88-ի շարժման առաջին ամիսներին Մոսկվայի և Երևանի կոմունիստական իշխանությունները փորձում էին վերահսկել այն` հարթակ ուղարկելով նոմենկլատուրային մտավորականների: Ըստ ամենայնի` կոմկուսում չէին գիտակցում, որ աշխարհը թևակոխել է երկրորդ աշխարհամարտից հետո ամենագլոբալ փոփոխությունների պատմաշրջանը, ու ավանդական մեթոդներով հնարավոր չէ կառավարել հասարակությանը, օրակարգ թելադրել տասնյակ, հարյուր հազարավոր մարդկանց, ովքեր Ազատության հրապարակում ձևավորում էին քաղաքացիական կամք, այլընտրանքային իշխանություն, որն ամեն օր ավելի էր բացահայտում կոմունիստական իշխանության սնանկությունը:
Նույնիսկ ՀԿԿ Կենտկոմի առաջին քարտուղար Կարեն Դեմիրճյանը, ով անտարակույս անցած հարյուրամյակում մեր իրականության ամենասիրված ղեկավարներից մեկն էր, ոչ ադեկվատ գնահատեց իրավիճակը: Նա թերևս հույս ուներ իր անձնական հեղինակության շնորհիվ կառավարելի պահել Ազատության հրապարակը, սակայն գերագնահատել էր իր ազդեցությունը կամ ավելի ստույգ` թերագնահատել էր հասարակության գործոնը: Կարեն Սերոբիչը նույնիսկ Ազատության հրապարակ եկավ, սակայն դա շրջադարձային եղավ այն իմաստով, որ Հայաստանի հասարակության վրա իր ազդեցությունը կորցրեց Հայաստանի կոմկուսի միակ հեղինակավոր գործիչը, որը մոսկովյան ու երևանյան կուսակցական էլիտայում թերևս միակն էր, որին ժողովուրդը պատրաստ էր լսել:
Կարեն Դեմիրճյանը սովետական ղեկավարի կերպարի մեջ գուցե նույնիսկ անկեղծ էր, երբ Ազատության հրապարակի հարթակից ասում էր, թե Ղարաբաղն իր գրպանում չէ` ակնարկելով, որ հարցի լուծման բանալին Մոսկվայում է: Սակայն Հայաստանի հասարակությունը, որ վերջապես հավատացել էր իր ուժին ու հավաքականությանը, Դեմիրճյանի խոսքերը դիմավորեց սուլոցներով: Ժողովրդի ու Կարեն Սերոբիչի միջև օտարման պատ էր գոյանում, մանավանդ՝ ազատությունն իր հետ բերում էր թափանցիկություն, և ջրի երես էին դուրս գալիս ՀԿԿ ղեկավարների կոռուպցիոն գործունեության նորանոր դրվագներ:
Կարեն Դեմիրճյանն իրեն մեկուսացրեց Հայաստանի հասարակությունից, սակայն ավելի մեծ պրոբլեմներ ունեցավ Միխայիլ Գորբաչովի ու նրա շրջապատի հետ: Դեմիրճյանի պատվախնդրությունը թույլ չէր տալիս, որպեսզի նա գործիք դառնա Մոսկվայի ձեռքին` ռեպրեսիվ մեթոդներով զսպելով շարժման ծավալումը:
1988-ի մայիսին շարժման հարթակը վերջնականապես ազատվեց պալատական մտավորականներից, «Ղարաբաղ» կոմիտեի կոորդինացնումն իր ձեռքը վերցրեց 60-ականների ուսանողական հուզումների կազմակերպիչ Վազգեն Մանուկյանը, հարթակում հայտնվեցին Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, Վանո Սիրադեղյանը: Մոսկվայում վերջնականապես կորցրեցին հույսերը, որ կարող են վերահսկել շարժումը: Այս ամենի պատասխանատու համարվեց Կարեն Դեմիրճյանը, որը մայիսին պաշտոնանկ արվեց Գորբաչովի ցուցումով:
Կարեն Սերոբիչի հեռացումով` Հայաստանի ժողովուրդը վերջնականապես կորցրեց հավատը Մոսկվայի, կոմկուսի հանդեպ: Հարթակից ավելի հաճախ էին հնչում հակախորհրդային, հակակոմունիստական ելույթներ: Անկախության պահանջն աստիճանաբար դառնում էր շարժման օրակարգի մաս, մանավանդ, որ 1988-ի մայիսի 28-ին երջանկահիշատակ Մովսես Գորգիսյանն Ազատության հրապարակում ծածանել էր նվիրական Եռագույնը…
