ԱԺ-կառավարություն հարցուպատասխանի ժամանակ վարչապետ Կարեն Կարապետյանը, ի պատասխան «Ծառուկյան» խմբակցության պատգամավոր Սերգեյ Բագրատյանի այն հարցին՝ թե ինչպես է այսօր գնահատում Հայաստանի տնտեսության վիճակը, պատասխանեց. «Կառավարելի»: Ինչում է կայանում Հայաստանի տնտեսության կառավարելիությունը, որը չկար նախկինում, բայց առկա է այժմ:
Կառավարության գործունեության միակ տեսանելի արդյունքը օպտիմալացումն է: «Ծառուկյան» խմբակցության մեկ այլ պատգամավորի՝ Տիգրան Ուրիխանյանի այն հարցին, թե այս կառավարության գործունեության 1 տարվա ընթացքում քանի աշխատող է կրճատվել հանրային ծառայության ոլորտից և դեռ քանիսը պետք է կրճատվի առաջիկայում, ֆինանսների նախարար Վարդան Արամյանը ասում է, որ հարցը ոչ թե մարդկանց մասին է, այլ հաստիքների, և կառավարության գործունեության հիմքում դրված է պարզ փիլիսոփայություն՝ վերանայել բոլոր այն հաստիքները, որոնք չունեն ֆունկցիոնալություն: «Եթե տվյալ հաստիքը տնտեսության մեջ որևէ ավելացված արժեք չի ստեղծում կամ կրկնում է մեկ այլ հաստիքի նույն գործունեությունը, կամ այդ նույն ծառայությունը մասնավորը կարող է ավելի արդյունավետ կատարել, հետևաբար, մեր հարկատուների հաշվին նման հաստիքներ պահելը խիստ աննպատակահարմար է»,- ասում է Արամյանը: Ինչ վերաբերում է կոնկրետ թվերին, ապա ըստ նրա՝ այս տարի վերանայվել է 300 հաստիք և ևս 5500-ը կվերանայվի հաջորդ տարի: Արամյանը խուսափում է ասել՝ այսքան մարդ ազատվել է աշխատանքից, որովհետև շատ լավ գիտի,որ այդ հաստիքները ստեղծվել են ոչ թե աշխատանքային, այլ քաղաքական նպատակահարմարությունից ելնելով, և հիմա էլ նույն տրամաբանությամբ կրճատվում են: Արամյանն ասում է, որ հանրային հատվածը խիստ ուռճացած է՝ 260 հազար աշխատատեղ, ինչի վրա տարեկան ծախսվում է 462 մլրդ դրամ աշխատավարձ: Եվ օրինակ բերելով իր ղեկավարած Ֆինանսների նախարարությունը, ասում է, որ այնտեղ կրճատվել է աշխատողների 15 տոկոսը, իսկ տնտեսումը կազմել է 300 մլն դրամ:
Ինչու միայն հիմա կառավարությունը որոշեց անցնել օպտիմալացման, և այդ 260 հազարից որ մասն է ոչ ֆունկցիոնալ: Խնդիրը պետք է նայել ոչ թե ֆունկցիոնալության կամ ոչ ֆունկցիոնալության հարթությունում, ինչպես փորձում է ներկայացնել Արամյանը: Այս օպտիմալացումը ավելի շատ կապված է քաղաքական համակարգի վերաձևավորման, և իշխանության վերարտադրության նոր տեխնոլոգիաների ներդրման հետ:
Մինչև վերջին խորհրդարանական ընտրությունները իշխանությունները գնում էին պետական ապարատի ուռճացման ճանապարհով, որպես սեփական էլեկտորատի ապահովման հուսալի միջոց: Իշխանությունը համարում էր, որ այդ 260 հազարը իր հուսալի քաղաքական հենարանն է, գումարած նրանց ընտանիքի անդամները, իրենք մոտ կես միլիոնի ձայն գրպաններում ունեն: Իշխանությունների տրամաբանությամբ՝ այդ մարդիկ պետք է շահագրգռված լինեին գործող իշխանության վերարտադրությամբ, քանի որ իրենք էլ այդ իշխանության վերարտադրության միջոցով պահպանում էին իրենց աշխատանքը:
Սահմանադրական փոփոխությունների արդյունքում համապետական ընտրությունների թիվը կրկնակի կրճատվեց, ուղղակի նախագահական ընտրություններ այլևս չեն լինի: Իսկ ապրիլին փորձարկվեց խորհրդարանական ընտրությունների կազմակերպման նոր մոդել, որի իմաստը ընտրողների տոտալ կաշառումն էր: Այդ ընտրությունների դրական արդյունքը իշխանությունների մոտ համոզմունք ձևավորեց, որ ընտրողների համատարած կաշառումը ավելի արդյունավետ է, քան պետական ապարատի անվերջանալի ուռճացոմը, բացի այդ, անհամեմատ ավելի խնայողական է: Փոխանակ մարդուն հինգ տարի աշխատավարձ տաս, որ նա մեկ անգամ քվեարկի քո օգտին, ավելի հեշտ է նրան ընտրությունից առաջ 10-15 հազար դրամ վճարել և ուղարկել ընտրատեղամաս:
Եթե հարցին մոտենանք այս տրամաբանությամբ, ապա կարելի է վստահ ասել, որ հաստիքների կրճատումը կարելի է անվերջ շարունակել: Օրինակ՝ տարեկան կրճատել ոչ թե 5, այլ 20 կամ 30 հազար հաստիք: Այդ դեպքում Հայաստանի տնտեսության կառավարելիությունը անընդհատ կաճի: Եթե այսօր կառավարությունը ստիպված է վճարել 462 միլիարդ դրամ աշխատավարձ, ապա երկու տարի հետո կարող է վճարել անհամեմատ ավելի քիչ: Իսկ դա ավելի կառավարելի է դարձնում տնտեսությունը, քան որ այլևս անհրաժեշտություն չի լինի յուրայիններից ավելի շատ գումար հավաքել, իսկ հավաքված գումարն էլ չի ուղղվի անիմաստ աշխատավարձերի վճարման: Իսկ որքան քիչ փող բաժանվի հասարակ մահկանացուներին, այնքան ավելի շատ կմնա ընտրյալների միջև բաժանելուն: