«Ազգ-բանակ» հայեցակարգը քաղաքական առումով լեգիտիմացրեց Վիգեն Սարգսյանի նշանակումը պաշտպանության նախարարի պաշտոնում՝ մանավանդ, որ ոչ զինվորական նախարարի գործոնը լրացուցիչ փաստարկ, մոտիվացիա է բանակում էական բարեփոխումներ իրականացնելու համար: Իհարկե, բանակային բարեփոխումները չպետք է սահմանափակենք միայն ֆունկցիոնալ հարթության վրա՝ գործընթացը դիտարկելով նաև Սերժ Սարգսյանի համակարգային տրանսֆորմացիայի համատեքստում: Այս հանգամանքն էապես ստվերում է բանակային բարեփոխումների նշանակությունը, որովհետև շատ թափանցիկ ու պայմանական է դառնում իրական բարեփոխման ու քաղաքական կոնյունկտուրայի, հայեցակարգային մոտեցումների ու PR-ի սահմանը:
Թերևս այս հանգամանքով պայմանավորված՝ հարցեր են առաջանում բովանդակային հարթության վրա, որովհետև այնպիսի տպավորություն է, որ «Ազգ-բանակի» մասին խոսելիս նկատի չի առնվում կառավարության ղեկավարին։ Մինչդեռ այս հայեցակարգն առաջին հերթին ենթադրում է երկիր, որի բոլոր ռեսուրսները ծառայեցվում են զինված ուժերին, երկիր, որի ամբողջ տնտեսությունը կողմնորոշված է երկրի պաշտպանությանը, անվտանգության ապահովմանը, բանակի սպասարկմանը: Մեր պատկերացմամբ՝ «Ազգ-բանակը» երկիրը պետք է դնի այնպիսի հունի, զարգացման տրամաբանության մեջ, որ բանակը դառնա ժամանակակից տեխնոլոգիաների հսկա ինկուբատոր: Սա է հուշում նույնիսկ բյուջեի կառուցվածքը, որովհետև ամենամեծ հատկացումը բաժին է հասնում հենց զինված ուժերին:
Մերոնք, երբեմն նույնիսկ ոչ համարժեք, սիրում են բերել Իսրայելի օրինակը, սակայն, ինչպես միշտ, վերցնում են միայն վերնագիրը, ձևը՝ անտեսելով բովանդակությունը: Հրեական նախադեպը Հայաստանում չի կարող աշխատել, եթե գործադիր իշխանությունը, վարչապետը դուրս են «Ազգ-բանակ»-ի կառուցվածքային, բովանդակային համակարգից, որովհետև առանց կառավարության մասնակցության հայեցակարգը զրկվում է առնվազն իրացման հնարավորությունից՝ մնալով PR-ի մակարդակում: Եթե «Ազգ-բանակ»-ը մնալու է սոսկ պաշտպանության նախարարության շրջանակում, ապա կորցնելու է իր բովանդակային նշանակությունը, ընդամենն ինստիտուցիոնալացնելու է պաշտպանության նախարարության բացառիկ դերակատարությունը, որը նույնիսկ վտանգավոր է երկրի համար՝ զինված ուժերի գործունեության նկատմամբ քաղաքական և հանրային վերահսկողության գործուն մեխանիզմների բացակայության պատճառով:
Իհարկե, միանգամայն հնարավոր է, նույնիսկ հավանական է, որ «Ազգ-բանակ»-ից մեկուսացած է ոչ թե գործադիր իշխանությունը, այլ Կարեն Կարապետյանը: Ապրիորի հնարավոր է, որ այս հայեցակարգը այն «գաղափարական» նախադրյալներից մեկն է, որը պետք է բացառի մենեջեր Կարեն Կարապետյանի վարչապետության հեռանկարը 2018-ի ապրիլից հետո: Սակայն այս պարագայում ՊՆ-ն ու «Ազգ-բանակ»-ը դառնում են 2018-ի համատեքստի մաս, ինչը բանակը թիրախի օբյեկտ է դարձնում ոչ միայն արտաքին թշնամու, այլ նաև հայաստանյան համակարգի տարբեր սեգմենտների կողմից: