ՀՀԿ ներկայացուցիչները, կարծես թե, «մանտրայի» նման են կրկնում, որ Սերժ Սարգսյանն իրենց անփոխարինելի և անբեկանելի առաջնորդն է: Կարծես նրանք զգում են վտանգ, որ այդպես կարող է և չլինել, կամ չի լինելու այդպես: Որովհետև, եթե դա չի հարուցում կասկած, ապա հազիվ թե լիներ կրկնությունների այդպիսի ինտենսիվություն լոկ այն պատճառով, որ հարցնում են լրագրողները կամ հանրությունը: Համենայնդեպս, հանրության այլ հարցերի և հարցապնդումների ՀՀԿ-ն, մեղմ ասած, այդքան էլ պատրաստակամ և ինտենսիվ չի արձագանքում: Իրականում, սակայն, խնդիրը թերևս բոլորովին այլ է, քան լոկ Սերժ Սարգսյանի առաջնորդության հարցը:
ՀՀԿ-ում բուն խնդիրը նրա առաջնորդ լինել-չլինելը չէ: Կուսակցությունը, կամ կուսակցական շերտերն ու բևեռները, անկասկած, սկսում են հասկանալ, որ պարզունակ է տեղի ունեցողը լոկ Սերժ Սարգսյանի իշխանության հարատևության խնդրի լուծում դիտարկելը: Ակնհայտ է, որ տեղի է ունենում ավելի լայն գործընթաց, թելադրված նաև արտաքին ընդգրկուն ազդեցությամբ և զարգացումներով: Գործնականում, Սերժ Սարգսյանն ավելի խորքային առումով նախապատրաստում է իր հեռացումն այսպես ասած առաջնորդությունից, պարզապես այնպիսի մեխանիզմներ և միջավայր, իշխանության այնպիսի ստատուս-քվո կամ ուժերի հարաբերակցություն ձևավորելով, որը թույլ կտա հեռանալ, այսպես ասած, ապահով ու երաշխավորված:
ՀՀԿ-ում անկասկած սկսում են խորապես գիտակցել կամ նվազագույնը զգալ այդ հանգամանքը, և Սերժ Սարգսյանի դերակատարման հետ կապված մտահոգությունը իրականում սեփական դերակատարման հետ կապված մտահոգության արտացոլում է: Բանն այն է, որ հեռանալու պարագայում Սերժ Սարգսյանը պետք է ձևավորի լիովին նոր ստատուս-քվո, որի ճարտարապետը բացառապես ինքն է, այսինքն՝ բացառապես ինքն է տիրապետում յուրաքանչյուր «քարի»: Ըստ այդմ՝ ՀՀԿ-ում հասունանում է հարցը, թե կուսակցության որ շերտը կամ որ սեգմենտն է լինելու այն առանցքը, որի վրա ձևավորվելու կամ ճյուղավորվելու է իշխանությունը միջնաժամկետ ու երկարաժամկետ հեռանկարում: Առանց դրա, առաջին հերթին, անհնար է լինելու հանգուցալուծել Հայաստանի իշխող համակարգի ճգնաժամը, ինչն էլ շարունակվելով, էլ ավելի մեծ թափով է գեներացնելու ազգային անվտանգության տարաբնույթ սպառնալիքներ, դրանով իսկ թույլ չտալով սպառնալից շրջանակից դուրս բերել նաև իշխանության խնդիրը:
Ճգնաժամը հաղթահարելու համար պետք է ձևավորել նոր իշխող մեծամասնություն, նոր որակներով: Դա անխուսափելի է, Հայաստանը չունի իրավիճակը պահելու նավթագազային կամ բռնապետական ռեսուրսներ: Ըստ այդմ այստեղ է, որ ոչ ոք չի ցանանում բաց թողնել Սերժ Սարգսյանին, քանի դեռ չունի վստահություն, որ բաց է թողնելու որպես կուսակցական մեծամասնություն: Այստեղ արդեն խնդիրը շատ ավելի լայն է, քան զուտ Սարգսյանի, այսպես ասած, սցենարային պլանները 2018-ի համար և դրանցում հնարավոր անունների և ազգանունների շրջանառությունը: Լայն համատեքստում անկասկած կան, կամ կլինեն անուններ, որոնք ներկայումս չեն շրջանառվում, բայց դրանով ավելի ուժեղանում են:
