ՏԻՄ կառույցների առաջ Սերժ Սարգսյանի ունեցած ելույթից և նաև հեռուստատեսությամբ տված ծավալուն հարցազրույցից հետո ՀՀԿ-ում ավելի հաճախ սկսեց շրջանառվել նրա վարչապետության, այսպես ասած, տպավորությունը: Եթե մինչ այդ դրա մասին խոսում էր միայն Գալուստ Սահակյանը, ապա այժմ Հանրապետական կուսակցության կամ խմբակցության ներկայացուցիչների ավելի լայն շրջանակ է սկսել թույլ, զգուշավոր, սակայն կոնկրետ խոսել նրան վարչապետի պաշտոնում տեսնելու մասին: Այդ իրողությունն արդյո՞ք հնարավորություն տալիս է միարժեք եզրակացության, որ Սարգսյանն աստիճանաբար հստակեցնում է իր դիրքորոշումն ու պլանները, և ըստ այդմ՝ ՀՀԿ-ում սկսում են ավելի շատ և հստակ բարձրաձայնել այդ մասին:
Բանն այն է, որ Սերժ Սարգսյանն ինքը ներկայումս ավելի որոշակի ոչինչ չի ասել, քան, ասենք, մի քանի ամիս առաջ: Նա շարունակում է իր պլանների վերաբերյալ անորոշության նույն իրավիճակի պահպանումը: Ըստ այդմ՝ առաջանում է մեկ այլ բան: Իսկ արդյո՞ք հնարավոր է հակառակը, երբ ՀՀԿ-ին սկսում է անհանգստացնել այդ անորոշությունը և առաջացնել կասկածներ, որ Սերժ Սարգսյանն այդուհանդերձ չի գնալու վարչապետի պաշտոնի, ինչն էլ նշանակում է, որ նա հետնախագահական իր պլաններում կգնա ներիշխանական էական վերադասավորումների:
Խնդիրն այն է, որ իշխող համակարգի, ՀՀԿ-ի կամ դրա շուրջ կառուցված սեգմենտի համար առանցքային հարցն այդտեղ է: Երբ Սերժ Սարգսյանը նախագահի պաշտոնից հետո գնում է վարչապետի պաշտոնի, ապա այդ զարգացման մեջ այդ սեգմենտը տեսնում է թերևս ներկայիս ստատուս քվոյի պահպանություն և ընդամենը կոսմետիկ բարեփոխումների քաղաքականության շարունակություն, այսպես ասած՝ տանել բերելու կամ մեկ քայլ առաջ-երկու քայլ հետ տարբերակով առաջնորդվելու, ինչպես եղել է մինչ այժմ: Եթե Սերժ Սարգսյանը հեռանում է դե յուրե իշխանությունից, ապա այստեղ իրավիճակը այլ է, և գրեթե անխուսափելի է դառնում ստատուս քվոյի, ուժերի հարաբերակցության էական փոփոխությունը: Խնդիրն այն չէ, որ Սերժ Սարգսյանը հեռանում է, և որևէ նոր վարչապետ անցնելու է շեշտակի բարեփոխումների:
Բանն այն է, որ դե յուրե իշխանությունը չպահելու դեպքում Սերժ Սարգսյանը դե ֆակտո իշխանությունը պահպանելու համար գրեթե անխուսափելի կանգնելու է արդեն ստատուս քվոյի էական, մասշտաբային և դինամիկ վերանայումների անհրաժեշտության առաջ: Ընդ որում, դրանք կարող են չունենալ առերևույթ մեծ դրսևորումներ, այսինքն՝ լինել զուտ ներհամակարգային և ներխոհանոցային, սակայն այստեղ իհարկե խնդիրը, որ հուզում է իշխող համակարգին, հենց դա է: Ըստ այդմ՝ որքան կարող ենք գործ ունենալ մի իրավիճակի հետ, երբ ՀՀԿ-ականների պնդումները նշանակում են Սերժ Սարգսյանի վարչապետական հեռանկարի որոշակիացում, նույնքան էլ այդ պնդումները կամ ավելի բարձրաձայն արտահայտությունները կարող են ենթադրել հակառակը՝ որոշակի խուճապ, որ Սարգսյանը կարող է գնալ երկրորդ ճանապարհով, ինչը ենթադրելու է ներքին ստատուս քվոյի առավել խորքային փոփոխություն կամ նվազագույնը այդ գործընթացի մեկնարկ:
Ըստ այդմ՝ բացառված չէ, որ Սարգսյանի վարչապետության վերաբերյալ պնդումները գործնականում ճնշում են առաջին հերթին հենց Սարգսյանի վրա՝ ստատուս քվոն պահպանելու տողատակով, քանի որ հակառակ տարբերակում Սերժ Սարգսյանը կմնա դե ֆակտո, և իր դե ֆակտո մնալու համար նա կսկսի հեռացնել շատերին՝ փորձելով դասավորել արդեն նոր իշխանություն, որի լիարժեք ճարտարապետը կլինի, հետևաբար այդ նոր դասավորությունը նրա համար լինելով առավել վերահսկելի՝ կարող է ապահովել դե ֆակտո իշխանության առավել հուսալի և բարձր, իսկ գլխավորը՝ երկարաժամկետ մակարդակ:
