն, այդուհանդերձ, գտնվելով այդ գոտում, Հայաստանը փաստորեն նվազագույնը դե յուրե գտնվում է ԱՄՆ ազգային անվտանգության ռազմավարության կոնտեքստում, մարտահրավերի կարգավիճակ կամ բնութագիր ունեցող գոտում, ինչը Հայաստանի համար պետք է լինի լուրջ մտորումների առարկա՝ դե ֆակտո դիվանագիտության և քաղաքականության շնորհիվ շարունակել սերտ ինտեգրացիան ամերիկյան անվտանգության գոտու հետ:
Միևնույն ժամանակ, այդ ամենով հանդերձ, վերջին շրջանում բավական նկատելի են Հայաստանի հարցում ամերիկյան և ռուսական մոտեցումների եթե ոչ մերձեցմեն, ապա շահերից բխող կոմպրոմիսային մոտեցումների ձևավորումը, և այստեղ, անշուշտ, Հայաստանի խնդիրը այդ ռեժիմի շարունակությունն ապահովելն է: Հայաստանի համար արդեն միարժեք դրական ասպեկտը այստեղ այն է, որ ԱՄՆ-ը փաստորեն ձևակերպել է մարտահրավերի՝ ազգային անվտանգության սպառնալիքի կատեգորիա, որում թվարկվել է միայն Ռուսաստանն ու Չինաստանը, բայց որի ներքո, ռեգիոնալ առումով կարող է միանգամայն հանգիստ կերպով դասվել Ադրբեջանը: Անկասկած, ԱՄՆ-ի համար սա շատ փոքր խնդիր է, սակայն, այդուհանդերձ, ռևիզիոնիստական սպառնալիքի ձևակերպումը Հայաստանի համար աշխատանքի լավ հեռանկար է, միջազգային ասպարեզում ցույց տալու համար, որ Ադրբեջանն իր բնույթով գործնականում սպառնալիք է ոչ միայն Հայաստանի և Արցախի համար, այլ նաև անվտանգության միջազգային համակարգի, և այդ առումով արցախյան խնդիրը ոչ թե Հայաստան-Ադրբեջան հակամարտություն է, այլ միջազգային քաղաքակրթական խնդիր, որտեղով անցնում է անվտանգության միջազգային համակարգի առանցքային սահմաններից մեկը:
Այդ տեսանկյունից ԱՄՆ անվտանգության նոր ռազմավարությունը Հայաստանի համար դիվանագիտական աշխատանքի, քաղաքական աշխատանքի նոր հնարավորություն է, որը սակայն չի ենթադրում միայն ակտիվ արտաքին քաղաքականություն, քանի որ Հայաստանը պետք է առաջին հերթին նաև իր ներքին որակների շարունակվող, անկասելի և համոզիչ փոփոխությամբ վկայի, որ քաղաքակրթական առումով սպառնալիքի գծից այս կողմ է, ոչ թե անդին: