Համազգային շարժման խորհրդանշական բեկումնային իրադարձություններից մեկը տեղի ունեցավ 1988թ-ի մայիսի 28-ին, երբ լուսահոգի Մովսես Գորգիսյանն Ազատության հրապարակում ծածանեց Եռագույնը: Սա իսկապես նշանային իրադարձություն էր, որովհետև վկայում էր հասարակական տրամադրությունների բեկումնային փոփոխության մասին: «Միացում», «Լենին, պարտիա, Գորբաչով» կարգախոսներով սկսված համազգային շարժումը լուրջ տրանսֆորմացիա էր ապրել. չորս ամսվա մեջ հասարակությունը կորցրել էր հավատը Մոսկվայի, Հայաստանի կոմունիստական իշխանությունների հանդեպ: Պատահական չէ, որ հենց մայիսին կեմիտեն ձևավորվեց հենց այն կազմով, որը հետո դարձավ համազգային շարժման, Երրորդ հանրապետության առաջին իշխանության միջուկը: Նույն մայիս ամսին, բովանդակային առումով, հարստացավ նաև շարժման օրակարգն` իր մեջ ներառելով Հայաստանի ինքնիշխանությանն ու դեմոկրատիզացիային վերաբերող հարցեր: Ազատության հրապարակը դարձել էր Հայաստանի այլընտրանքային իշխանության կենտրոնը: Արդեն ակնհայտ էր, որ Մոսկվան կորցնում էր վերահսկողությունը Հայաստանի, ՀԿԿ-ն` փողոցի նկատմամբ: Իշխանության ստորին և միջին օղակների հարյուրավոր աշխատողներ, նույնիսկ սովետական միլիցիայի ներկայացուցիչներ միանում էին համազգային շարժմանը:
Սովետական Հայաստանի կոմունիստական իշխանությունների և համազգային շարժման ղեկավարների առաջին հրապարակային առերեսումը տեղի ունեցավ 1988թ-ի նոյեմբերի 7-ին` Հոկտեմբերյան հեղափոխության տարեդարձին նվիրված շքերթի ժամանակ: Հանրապետության, այն ժամանակվա` Լենինի հրապարակի պատվանդանում Հայաստանի կոմունիստական նոմենկլատուրան` առաջին քարտուղար Սուրեն Հարությունյանի, Գերագույն խորհրդի նախագահ Հրանտ Ոսկանյանի, Նախարարների խորհրդի նախագահ Ֆադեյ Սարգսյանի գլխավորությամբ, դիմավորում էր շարքերով անցնող աշխատավորական կոլեկտիվներին: Սակայն այդ օրը շքերթի դուրս եկած հազարավոր մարդիկ ոչ թե հեղափոխությունն ու Լենինին փառաբանող կարգախոսներ հնչեցրեցին, այլ հասնելով պատվանդանին սկսեցին վանկարկել համազգային պայքարի պահանջները` հրապարակ հրավիրելով «Ղարաբաղ» կոմիտեին: Սուրեն Հարությունյանը փորձեց խոսափողով դիմել ալեկոծված մարդկանց, սակայն դա հակառակ էֆեկտն ունեցավ:
Երբ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը ու Վազգեն Մանուկյանը մոտեցան պատվանդանի ներքևում տեղադրված խոսափողին, մարդիկ նրանց դիմավորեցին ջերմ ծափահարություններով ու «Կոմիտե» վանկարկումներով:
Հարթակում կանգնած էր շվարած ու մոլորված կուսնոմենկլատուրան, ներքևում կոմիտեն էր` հասարակության հետ, հասարակության իշխանությամբ օժտված:
Սովետական Հայաստանում փաստացի երկիշխանություն էր: ՀԿԿ-ի իշխանության միակ աղբյուրը Մոսկվան էր, կոմիտեինը` հասարակությունը: Խորհրդային Հայաստանում սկսվել էր կոմունիստական իշխանության տապալման գործընթացը
